Ἤρχισε λοιπὸν ὁ καλὸς ἀθλητὴς νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ κάμνῃ τελείαν ἐκκοπὴν παντὸς πράγματος καὶ νὰ περνᾷ μὲ ὀλίγον ἄρτον καὶ νερὸν τὸ ἡμερονύκτιον καὶ τὰς μὲν ἡμέρας ἐξώδευεν εἰς τὴν μελέτην τῶν βιβλίων, χύνων ποταμηδὸν τὰ δάκρυα, μὲ καθημερίνὰς ἐξομολογήσεις, τὰς δὲ νύκτας διήρχετο μὲ προσευχάς, τύπτων τὸ στῆθος καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ λέγων· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, πῶς ἔκαμα τοιοῦτον κακόν;». Δύο δὲ φορὰς ἐξέσχισε καὶ τὸ πρόσωπόν του μὲ τοὺς ὄνυχάς του ὀδυρόμενος, διότι ἔπεσεν εἰς τόσην ἀσέβειαν. Ὁ δὲ πνευματικὸς τὸν παρηγόρει, λέγων εἰς αὐτόν, ὅτι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρος καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ παρακαλῇ τὸν Θεόν, νὰ τοῦ ἀποκαλύψῃ διὰ τίνος τρόπου, ἂν εἶναι θέλημά του, νὰ λάβῃ τέλος ὁ σκοπός του. Παρῆλθον λοιπὸν μὲ τοῦτον τὸν τρόπον ἡμέραι δέκα πέντε καὶ τότε πάλιν ὁ πνευματικὸς τοῦ λέγει νὰ ἐπιτείνῃ τοὺς ἀγῶνας καὶ νὰ ζητῇ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὑπήκουσε μετὰ χαρᾶς ὁ νέος καὶ αὐξάνει τὰς νηστείας, τὰς ἀγρυπνίας, τὰς προσευχὰς καὶ τὰ δάκρυα, γονατιστὸς ἐπάνω εἰς τὰ γυμνὰ σανίδια, εἰς καιρὸν ὑπερβολικοῦ ψύχους· παρῆλθον δὲ οὕτως ἕτεραι πέντε ἡμέραι κατὰ τὰς ὁποίας ἔκαμνε τὰς ὁλονυκτίους ἐκείνας προσευχὰς καὶ τὴν πολλὴν ἐκείνην κάκωσιν τοῦ σώματός του.
Κατὰ τὴν πέμπτην λοιπὸν ἐκείνην νύκτα, καθ’ ἣν ἐξημέρωνε Κυριακή, καὶ περὶ τὴν ἐνδεκάτην ὥραν, προσευχόμενος σκοτεινά, διότι εἶχε σβεσθῆ ἡ κανδήλα, ἰδοὺ βλέπει φῶς ὑπερβολικὸν καὶ ἀκούει φωνὴν γλυκυτάτην, ἀναμέσον τοῦ φωτός, ἥτις τοῦ λέγει· «Χαίροις, Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Δημήτριε, ἔχε θάρρος· ἐπειδὴ διὰ πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὁ Υἱὸς αὐτῆς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μετὰ σοῦ καὶ θὰ σὲ ἐνδυναμώσῃ γενναίως καὶ συντόμως θέλεις τελειώσει τὸ μαρτύριον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ γενναῖος ἀθλητής, πεσὼν κατὰ γῆς πρηνής, μετὰ πολλῶν δακρύων ἐδόξαζε καὶ ηὐχαρίστει τὸν Θεὸν καὶ τὴν Θεοτόκον Παρθένον· ἔπειτα εὐθύς, γενομένης ἡμέρας, ἐκάλεσε τὸν πνευματικόν του, ὅστις ἐπῆγε καὶ τὸν εὗρε περιλουσμένον μὲ τὰ δάκρυα· καὶ οὕτω μετὰ θερμῶν δακρύων τοῦ διηγήθη τὴν ὀπτασίαν, ὁμοῦ δὲ καὶ οἱ δύο, ὅ τε πνευματικὸς καὶ ὁ Δημήτριος, ἐδόξασαν τὸν πανάγαθον Θεόν. Γνωρίσας ὅθεν ἐκ τούτων ὁ πνευματικὸς τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ, τὸν μετεχειρίσθη καθὼς διατάσσει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία· ἤτοι ἀνέγνωσεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς ἱλαστικὰς εὐχάς, τὸν ἔχρισε διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου, τὸν ἠξίωσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἤτοι τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Τρίτην τὸ πρωῒ τὸν ἀπέλυσε μὲ δάκρυα, εὐξάμενος ἐπ’ αὐτὸν νὰ ἔχῃ ὁδηγὸν καὶ συναρωγὸν τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, καθὼς διὰ θείας ἀποκαλύψεως τοῦ ὑπέσχετο τοῦτο ἕως εἰς τὴν ὑστάτην του ἀναπνοήν.