Ταῦτα πάλιν ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθυμώθη καὶ λέγει πρὸς τὴν Γαλήνην· «Τί ἔκαμες, μιαρωτάτη;». Ἡ δὲ μακαρία Γαλήνη ἀπεκρίθη· «Ἐπειδὴ εἶσθε ἀνόητοι καὶ νομίζετε αὐτοὺς θεούς, τοὺς ἐκρήμνισα καὶ ἄν ἔχῃς καὶ ἄλλους, πρόθυμος εἶμαι νὰ τοὺς κάμω τὰ ὅμοια, διὰ νὰ γνωρίσετε τὴν πλάνην σας καὶ νὰ μὴ ἐλπίζετε εἰς αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δὲν δύνανται οὔτε σᾶς νὰ ὠφελήσωσιν, οὔτε τοὺς μισοῦντας αὐτοὺς νὰ βλάψωσι». Τότε θυμωθεὶς ὁ τύραννος ἐπρόσταξε πρὸς ἐξευτελισμὸν νὰ παραδώσωσι τὸν Ἅγιον εἰς χήραν τινὰ γυναῖκα, διὰ νὰ τὸν φυλάξῃ εἰς τὸν οἶκον της. Καθὼς δὲ ἐπῆγεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος, εὐθὺς ὡς ἀκούμβησε εἰς στῦλον τινὰ ξηρόν, ὤ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἐβλάστησεν ὁ στῦλος καὶ ἔκαμε τόσους κλάδους, ὥστε ὅλον τὸν οἶκον ἐσκέπασεν. Ἡ δὲ γυνή, ἰδοῦσα τοιοῦτον παράδοξον, προσεκύνησε τὸν Ἅγιον λέγουσα· «Ὕπαγε ἀπὸ τὸν οἶκον μου, κύριε, ὅτι δὲν εἶμαι ἀξία νὰ εἶσαι πλησίον μου». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτήν· «Μὴ φοβοῦ, γύναι, ἀλλὰ πίστευσον εἰς τὸν Κύριον, ὅστις εἶναι Θεὸς αἰνετὸς καὶ εὔσπλαγχνος». Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην ἡμέραν, ἰδόντες οἱ γείτονες τῆς γυναικὸς τοιοῦτον δένδρον μεγάλον ἐντὸς τοῦ δωματίου αὐτῆς μὲ ἄνθη καὶ καρπούς, ἐθαύμασαν καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν οἶκον εὗρον τὸν Ἅγιον διδάσκοντα καὶ τὸν ἠρώτων, ἐὰν ἦτο αὐτὸς ὁ Χριστός. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Δοῦλος εἶμαι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν Χάριν αὐτοῦ ποιῶ τὰ θαυμάσια».

Τότε ἡ γυνὴ ἐκείνη εἶπε πρὸς αὐτοὺς τὴν ὑπόθεσιν, ἐγκωμιάζουσα τὸν Ἅγιον καὶ πάντες τὸν ἐπροσκύνησαν, πιστεύσαντες δὲ εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθησαν. Κατὰ δὲ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἀνήγγειλάν τινες εἰς τὸν βασιλέα τὸ τεράστιον αὐτὸ γεγονὸς καὶ ἐνῷ πάντες ἐθαύμαζον εἶπεν ὁ ἔπαρχος· «Πρόσταξε, βασιλεῦ, νὰ ἀποκεφαλίσωσιν αὐτὸν τὸν πλάνον μήπως κάμῃ καὶ ἄλλα τοιαῦτα τέρατα καὶ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Χριστὸν περισσότεροι». Ὅθεν ἔδωκεν ὁ βασιλεὺς κατ’ αὐτοῦ τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, τὴν ὁποίαν λαβόντες οἱ δήμιοι ἐπῆραν τὸν Ἅγιον καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, αὐτὸς δὲ ὁ μακάριος πορευόμενος ἔψαλλε τὸ «Ἔλεος καὶ κρίσιν ἄσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. ρ’ 1). Φθάσας δὲ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος καὶ ὑψώσας πρὸς οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, οὕτω προσηύξατο· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε ὁ Θεός μου, πάντοτε, ὅτι ἐλεήμων ὑπάρχεις καὶ φιλάνθρωπος· Σύ, παντοδύναμε, ἐπάταξας τὸν ἐχθρόν μας διάβολον καὶ πατάξας τὸν ᾍδην ἐλύτρωσας ἀπὸ τὸν θάνατον τὸ ἀνθρώπινον γένος· μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου». Ταῦτα προσευχομένου τοῦ Μάρτυρος οἱ οὐρανοὶ ἠνεῴχθησαν καὶ ἐλθὼν ὁ Κύριος μετὰ πλήθους Ἀγγέλων λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐλθέ, προσφιλέστατε καὶ ἠγαπημένε μου Χαράλαμπες, ὅστις διὰ τὸ ὄνομά μου τοσοῦτον ἐκακοπάθησας. Ζήτησόν μου ὁποίαν χάριν θέλεις καὶ θὰ ἐπακούσω τὴν δέησίν σου».