γλυκυτάτη παραμυθία μου, Αὐτὸς καὶ νῦν ἀξίωσόν με νὰ ἔλθω εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν σου. Μνήσθητι, Κύριε, καὶ ταύτης ὅλης τῆς ἀδελφότητος, καὶ λύτρωσαι αὐτὰς ἀπὸ τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος. Ἐξαιρέτως δέ, ὡς ἀγαθός, μνήσθητι τούτων τῶν δύο μου ὁμοδούλων καὶ καθὼς εἰς τὴν ζωὴν ταύτην τὴν πρόσκαιρον, εἰς τὴν φυγήν, εἰς τοὺς κόπους καὶ ἀγῶνάς μου ἐκοινώνησαν καὶ δὲν ἐξεχώρισαν ἀπὸ λόγου μου, οὕτω καὶ εἰς τὴν βασιλείαν σου ἀξίωσόν μας νὰ μείνωμεν ἀχώριστοι πάντοτε».
Ταῦτα προσευξαμένη ἡ Ὁσία ἐπῆρεν ἀπὸ ὅλας συγχώρησιν, καὶ ἀπελθοῦσα εἰς τὸν Ναὸν ἔκλεισε καὶ κλίνασα τὰ γόνατα προσηύχετο. Αἱ δὲ δύο δοῦλαι της παρετήρουν ἀπὸ τὴν χαραμάδαν τῆς θύρας καὶ εἶδαν εἰς τὴν Ξένην ξένον θαυμάσιον. Ἐξαίφνης ἦλθε φῶς οὐρανόθεν, καὶ εὐωδία ἀρωμάτων ἀνεκδιήγητος, ἥτις δὲν ὡμοίαζε μὲ μόσχους ἐπιγείους καὶ θυμιάματα, ἀλλὰ ἄλλη τις τοῦ Παραδείσου γλυκυτάτη καὶ πάντερπνος. Ὅθεν ἤνοιξαν τὰς θύρας καὶ εἰσελθοῦσαι βλέπουσι τὴν μακαρίαν Ξένην μακαρίως ὑπνώσασαν. Λοιπὸν συνήχθησαν ὅλαι καὶ ἔκλαιον ἀκατάπαυστα. Ὁ δὲ Θεός, ὅστις δοξάζει ἐκείνους ὅπου τὸν δοξάζουσιν, ἐδόξασε καὶ τῆς Ξένης καὶ ἠγαπημένης νύμφης του τὴν ἁγίαν μετάστασιν, διὰ νὰ φανερώσῃ εἰς ὅλους πόσης παρρησίας ἠξιώθη. Ἦτο δὲ τότε ὥρα ἕκτη τῆς ἡμέρας, ὁ οὐρανὸς ξάστερος χωρὶς σύννεφα, λάμπων φαιδρότατα ὁ ἥλιος καὶ τότε ἐφάνη εἰς τὸν οὐρανὸν ἕνας στέφανος ἀπὸ ἀστέρας, εἰς τὸ μέσον τοῦ ὁποίου ἦτο Σταυρὸς πάλιν μὲ ἄστρα λαμπρότατα. Τοῦτο τὸ θαυμάσιον βλέποντες πάντες ἐξέστησαν.
Τὸ σημεῖον τοῦτο ἰδὼν καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Παῦλος εἰς τὴν Λευκὴν εὑρισκόμενος, εἰς τὴν ὁποίαν ἔκαμναν τὴν πανήγυριν, εἶπε ταῦτα, φωτισθεὶς ὑπὸ θείου πνὲύματος· «Ἡ κυρία Ξένη ἐκοιμήθη, καὶ δι’ αὐτὸ ἐφάνη τοιοῦτον σημεῖον θαυμάσιον». Ἔδραμον λοιπὸν εὐθὺς ὅλοι πρὸς τὸ Μοναστήριον τῆς Ὁσίας χωρὶς νὰ φάγωσι τίποτε, διότι τὴν ὥραν ἐκείνην ἐτελείωσε τὴν λειτουργίαν ὁ Ἐπίσκοπος, καὶ δὲν ἐπῆγαν εἰς τὴν φιλίαν, ἀλλὰ ἐσυνάχθη πλῆθος πολὺ ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν δοξάζον μεγαλοφώνως τὸν Κύριον, καὶ ἐξόχως αἱ γυναῖκες ὅλαι τῆς πόλεως, αἱ ὁποῖαι ἐβόων πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον· «Μὴ κρύψῃς τὸν μαργαρίτην, Δέσποτα. Μὴ θάψῃς τὸν θησαυρόν. Μὴ καλύψῃς τὸν ἔπαινον καὶ δόξαν τῆς πόλεως. Ἀλλὰ ἂς βαστάσωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν λύχνον αὐτὸν φανερά, νὰ καταισχυνθοῦν Ἰουδαῖοι καὶ εἰδωλολάτραι, νὰ γνωρίσουν τοῦ Ἐσταυρωμένου τὴν δύναμιν». Τότε ὁ Ἐπίσκοπος προσελθὼν προσεκύνησε τὴν