ἐνεφύσησεν εἰς αὐτήν, οὕτω λέγων· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἔξελθε ἀπὸ ταύτην, ἀκάθαρτε»· καὶ εὐθὺς ἔφυγεν ἀπὸ τὴν κόρην ὁ δαίμων, ὡς ὑπὸ πυρὸς διωκόμενος, αὕτη δὲ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκείτετο πολλὴν ὥραν ἄφωνος, ἕως ὅτου ἤγειρεν αὐτὴν ὁ Ὅσιος καὶ τὴν παρέδωκεν ὑγιᾶ εἰς τοὺς γονεῖς της, οἱ ὁποῖοι ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ἰδόντες τοιοῦτον θαυμάσιον. Πλὴν ὅμως φοβούμενοι μήπως καὶ εἰσέλθῃ πάλιν εἰς αὐτὴν τὸ δαιμόνιον, παρεκάλεσαν τὸν Ὅσιον νὰ τὴν κρατήσῃ ἐκεῖ ἡμέρας τινὰς μαζί του καὶ τότε νὰ τὴν παραλάβωσι. Καὶ οὕτως ἔστρεψαν οἱ γονεῖς της μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους εἰς τὴν οἰκίαν των.
Ὁ δὲ κακομήχανος, ἐχθρὸς τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, βλέπων τὴν κόρην εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου, τοῦ ἔδωκε μεγάλον καὶ χαλεπὸν πολεμον εἰς τὴν σάρκα· καὶ τόσον τὸν ἐβασάνισεν, ὥστε τὸν ἔρριψεν εἰς μεγάλην πτῶσιν ὁ τρισκατάρατος καὶ ἔπεσε (φεῦ!) εἰς τὴν πορνείαν, τότε εἰς τὸ γῆράς του, ἐνῷ ὅταν ἦτο νεώτερος ἐνίκησε τὸν πόλεμον μὲ τόσην ἀνδρείαν, καθὼς ἠκούσατε καὶ πρότερον, ἀφοῦ ἐτέλεσε τόσα θαυμάσια, ἐπῆρε τόσας νίκας καὶ τρόπαια κατὰ τῶν δαιμόνων. Καὶ κατόπιν, μετὰ τὰς τοσαύτας νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καὶ ἄλλα ἔργα θεάρεστα, κατεφρόνησε τῶν τοσούτων χρόνων τὴν ἄσκησιν καὶ ἔγινε τῶν δαιμόνων αἰχμάλωτος, ὁ πρῴην ἰσάγγελος. Ὡς δὲ νὰ μὴ ἔφθανεν αὕτη ἡ ἁμαρτία τῆς πορνείας, ἔπραξε καὶ τὸ χειρότερον καὶ τὸν ἐκρήμνισε καὶ εἰς τὸν φόνον ὁ φθόνος τοῦ δαίμονος καὶ τοῦ ἔβαλεν ὁ ἀνθρωποκτόνος εἰς τὸν νοῦν του, ὅτι ἐὰν δὲν θανατώσῃ τὴν νεάνιδα, αὕτη ἔμελλε νὰ τὸ φανερώσῃ νὰ τὸν πομπεύσουν οἱ ἄνθρωποι. Ὅθεν τυφλωθεὶς τὴν διάνοιαν, ἐφόνευσε τὴν γυναῖκα καὶ ἔρριψεν εἰς τὸν ποταμὸν τὸ σῶμά της διὰ νὰ μὴ φανερωθῇ ἡ κακοπραγία του. Ἀλλὰ τοῦτο τοῦ συνέβη, ἀγαπητοί, διὰ τὴν ὑψηλοφροσύνην αὐτοῦ καὶ ἔπαρσιν· διότι ἐὰν δὲν ἐφώλευεν εἰς τὴν ψυχήν του αὐτὸ τὸ πάθος, δὲν θὰ τὸν ἄφηνεν ὁ Θεὸς νὰ πέσῃ εἰς τοιοῦτον ἀνόμημα, καθὼς καὶ ἄλλοι πολλοὶ τὸ ἔπαθον, ὡς φαίνεται εἰς τὰς βίβλους τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀλλ’ ὅμως ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ποθεῖ τὴν σωτηρίαν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ δὲν θέλει τὴν ἀπώλειάν μας, τοῦ ἔδωκε χεῖρα καὶ τὸν ἐσήκωσεν ὕστερα μὲ τῆς μετανοίας τὸ βότανον καὶ τὸν ἠξίωσε πάλιν, εἰς πεῖσμα τοῦ μισοκάλου, τῆς προτέρας ἁγιωσύνης καὶ χάριτος. Ταῦτα δὲ ἐγράψαμεν ὄχι διὰ νὰ κατακρίνωμεν τὸν Ὅσιον,