Τῇ Ε’ (5ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος ΑΓΑΘΗΣ.

Ἐκεῖ λοιπὸν εἰς τὴν φυλακὴν εὑρισκομένη ἔκλινε τὰ γόνατα ἡ Ἁγία καὶ ἔκαμε τὴν προσευχὴν ταύτην πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστὸν λέγουσα· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, ὅστις μὲ ἔπλασες ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, ὅστις ἐφύλαξες τὸ σῶμα μου ἄφθορον καὶ ἀμέτοχον πάσης σαρκικῆς ἀπολαύσεως καὶ μὲ ἐνεδυνάμωσες νὰ νικήσω τὰς τιμωρίας τῶν ἀσεβῶν τυράννων, ὅστις μοῦ ἐχάρισες τὴν δύναμιν τῆς ὑπομονῆς διὰ τὴν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν σου, δέομαι καὶ ἱκετεύω τὴν σὴν ἀγαθότητα νὰ μὲ δεχθῇς σήμερον εἰς τὴν δόξαν σου, ἵνα ἀξιωθῶ νὰ ἰδῶ μὲ τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμούς μου τὸ πρόσωπόν σου τὸ Ἅγιον». Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευχομένης, εὐθὺς ὡς ἐτελείωσε τὴν εὐχὴν ἐκοιμήθη, ἡ δὲ ἁγία ψυχή της ἐπῆγεν εἰς χεῖρας τοῦ ἐπουρανίου Νυμφίου της ν’ ἀγάλλεται σὺν Αὐτῷ εἰς ἐκείνην τὴν ἄρρητον εὐφροσύνην καὶ ἀΐδιον δόξαν. Ὡς ἤκουσαν λοιπὸν οἱ συμπολῖται της, ὅτι ἐκοιμήθη ἡ Ἁγία, ἔδραμον μετὰ δακρύων καὶ εὐλαβείας ἀπείρου εἰς τὴν φυλακὴν καὶ λαβόντες τὸ ἅγιον ἐκεῖνο σῶμα, ἔβαλον εἰς αὐτὸ σμύρναν καὶ ἄλλα εὐώδη ἀρώματα, καὶ τυλίξαντες εἰς σινδόνα καθαράν, τὸ ἀπέθεσαν εὐλαβῶς εἰς τάφον μαρμάρινον πορφυροῦν.

