ὁ εὐλογημένος Νικηφόρος εἰς τὸν φίλον του Σαπρίκιον, δεόμενος νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ὀφειλομένην συγχώρησιν. Ἐκεῖνος δὲ ὡς ἄσπλαγχνος καὶ ἀνήμερος καὶ αὐτῶν τῶν θηρίων ἀνοητότερος καὶ ἀγριώτερος, οὔτε κἂν ἐστράφη νὰ ἴδῃ τὸν ἄλλοτε ἠγαπημένον του, ὅστις ἐκείτετο εἰς τοὺς πόδας του κλαίων, ἀλλὰ φράσσων μὲ τὸν κηρὸν τῆς μνησικακίας τὰ ὦτα του, ἐπήγαινεν εἰς τὸν δρόμον του ἀδιάλλακτος καὶ ἀδιόρθωτος.

Ταῦτα βλέπων ὁ παρὰ Χριστοῦ πεφωτισμένος Νικηφόρος καὶ διαλογιζόμενος ὅτι ὁ Σαπρίκιος καὶ χωρὶς οἶνον ἦτο μεθυσμένος καὶ σύντριμμα ταλαιπωρίας γεγενημένος, ὠδύρετο περισσότερον, φοβούμενος μήπως ἀπομείνῃ αὐτὸς μὲν ἀπὸ τὸν Ἱερέα καὶ φίλον του ἀσυγχώρητος, ἐκεῖνος δὲ πάλιν ἀποτύχῃ τῶν στεφάνων τοῦ Μαρτυρίου καὶ τῆς αἰωνίου μακαριότητος καὶ δώσουν ἀμφότεροι ἀπολογίαν διὰ τοιαύτην ἔχθραν παράλογον. Ἔδραμε λοιπὸν πάλιν ὀλίγον ἔμπροσθεν καὶ προϋπαντᾷ τὸν Σαπρίκιον, λέγων πρὸς αὐτὸν τὰ αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα, ὄχι μόνον ἁπλῶς μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ καὶ ἐξ ὅλης ψυχῆς, μὲ σχήματα ἐλεεινὰ καὶ ροὴν δακρύων ἀμέτρητον καὶ τοῦ ἐζήτει συγχώρησιν. Ἐκεῖνος ὅμως, ὡς κωφὸς καὶ νεκρὸς καὶ ὡς λίθινος, ἔμεινεν ὁ αὐτός, ὡς τὸ πρότερον, μήτε τὰς φωνὰς τοῦ φίλου του ἐνωτιζόμενος, οὔτε τοσαύτην ταπείνωσιν σπλαγχνιζόμενος, τόσον ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ δήμιοι ἐβαρύνθησαν βλέποντες τὸν Νικηφόρον νὰ ζητῇ, μὲ τόσην εὐλάβειαν, ἀπὸ ἕνα κατάδικον συγχώρησιν. Ὅθεν μυκτηρίζοντες αὐτὸν καὶ μωρὸν ἀποκαλοῦντες καὶ ἀσύνετον ἔλεγον· «Τί κόπτεσαι ἀσκόπως καὶ ὀδύρεσαι, ζητῶν ἀπὸ τοιοῦτον κακοποιὸν συγχώρησιν; Ἡμεῖς ὑπάγομεν νὰ τὸν θανατώσωμὲν καὶ σὺ δέεσαι καὶ ζητεῖς συγχώρησιν ἀπὸ ἕνα ὑπεύθυνον;».

Ταῦτα μὲν ἔλεγον οἱ ὑπηρέται, ἀγνοοῦντες τὸ εὐσεβὲς καὶ φιλόθεον τοῦ μακαρίου Νικηφόρου, ὁ ὁποῖος ἠκολούθει αὐτοὺς ἔτι θερμότερον δεόμενος, καὶ χύνων ἀναρίθμητα δάκρυα, διὰ νὰ παρακινήσῃ τὴν λιθίνην ἐκείνην ψυχὴν πρὸς συμπάθειαν. Ὁ δὲ Σαπρίκιος, δυσμενῶς καὶ ὀργίλως καὶ ὡς ἐξεστηκὼς ἀπὸ τὸν θυμόν, ἔφθασεν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης ὁ ἀσυνείδητος. Ὅθεν, ὅταν πλέον δὲν ἔλειπεν ἄλλο παρὰ νὰ κατεβάσῃ ὁ δήμιος τὴν σπάθην καὶ νὰ κόψῃ τὴν κεφαλήν του, ἄνωθεν δὲ αὐτοῦ ἐφέρετο οὐρανόθεν λαμπρὸς ὁ στέφανος τοῦ Μαρτυρίου, ὦ μισάνθρωπε ὤ, ἀδελφοί μου, καὶ πῶς νὰ διηγηθῶ τὸ ἐπίλοιπον, ὅπου σταλάζουν οἱ ὀφθαλμοί μου δάκρυα καὶ δὲν δύναμαι νὰ γράψω τὴν δικαίαν παρὰ Θεοῦ ἐγκατάλειψιν τοῦ Σαπρικίου, ὅταν ἔκλινε τὸ γόνατον καὶ ἔμελλον νὰ χορεύσουν οἱ Ἄγγελοι εἰς ὀλίγον διάστημα, τότε ἦλθεν εἰς αὐτὸν τὸν ἀσύνετον, διὰ τὸ σκότος τῆς μνησικακίας αὐτοῦ,