Ὁσίαν μὲ πολλὴν φωτοχυσίαν καὶ θυμιάματα, καὶ τὴν ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ μέσον τῆς πόλεως. Ὁ δὲ τῶν ἀστέρων θαυμάσιος στέφανος ἠκολούθει καὶ αὐτὸς ὅπου ἡ κλίνη ἐφέρετο. Καὶ ὅταν ἐσταματοῦσαν οἱ βαστάζοντες, νὰ κάμωσιν εἰς πᾶσαν Ἐκκλησίαν λιτανείαν καὶ δέησιν κατὰ τὴν τάξιν, ἐστέκετο καὶ ὁ στέφανος. Ὅθεν ἀπὸ τοιοῦτον θαυμάσιον ἐσυνάχθησαν καὶ ἀπὸ τὰ περίχωρα τόσον πλῆθος ὥστε ἐστενοχωρήθησαν.
Ὅλην λοιπὸν τὴν νύκτα ἐκείνην ἠγρύπνησαν ψάλλοντες καὶ πολλοὶ ἀσθενεῖς ἐθεραπεύθησαν, ἐγγίζοντες εἰς το ἅγιον λείψανον. Ὅτι ὅστις εἶχεν ἀρρωστίαν τινὰ πολυχρόνιον, χωρὶς νὰ ἐξοδεύσῃ εἰς βότανα χρήματα, ἢ νὰ βασανίζεται ἡμέρας πολλάς, εἰς μίαν ὥραν, ὡς ἤθελεν ἀσπασθῆ μετὰ πίστεως τὴν κλίνην, ὢ τοῦ θαύματος! ἰατρεύετο. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τόπον καλούμενον Σικίνιον πρὸς τὸ νότιον μέρος τῆς πόλεως, τὴν ἐνεταφίασαν ἐκεῖ καθὼς ἡ Ὁσία Ξένη εἶχε προστάξει καὶ τότε ὁ κύκλος τῶν ἀστέρων ἀφανὴς ἐγένετο μετὰ τὴν τοῦ ἁγίου λειψάνου κατάθεσιν. Ὥστε ὅλοι ἐγνώρισαν, ὅτι διὰ τὴν Ὁσίαν ἐφαίνετο καὶ ἠκολούθει τὸ λείψανόν της ἕως ὅτου τὴν ἐνεταφίασαν. Τὰς δὲ σινδόνας, τὰς ὁποίας εἶχον εἰς τὸν κράββατόν της, διεμοίρασεν ὁ Ἐπίσκοπος εἰς τὸν λαὸν δι’ εὐλάβειαν νὰ ἔχουν εἰς τὴν ψυχὴν βοήθειαν.
Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐτελεύτησαν καὶ αἱ δύο δουλεύτριαι τῆς Ἁγίας Ξένης καὶ τὰς ἐνεταφίασαν μὲ τὴν κυρίαν των καθὼς αὕτη παρήγγειλεν. Ἐκείνη δὲ ἡ ὁποία ἐκοιμήθη πρωτύτερα δὲν ὡμολόγησε διὰ τὴν Δέσποιναν τίποτε. Ἀλλὰ ἡ ἄλλη ἐφανέρωσεν ἅπαντα. Διότι τῆς ἔδωσαν ὅρκον αἱ ἀδελφαὶ καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ἐπιτίμιον, νὰ τὸ εἴπῃ εἰς δόξαν Θεοῦ. Ὅθεν διὰ νὰ μὴ μείνῃ εἰς τὸν δεσμόν, τοὺς εἶπε καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν. Ὅτι ἦτο ἀπὸ τὴν μεγαλόδοξον Ρώμην, θυγάτηρ μεγάλου ἄρχοντος, καὶ ἐκαλεῖτο Εὐσεβία τὸ βαπτιστικόν της καὶ κύριον ὄνομα, ὅτι ἀπέφυγε τοὺς γάμους διὰ τὸν ἔρωτα τοῦ Σωτῆρος καὶ ὠνομάσθη Ξένη σοφώτατα, ὡς διὰ Χριστὸν τὸν ἐραστὴν αὐτῆς ξενητεύσασα καὶ ἑκουσίως ἡ πλουσία πτωχεύσασα καὶ πολλὴν κακοπάθειαν ὑπομείνασα. Ταῦτα ἀκούσαντες ἐξεπλήττοντο καὶ ηὔξησαν τὴν εὐλάβειαν πρὸς τὴν μακαρίαν Ξένην ὅσοι τὸ ἔμαθον. Μετὰ καιρὸν ὀλίγον καὶ ὁ τρισόλβιος Παῦλος, ὁ ἀοίδιμος ὄντως καὶ ἀξιέπαινος, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, καλῶς καὶ θεαρέστως ποιμάνας τὰ λογικά του θρέμματα, ὁπότε ἐτέλεσε τὸ λείψανόν του θαυμάσια.