Εὑρόντες δὲ τὸν Ὅσιον, ἔπεσαν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μετὰ δακρύων, δεόμενοι καὶ παρακαλοῦντες νὰ κάμῃ πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ τοὺς στείλῃ βροχήν, νὰ μὴ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν τοῦ ὕδατος στέρησιν. Ὁ δὲ Ὅσιος δὲν τοὺς ἀπεκρίθη ὁλότελα, ἀλλὰ τύπτων τὸ στῆθος ἐκύτταζε τὴν γῆν λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σπλαγχνίσου με τὸν ἀσεβέστατον καὶ ἄφες τὰς ἀνομίας μου»· οὕτως εὐχόμενος δὲν ἐτόλμα οὔτε κἂν τὰ ὄμματα νὰ ὑψώσῃ πρὸς τὸν οὐρανόν. Ὅθεν βλέποντες ἐκεῖνοι, ὅτι δὲν τοὺς ἔδιδεν ἀπόκρισιν, ἀλλὰ εἰς μάτην ἐδέοντο κλαίοντες, τὸν ἀφῆκαν ὀδυρόμενον καὶ ἀπῆλθον περίλυποι. Φθάσαντες δὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔπεσαν πάλιν εἰς τὴν γῆν δεόμενοι τοῦ Κυρίου μετὰ δακρύων, νὰ τοὺς στείλῃ ἐξ ὕψους βοήθειαν.

Οὕτως εὐχόμενοι ἡμέρας πολλὰς καὶ ὀλοφυρόμενοι, ἦλθε πάλιν πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον φωνὴ λέγουσα· «Ἄπελθε πρὸς τὸν δοῦλόν μου Ἰάκωβον, καθὼς σοῦ εἶπα καὶ πρότερον, καὶ παρακάλεσέ τον νὰ κάμῃ διὰ σᾶς δέησιν, νὰ σᾶς δώσω ὅ,τι θέλετε». Τότε ἐπῆγαν πάλιν καὶ τοῦ εἶπον, ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔστειλεν ἐκ δευτέρου καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ μὴ γίνῃ τοῦ Θεοῦ παρήκοος καὶ νὰ λυτρώσῃ καὶ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον. Mετὰ βίας λοιπὸν καταπεισθεὶς ὁ Ὅσιος, ὕψωσε πρὸς οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ ὄμματα καὶ ἔκαμεν εὐχὴν μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως. Εὐθὺς ἀμέσως ὁ ἐλεήμων Θεὸς ἐπήκουσε τῆς δεήσεως τοῦ δούλου του καὶ ἦλθε τόση βροχὴ εἰς τὴν γῆν, ὅσην ἤθελον. Ὅθεν δοξάζοντες τὸν Θεὸν ηὐχαρίστησαν τὸν Ὅσιον καὶ ὄχι μόνον τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ἀλλὰ καὶ μετὰ ταῦτα κάθε χρόνον ἔκαμνον μνημόσυνον τοῦ Ὁσίου, ὅστις τοὺς ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὸν κίνδυνον. Οὐχὶ δὲ μόνον ταύτην τὴν θαυματουργίαν ἔκαμεν ὁ Ὅσιος, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς τῆς πόλεως, ἐκείνης ἐθεράπευσε· διότι ἰδόντες τὸ θαυμάσιον τῆς βροχῆς οἱ ἄνθρωποι, ἐγνώρισαν ὅτι ἦτο δοῦλος τοῦ Θεοῦ γνησιώτατος ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος καὶ εἴ τις εἶχε συγγενῆ τινα δαιμονιῶντα ἢ ἄρρωστον, τὸν ἔφεραν ἐκεῖ εἰς τὸν Ὅσιον, ὅστις ἰάτρευεν ἅπαντας. Ἀπὸ ταῦτα τὰ θαυμάσια ἔλαβε πληροφορίαν ὁ Ὅσιος, ὅτι τὸν συνεχώρησε ὁ Κύριος καὶ τοῦ ἐδούλευε μὲ περισσοτέραν προθυμίαν καὶ ἀγαλλίασιν.

Ἕνα χρόνον μετὰ τὴν θαυματουργίαν τῆς βροχῆς ἐγνώρισεν ὁ Ὅσιος τὴν ὁσίαν αὐτοῦ μετάστασιν καὶ προσκαλέσας τὸν Ἐπίσκοπον τοῦ παρήγγειλε νὰ τὸν ἐνταφιάσῃ ἐκεῖ εἰς τὸ μνῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἐτέλεσε τοὺς ὑπὲρ φύσιν ἀγῶνας καὶ τὰ ἔνθεα κατορθώματα· οὗτος δὲ ἔταξε νὰ τὸ κάμῃ μετὰ πάσης χαρᾶς. Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐτελεύτησεν ὁ μακάριος, τῇ κη’ (28ῃ) Ἰανουαρίου, ζήσας χρόνους ἑβδομήκοντα πέντε.