Κατὰ δὲ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐνεταφίαζον τὴν Ἁγίαν, εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν ὡραιότατος τις καὶ θαυμαστὸς νέος ἀστραπηφόρος, κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του μαρμαρίνην πλάκα. Ἔμπροσθεν τοῦ νέου τούτου προεπορεύοντο ἕτεροι ἑκατὸν νέοι εἰς στοίχους ἀνὰ δύο, λευκοφόροι ὡς ἡ χιὼν καὶ ὑπερβολικὰ ὡραῖοι. Ὅταν δὲ οὗτοι ἔφθασαν εἰς τὸν τάφον τῆς Ἁγίας, ὁ προεστὼς ἐκεῖνος τῶν νέων ἔβαλεν ἐπάνω εἰς αὐτὸν τὸ μάρμαρον, τὸ ὁποῖον ἐκράτει. Ἔπειτα ἔγινεν ἄφαντος μὲ τὴν συνοδείαν του ἅπασαν, οἵτινες ἦσαν Ἅγιοι Ἄγγελοι, ἐκεῖνος δὲ ὅστις ἐβάσταζε τὴν πλάκα ἦτο ὁ Ἄγγελος φύλαξ τῆς ψυχῆς της. Εἰς ἐκεῖνο δὲ τὸ μάρμαρον ἦσαν ἐγγεγραμμένα τὰ ἑξῆς· «Νοῦς ὅσιος αὐτοπροαίρετος, τιμὴ ἐκ Θεοῦ καὶ πατρίδος λύτρωσις». Ταῦτα ἐφανέρωνον ὅτι ἡ Ἁγία Ἀγάθη εἶχε τὸν νοῦν ὅσιον, ἁγιώτατον, αὐτοπροαίρετον, διότι ἀφ’ ἑαυτῆς της ἦλθεν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἔδωκε πολλὴν τιμὴν εἰς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Μαρτυρίου αὐτῆς, θὰ εἶναι δὲ καὶ αἰτία ἐλευθερώσεως τῆς πατρίδος της ἀπὸ τὴν ἀσέβειαν καὶ ἐπιστροφὴν πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν μας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Εἰς τὰς προγενεστέρας ἐκδόσεις ἡμῶν γράφεται ἐνταῦθα ὅτι πατρὶς τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀγάθης ἦτο ἡ Πάνορμος τῆς Σικελίας. Τοῦτ’ αὐτὸ ἀναφέρουν καὶ τὰ Συναξάρια τῶν τε Συναξαριστῶν καὶ τῶν Μηναίων. Γεγονὸς ὅμως ἀναμφισβήτητον τυγχάνει ὅτι ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἐμαρτύρησεν εἰς τὴν Κατάνην τῆς Σικελίας, παρὰ τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο καὶ ὁ τάφος της, εἰς τὸ προάστειον Hybla Major, ἐκ δὲ τῆς περιγραφῆς τοῦ Συναξαρίου φαίνεται ὅτι ἡ ἰδία αὕτη πόλις ἦτο καὶ ἡ πατρίς της. Ἡ Κατάνη εὑρίσκεται εἰς τὰς ἀνατολικὰς ἀκτὰς τῆς Σικελίας, παρὰ τοὺς πρόποδας τῆς Αἴτνης, εἶναι δὲ ἱστορικῶς ἐξηκριβωμένον ὅτι κατὰ τὸ ἔτος 251, ὅπως ἀναφέρεται καὶ ἐν τῷ Συναξαρίῳ κατεχώσθη μέγα μέρος τῆς πόλεως ὑπὸ τῆς λάβας τοῦ ἐκραγέντος ἡφαιστείου τῆς Αἴτνης, τοῦ ὑπολοίπου διασωθέντος θαυματουργικῶς διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀγάθης ὡς καὶ τοῦτο ἀναφέρεται ἐν τῷ Συναξαρίῳ βεβαιοῦται δὲ καὶ ὑπὸ τῆς τοπικῆς παραδόσεως, διὸ καὶ ὁ Μητροπολιτικὸς ναὸς τῆς Κατάνης τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας, σῴζεται δὲ ἐν αὐτῇ καὶ λείψανον αὐτῆς. Τὴν Κατάνην βεβαιοῖ καὶ τὸ Κοντάκιον τῆς Ἁγίας ἔνθα γράφεται «Κατάνης τὸ καύχημα».

Ἀντιθέτως ἡ Πάνορμος, ἥτις εἶναι τὸ σημερινὸν Παλέρμον, εὑρίσκεται εἰς τὰς βορειοδυτικὰς ἀκτὰς τῆς Σικελίας εἰς ἀπόστασιν πολλῶν ἀπὸ τῆς Αἴτνης χιλιομέτρων, οὐδεμία δὲ περιγραφὴ τοῦ Συναξαρίου συμβιβάζεται πρὸς τὸ Παλέρμον καὶ οὐδεμία τοπικὴ παράδοσις ἀναφέρει τοιοῦτον τι γεγονός. Πρόκειται ὅθεν προφανῶς περὶ παραδρομῆς, ἥτις ἔλαβε χώραν κατὰ τὸ ἀρχικὸν Συναξάριον, πολὺ δὲ πιθανὸν νὰ ἀνεγράφη ἡ Πάνορμος ἐπειδὴ ἐτύγχανε τότε πρωτεύουσα τῆς Σικεκελίας καὶ ἐξ αὐτοῦ ὠνομάσθη χώρα τοῦ Πανόρμου. Ὅθεν διὰ τοὺς ἐκτεθέντας λόγους ἐγένετο νῦν ἡ σχετικὴ διόρθωσις.