Ἀφοῦ ἐτελείωσε τὴν προσευχὴν ὁ Ἅγιος εἰσῆλθεν εἰς τὴν πυρὰν καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἡ φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐκείνου ἐσχημάτισεν εἶδος θόλου, ὡς σχηματίζει τὸ πανὶ τοῦ πλοίου, ὅταν τὸ φυσᾶ ὁ ἄνεμος, περιεκύκλωσε δὲ τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος, ὅστις ἦτο εἰς τὸ μέσον τῆς φλογός, ὄχι ὡς σάρξ καιομένη ἀλλὰ ὡς χρυσὸς πυρούμενος ἐντὸς καμίνου χρυσοχόου, ἐξήρχετο δὲ ἐξ αὐτοῦ εὐωδία ἄρρητος ὡσὰν νὰ ἐκαίετο θυμίαμα ἢ ἄλλο τι πολύτιμον ἄρωμα. Τέλος πάντων βλέποντες οἱ ἄνομοι, ὅτι δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ καῇ τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν πυράν, ἐπρόσταξαν νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸν Μάρτυρα εἷς δήμιος καὶ νὰ τὸν θανατώσῃ μὲ τὸ ξίφος· τούτου γενομένου, ἀνεπήδησε πλῆθος αἵματος τὸ ὁποῖον ἔσβυσε τελείως τὸ πῦρ πρὸς θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν τοῦ παρισταμένου λαοῦ διὰ τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ [4].
Ὁ δὲ φθονερὸς καὶ πονηρὸς διάβολος, γνωρίζων ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἐπεθύμουν νὰ πάρουν τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου πρὸς ἁγιασμόν, τὶ ἐμεθοδεύθη ὁ κακομήχανος; Παρεκίνησεν ἄρχοντά τινα καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἐξουσιαστὴν νὰ μὴ δώσῃ τὸ σῶμα τοῦ Ἱερομάρτυρος εἰς τοὺς Χριστιανούς, διὰ νὰ μὴ ἀφήσουν τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν καὶ ἀρχίσουν νὰ σέβωνται τοῦτον τὸν Πολύκαρπον, τὸ ἴδιον ἔλεγον καὶ οἱ Ἑβραῖοι καὶ τὸ ἐβεβαίωναν, ἐφύλαττον δὲ τὸν τόπον διὰ νὰ μὴ τὸ πάρουν κρυφίως οἱ Χριστιανοί. Ὁ ἑκατόνταρχος λοιπόν, ρίψας τὸ ἅγιον λείψανον εἰς τὸ μέσον τῆς πυρᾶς τὸ ἔκαυσε. Κατόπιν δὲ οἱ Χριστιανοὶ λαβόντες ὅσα ἱερὰ λείψανα ἀπέμειναν ἄθικτα ἀπὸ τὸ πῦρ τὰ ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως εἰς τόπον ἐπίσημον, εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.