Πλὴν εἰς τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου καταφεύγω ὁ ἀσεβέστατος καὶ οἴκτειρόν με τὸν ἀνάξιον· κατάπεμψόν μοι τὸ μέγα σου καὶ πλούσιον ἔλεος· λυπήσου με τὸν ἐμπαθῆ, συμπαθέστατε, καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς νὰ γίνω τοῦ νοητοῦ δράκοντος ἐπίχαρμα καὶ κατάβρωμα, ἀλλὰ ἀνάσπασόν με, μὲ τὴν παντοδύναμον χεῖρά σου, ἀπὸ τὸν ἄπληστον αὐτοῦ καὶ ἀχόρταγον φάρυγγα».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλεῖστα ἔλεγεν ὁ Ὅσιος καθ’ ἡμέραν καὶ ὥραν ἐλεεινῶς καὶ πικρῶς ὀδυρόμενος, σφαλισμένος εἰς τὸν ζοφώδη καὶ ἀπαράκλητον ἐκεῖνον τάφον, χωρὶς καμμίαν παράκλησιν σώματος. Δὲν ὡμίλησε δηλαδὴ μὲ κανένα, δὲν τοῦ ἔφεραν βρῶσιν ἢ πόσιν ὁλοτελῶς, διότι δὲν ἤξευραν οἱ ἄνθρωποι τῆς πόλεως, ὅτι ἦτο εἰς ἐκεῖνα τὰ ὅρια· ὁ τόπος ἦτο παράμερα ἀπὸ τὸν δρόμον καὶ μόνον ἐξήρχετο τὰς νύκτας κρυφά, δύο φορὰς τὴν ἑβδομάδα καὶ ἔτρωγεν, ὡς τὰ ἄλογα κτήνη, ἀπὸ τὰ χόρτα τὰ ὁποῖα ἦσαν φυτρωμένα τριγύρω τοῦ μνήματος, εὐχαριστῶν τὸν Κύριον. Ἔκαμε λοιπὸν ὁ πρὸ νεκρώσεως νεκρὸς καὶ πρὸ ταφῆς τεθαμμένος Ἰάκωβος εἰς ἐκεῖνο τὸ μνῆμα ἀμνημόνευτος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀβοήθητος ἀπὸ ἀνθρωπίνην δύναμιν, κλαίων καὶ ὀδυρόμενος, χρόνους δέκα, ἀναμένων τὴν ἐξ ὕψους βοήθειαν. Ὅθεν ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὅστις δὲν θέλει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὴν ἐπιστροφὴν καὶ διόρθωσιν, βλέπων τὴν καθαρὰν αὐτοῦ μετάνοιαν, συνεχώρησε τὰς ἁμαρτίας του ὡς εὔσπλαγχνος. Καὶ ὄχι μόνον ἀφῆκεν αὐτοῦ τὸ πταίσιμον, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸν ἐδόξασε, διὰ νὰ πιστωθῇ αὐτὸς καὶ ὅσοι ἄλλοι ἡμάρτησαν τὴν μεγάλην τῆς μετανοίας δύναμιν.
Τὸν χρόνον ἐκεῖνον ἔγινεν εἰς τὰ ὅρια ταύτης τῆς πόλεως, μεγάλη ἀνομβρία καὶ ἐστενοχωροῦντο οἱ ἄνθρωποι· διὰ τὴν αἰτίαν δε αὐτὴν ἔκαμναν πολλὰς δεήσεις πρὸς Κύριον μὲ νηστείας καὶ ἐλεημοσύνας. Ὁ δὲ φιλάνθρωπος Κύριος ἐφανέρωσεν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον ἐκείνης τῆς πόλεως (ὅστις ἦτο ὄντως θεοφοβούμενος καὶ ἅγιος ἄνθρωπος) τοῦ Ἰακώβου τὴν κατάστασιν· καὶ ἀποστείλας οὐράνιον Ἄγγελον, ἐμήνυσεν εἰς αὐτὸν λέγων· «Ἐπίσκοπε, εἰς τὸν δεῖνα τόπον εὑρίσκεται ἕνας Ἀσκητὴς ταπεινὸς εἰς τὸ σχῆμα καὶ εἰς τὴν ψυχὴν ἅγιος· ἐὰν αὐτὸς θελήσῃ νὰ κάμῃ πρὸς Κύριον δέησιν, θέλει ἔλθει τόση βροχή, ὥστε θὰ λάβετε πολλὴν ἀπόλαυσιν καὶ μεγάλην εὐτυχίαν εἰς τὴν ἐσοδείαν σας». Ταῦτα ἀποκαλυφθεὶς ὁ Ἁγιώτατος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος, ἐσύναξε τοὺς Κληρικοὺς καὶ ὅλον τὸν λαὸν τῆς πόλεως καὶ εἰπὼν εἰς αὐτοὺς τὴν ὀπτασίαν, τὴν ὁποίαν εἶδεν, ἐπῆγαν εἰς τὸν ἄνωθεν τόπον, λιτανεύοντες μὲ πολλὴν εὐλάβειαν.