ἀλλὰ διὰ νὰ φυλάττεται πᾶς ἐνάρετος, νὰ μὴ ἐλπίζῃ εἰς τὰς ἀγαθοεργίας του, ἀλλὰ εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν νὰ ἔχῃ τὸ θάρρος του, ὅστις μᾶς δίδει τὴν χάριν καὶ δύναμιν καὶ μᾶς βοηθεῖ εἰς τὰς ἀνάγκας μας, ἀρκεῖ νὰ ἔχωμεν τὴν ταπείνωσιν. Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸ προκείμενον. Ἀφοῦ ἐτέλεσεν ὁ τάλας Ἰάκωβος τὰ δύο ἐκεῖνα αἰσχρὰ καὶ βαρύτατα ἀνομήματα, ὅταν ἐξεσκοτίσθη ἀπὸ τὴν προτέραν θόλωσιν καὶ τυφλότητα τοῦ νοός, ἐγερθεὶς ἀπὸ τὸν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας καὶ εἰς ἑαυτὸν γενόμενος, εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ πίπτων εἰς τὴν γῆν, ἔτυπτε τὸ στῆθός του καὶ τὸ πρόσωπον δυνατά, στενάζων ἐξ ὅλης καρδίας καὶ χύνων ποταμηδὸν θερμότατα δάκρυα. Ὁ δὲ μισάνθρωπος διάβολος, βλέπων αὐτὸν μετανοοῦντα, ἐφοβήθη μήπως ζημιωθῇ καὶ τοῦ ἔσπειρεν εἰς τὴν διάνοιαν λογισμοὺς ἀπογνώσεως, λέγων εἰς αὐτόν, ὅτι δὲν σῴζεται καὶ νὰ μὴ κοπιάζῃ ματαίως καὶ ἀνωφελῶς. Ἠγέρθη λοιπὸν ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν ἔρημον καὶ ἐπήγαινεν εἰς τὸν κόσμον περίλυπος. Ὁ δὲ φιλάνθρωπος Θεός, ὅστις διψᾷ τὴν σωτηρίαν μας, ἐνεθυμήθη τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ καὶ τὴν πολλὴν κακοπάθειαν, τὴν ὁποίαν ὑπέμεινε τόσους χρόνους ἀγωνιζόμενος. Ὅθεν ἔστειλε πάλιν εἰς αὐτὸν μὲ τοῦτον τὸν τρόπον τὴν βοήθειαν.
Καθὼς περιεπάτει εἰς τὸν δρόμον, εἶδεν ἓν Μοναστήριον καὶ ἐπειδὴ ἦτο ἀργά, εἰσῆλθεν ἐντὸς αὐτοῦ νὰ ἀναπαυθῇ. Οἱ μὲν λοιπὸν ἀδελφοὶ ἔνιψαν τοὺς πόδας του καὶ ἔβαλον τράπεζαν διὰ νὰ τὸν φιλεύσουν αὐτὸς δὲ ἐστέναζε συχνάκις καὶ δὲν ἤθελε νὰ φάγῃ ὁλότελα. Ἰδὼν λοιπὸν αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος τοσοῦτον περίλυπον, ἠννόησεν, ὡς γραμματισμένος καὶ φρόνιμος, ὅτι εἰς μεγάλον ἁμάρτημα ἔπεσε· τὸν ἐπῆρε λοιπὸν εἰς τὸ κελλίον του καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ τοῦ ὁμολογήσῃ τὴν αἰτίαν τῆς θλίψεως. Τότε ὁ Ἰάκωβος μετὰ πολλῶν δακρύων διηγήθη εἰς αὐτὸν ἐξ ἀρχῆς τὴν ὑπόθεσιν· ὁ δὲ Ἡγούμενος ὡς γνωστικὸς καὶ σοφώτατος, ἐγνώρισε τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος καὶ ἐναγκαλισθεὶς τὸν Ἰάκωβον κατεφίλει αὐτὸν λέγων· «Μὴ λυπεῖσαι, φίλτατε ἀδελφέ μου καὶ περιπόθητε, μήτε νὰ πέσῃς εἰς ἀπόγνωσιν ἀσυλλόγιστα, ἀλλὰ ἐφ’ ὅσον γνωρίζεις ὅτι ὑπάρχει μετάνοια, πρόσελθε εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν μὲ συντριβὴν καρδίας κλαίων καὶ μιμούμενος τὸν Προφήτην Δαβίδ, καθὼς τὸν ἐμιμήθης εἰς τὰ ἁμαρτήματα, καὶ ὁ πολυέλεος Κύριος ἀναμφιβόλως σὲ ὑποδέχεται, νὰ σοῦ συγχωρήσῃ νὰ ἔλθῃς πάλιν εἰς τὴν προτέραν κατάστασιν, ὥσπερ καὶ αὐτὸν τὸν Δαβὶδ ὑπεδέχθη εὐσπλάγχνως μετανοήσαντα καὶ ὄχι μόνον τὰς ἀνομίας τοῦ συνεχώρησε,