Κατὰ τὴν ἐνάτην, ἀφ’ οὗ ἤρχισεν ὁ ἀγών, τῷ πρωΐ, τὸν παρέστησαν τελευταῖον εἰς τὸ κριτήριον καὶ τότε βλέποντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του ἐξέδωκαν τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου του, ἵνα δηλαδὴ διὰ ξίφους τελειωθῇ εἰς τὸ λεγόμενον Μπαλοὺμ παζάρι· καὶ λοιπὸν εὐθὺς τοῦ ἔδεσαν τὰς χεῖρας καὶ ἐκβάλλουσιν αὐτὸν ἀσκεπῆ τὴν κεφαλήν, γυμνὸν τοὺς πόδας, καὶ φέρουσιν αὐτὸν εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον τῆς καταδίκης. Ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅλον τὸν δρόμον ἐφώναζεν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ τὸν συγχωρήσουν καὶ νὰ παρακαλοῦν τὸν Θεὸν διὰ λόγου του. Φθάσας ὁ Ἅγιος εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἠρώτησε τὸν δήμιον λέγων· «Ποῦ θέλεις νὰ γονατίσω;» καὶ παρευθὺς ἐγονάτισε. Τότε ἐπεχείρησεν ὁ δήμιος νὰ τοῦ δέσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς κατὰ τὴν συνήθειαν ὅμως ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς δὲν ἠθέλησεν, ἀλλὰ γονατιστὸς ὤν, ἐφώναζε μεγάλη τῇ φωνῇ· «Μνήσθητι μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»· καὶ τοῦτο εἰπὼν τρεῖς φοράς, ἔκλινε τὴν κεφαλὴν εἰς τὸ ξίφος τοῦ δημίου καὶ παρέδωκε τὴν μακαρίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ, τῇ εἰκοστῇ ἐνάτῃ (29ῃ) τοῦ Ἰανουαρίου μηνός, νέος ἕως εἴκοσι δύο χρόνων καὶ ἐπάνω εἰς τὸ τρυφερώτατον καὶ χαριέστατον ἄνθος τῆς νεότητος, καταφρονεῖ ὅλον ἀπὸ μιᾶς τὸν κόσμον καὶ παραδίδει μετὰ πάσης χαρᾶς, μὲ ὅλην τὴν ὀρθὴν κρίσιν τοῦ νοός του, εἰς θάνατον τὴν γλυκυτάτην του ζωήν, διὰ νὰ κερδίσῃ τὴν αἰώνιον.
Αὐτὰ καὶ τὰ τοιαῦτα ἔπεισαν τὰ πλήθη τῶν φιλομαρτύρων Χριστιανῶν νὰ σπεύσουν καὶ νὰ παρακολουθήσουν μετὰ μεγάλης προθυμίας τὴν μακαρίαν σφαγὴν τοῦ Νεομάρτυρος Δημητρίου, Ἱερωμένοι τε καὶ λαϊκοί. Ἐνῷ δὲ οἱ Ἀγαρηνοὶ μὲ δαρμοὺς ἀλύπητα καὶ ἀδιάκριτα τοὺς ἐκτυποῦσαν καὶ τοὺς ἐδίωκον πρὸς τὰ ὀπίσω, ἐν τούτοις δὲν ἠδυνήθησαν νὰ ἐμποδίσουν τὴν ὁρμὴν μὲ τὴν ὁποίαν ἐστριμώνοντο καὶ συνωθοῦντο πρὸς ἀλλήλους, διὰ νὰ βάψουν εἰς τὸ μαρτυρικὸν αἷμα ἄλλος μανδήλιον καὶ ἄλλος βάμβακα καὶ νὰ ἁρπάσουν ἄλλοι τρίχας ἀπὸ τὴν ἁγίαν του κεφαλήν, ἄλλος μέρος τι ἀπὸ τὸν λαιμὸν καὶ ἄλλος τεμάχιον ἀπὸ τὰ ἐνδύματα τοῦ Μάρτυρος· μάλιστα δὲ καὶ πολλοὶ τυπτόμενοι ἔλεγον· «Ὁ Μάρτυς ἀποθνῄσκει διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς δὲ διὰ νὰ λάβωμεν χάριν τινὰ ἀπ’ αὐτοῦ, τί μεγάλον κακὸν εἶναι ἄν λάβωμεν δύο τρεῖς ραβδισμούς;».