πρᾳότητα καὶ ποτὲ δὲν ἐθυμώθη οὔτε ὠργίσθη κατά τινος. Ἐπίσης εἶχε τὴν ἀγάπην πρὸς πάσας καὶ τὰς ὑπηρέτει μὲ πολλὴν εὐτέλειαν φοροῦσα πάντοτε ἄχρηστα καὶ ποταπὰ ἱμάτια, ὡσὰν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα φοροῦσιν οἱ ἐπαῖται καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν (διὰ νὰ μὴ πολυλογοῦμεν) ὅλας τὰς ἀρετὰς κατώρθωσεν ἡ ἀοίδιμος καὶ οὕτω καλῶς ἀγωνισαμένη, ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον.
Ἦτο δὲ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ, ὄχι τοῦ Σύρου, ἀλλ’ ἄλλου τινός, ὅστις ἠγωνίσθη ἐκεῖ εἰς τὴν Μύλασαν, προσεκάλεσαν δὲ τὸν Ἐπίσκοπον Παῦλον εἰς ἕν χωρίον, Λευκὴν καλούμενον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο τοῦ ρηθέντος Ἁγίου Ἐφραὶμ ναὸς καὶ τὸ ἅγιον λείψανον. Ἡ δὲ μακαρία Ξένη συνάξασα τὰς ἀδελφὰς λέγει εἰς αὐτὰς μὲ πολλὴν ταπείνωσιν· «Εὐχαριστῶ σας, ἀδελφαὶ καὶ κυρίαι μου, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην καὶ εὐσπλαγχνίαν, τὴν ὁποίαν εἰς ἐμὲ τὴν ξένην ἐδείξατε, καὶ φιλανθρώπως ὡς ἀδελφήν σας γνησίαν ἐκυβερνήσατε. Ἀλλὰ καὶ τώρα σᾶς παρακαλῶ καὶ δέομαι περισσότερον, νὰ δείξητε πρός με μάλιστα τὴν ἀγάπην σας, νὰ μὴ μὲ λησμονήσητε. Ἀλλὰ νὰ δέεσθε τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ψυχήν μου, ὅταν προσεύχεσθε, νὰ μοῦ συγχωρήσῃ τῆς ἀναξίας δούλης σας, καὶ οὕτω διὰ τῶν ἁγίων εὐχῶν σας ἐλπίζω νὰ γίνω ἀθάνατος μετὰ θάνατον, ὅτι σήμερον ἦλθε τὸ τέλος τῆς παροικίας μου καὶ ἔχω εἰς τὴν καρδίαν ὀδύνην καὶ φόβον ἄρρητον, μήπως καὶ ἐμποδίσουν αἱ ἁμαρτίαι μου τὴν πρὸς τὸν Κύριον ἄνοδόν μου, ἐὰν αἱ ἱεραὶ προσευχαί σας δὲν βοηθήσωσι. Λυποῦμαι δὲ πολὺ καὶ θλίβομαι, διότι δὲν ἔτυχεν ἐδῶ ὁ πνευματικός μας πατὴρ Παῦλος νὰ μὲ βοηθήσῃ εἰς τὴν ἀνάγκην μου. Ἀλλὰ σεῖς, ὅταν ἔλθῃ, εἰπέτε του νὰ μὴ ξεχάσῃ τῆς Ξένης, τὴν ὁποίαν αὐτὸς κατὰ τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου καὶ Δεσπότου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε καὶ εἰς ὁδὸν σωτηρίας ἀπήγαγε».
Ταῦτα ἡ Ὁσία ἐνῷ ἔλεγε, ἐθρήνουν ὅλαι ἀπαρηγόρητα, τὴν ὀρφανίαν τοιαύτης μητρὸς φιλόπαιδος ὀδυρόμεναι καὶ μάλιστα αἱ δύο δοῦλαί της, αἱ ὁποῖαι δὲν ἔπαυον τὸν θρῆνον ὁλότελα, τόσον ὥστε ἔκαμαν καὶ τὴν Ἁγίαν νὰ κλαύσῃ ὡς συμπαθεστάτη. Ἔπειτα τὰς παρηγόρησε λέγουσα· «Παύσασθε τῶν ὀδυρμῶν, ἀδελφαί. Ζηλώσατε τὰς φρονίμους παρθένους, φροντίσατε νὰ πληρώσητε τὰ ἀγγεῖά σας ἐλαίου, ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἔρχεται». Ταῦτα εἰποῦσα ἐσήκωσε πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ ὄμματα καὶ προσηύχετο δακρύουσα καὶ λέγουσα: «Θεέ μου, ὅστις μὲ ἐκυβέρνας ἕως τώρα τὴν ξένην φιλανθρωπότατα καὶ ἔγινες πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ τροφεὺς καὶ