ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ὁ φερωνύμως διπλῆν τὴν νίκην κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἀσεβείας ἀποκομίσας, ὁ φωτοβόλος ἀστὴρ τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἦτο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν τῆς Συρίας, κατὰ τοὺς χρόνους Οὐαλεριανοῦ καὶ Γαλλιηνοῦ τῶν βασιλέων ἐν ἔτει σνγ’-σξη’ (253-268), ἰδιώτης κατὰ τὴν ἀξίαν καὶ νέος τὴν ἡλικίαν, ὅταν ἠξιώθη τοῦ διὰ Χριστὸν Μαρτυρίου· ἀκούσατε ὅμως ἀπ’ ἀρχῆς τὴν διήγησιν περὶ αὐτοῦ καθὼς ταύτην μετέφρασεν ὁ Ἱερος Ἀγάπιος ὁ Κρής, ἵνα πολλὴν τὴν ὠφέλειαν λάβητε.

Ἀπὸ πολλὰ ρητὰ τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Διαθήκης ἠμπορεῖ νὰ βεβαιωθῇ ὁ καθεὶς πόσον ὠφελεῖται ὅστις ἀγαπᾷ τὸν πλησίον κατὰ Θεόν, καθὼς αὐτὸς ὁ ἐλεήμων καὶ πολυεύσπλαγχνος πολλάκις μᾶς παρήγγειλεν. Ὅστις δὲ φυλάξῃ αὐτὴν τὴν ἐντολὴν ἀνελλιπῶς, ἂς ἔχῃ θάρρος, ὅτι ἔτυχε τῆς σωτηρίας του. Ἀντιθέτως δέ, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ νικηθῇ ὑπὸ τῆς ἀθέου μνησικακίας καὶ δὲν συγχωρήσῃ τὸ πταίσιμον τοῦ ἀδελφοῦ του, ἂς γνωρίζῃ, ὅτι ἐὰν καὶ ὅλον τὸν πλοῦτον του δώσῃ ἐλεημοσύνην καὶ παραδώσῃ εἰς πῦρ καὶ θηρία ὅλα τὰ μέλη του διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ ἄλλα μύρια κολαστήρια ἂν ὑπομείνῃ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δὲν γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν ἀνεξίκακον ὁ μνησίκακος, καθὼς εἶπε πολλάκις πρὸς τοὺς αὐτοῦ Μαθητὰς καὶ ἐξόχως κατὰ τὴν ἐσχάτην ἡμέραν τῆς ἐνσάρκου πρὸς ἡμᾶς παρουσίας του, λέγων· «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ’ 35). Ὡσαύτως καὶ ὁ ἀγαπῶν καὶ ἠγαπημένος Ἰωάννης μᾶς παρακινεῖ κατὰ πολὺ εἰς τὴν ἀρετὴν αὐτὴν τὴν ἰσάγγελον, ταῦτα γράφων· «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισεῖ, ψεύστης ἐστὶν» (Α’ Ἰωάν. δ’ 20). Καὶ ὁ θεσπέσιος Παῦλος ἐγκωμιάζει ταύτην τὴν ἀρετὴν τῆς ἀγάπης καὶ τὴν εὐφημίζει καὶ τὴν προτιμᾷ ἀπὸ ὅλας τὰς ἄλλας, λέγων ὅτι αὐτὴ εἶναι τὸ τέλος τῶν ἐντολῶν καὶ τοῦ νόμου τὸ πλήρωμα· «Πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη» (Ρωμ. ιγ’ 10) καὶ ἡ ταχυτέρα ὁδὸς διὰ νὰ ὑπάγῃ ὁ καθεὶς δι’ αὐτῆς ἐν εὐκολίᾳ εἰς τὸν Παράδεισον.

Ἀλλ’ ἂς ἀφήσωμεν τὰς διαφόρους ρήσεις τῶν Ἀποστόλων καὶ διδασκάλων μας καὶ ἂς ἀναφέρωμεν μόνον τὴν διδακτικὴν παραβολήν, τὴν ὁποίαν εἶπεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς καὶ τὴν ὁποίαν βλέπομεν εἰς τὸ ιη’ (18ον) κεφάλαιον τοῦ κατὰ Ματθαῖον ἱεροῦ Εὐαγγελίου, διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὅστις ἐχρεώστει εἰς τὸν βασιλέα μύρια τάλαντα καὶ μὴ ἔχων νὰ τὰ πληρώσῃ, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ζητῶν ὀλίγον καιρὸν διορίαν νὰ δώσῃ τὸ δάνειον. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἰδὼν τὴν ἀπορίαν αὐτοῦ, τὸν ἐλυπήθη καὶ εὐσπλαγχνισθεὶς ἐπ’ αὐτὸν τοῦ ἀφῆκεν ὅλον τὸ δάνειον.