«Ἀφοῦ τόσους χρόνους ἔζησας, πῶς δὲν ἔχεις τόσην γνῶσιν νὰ γνωρίσῃς τοὺς ἀθανάτους θεούς, ἀλλὰ προσκυνεῖς τὸν Χριστὸν ὡς ἄγνωστος;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ἐπειδὴ τόσους χρόνους ἔζησα, ἐγνώρισα τὴν ἀλήθειαν καὶ προσκυνῶ τὸν ὄντως Θεόν, τὸν παντοδύναμον καὶ οἰκτίρμονα». Λέγει ὁ βασιλεύς· «Σὺ καὶ νεκροὺς ἠμπορεῖς νὰ ἀναστήσῃς, ὡς ἤκουσα». Εἰς τοῦτο ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος λέγων· «Αὐτὸ μόνον ὁ Δεσπότης Χριστὸς δύναται νὰ τὸ κάμῃ, καὶ ὄχι ἄνθρωπος».

Τότε ὁ βασιλεὺς Σεβῆρος ἐπρόσταξε καὶ ἦλθεν ἐκεῖ εἰς τὸ μέσον δαιμονιζόμενός τις, ὅστις ἦτο ἀπὸ τὸν μισόκαλον ἐχθρὸν τριάκοντα ἓξ χρόνους βασανιζόμενος. Ὅταν δὲ οὗτος ἔφθασε πλησίον τοῦ Ἁγίου, ἐφώναζεν ὁ δαίμων, ὡς ὑπὸ πυρὸς φλογιζόμενος καὶ δεινῶς ὀδυνώμενος· «Σὲ παρακαλῶ, δοῦλε τοῦ Χριστοῦ, μὴ μὲ βασανίσῃς πρὸ καιροῦ, ἀλλ’ εἰπὲ λόγον καὶ ἐξέρχομαι· καὶ ἂν προστάζῃς, θέλω εἴπει καὶ τὸν τρόπον καὶ τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν εἰσῆλθον εἰς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Εἰπέ, πνεῦμα ἀκάθαρτον». Τότε τὸ πονηρὸν δαιμόνιον εἶπεν· «Οὗτος ἔκλεψε τὰ πράγματα τοῦ γείτονός του καὶ ἐφόνευσε τὸν κληρονόμον του· ὅθεν εὑρὼν αὐτὸν εἰς τοιαύτην ἀνομίαν ἀσχολούμενον εἰσῆλθον εἰς αὐτὸν καὶ τὸν βασανίζω τώρα τριάκοντα καὶ ἓξ χρόνους». Τότε τὸν ἐπετίμησεν ὁ Ἅγιος καὶ ἐξῆλθεν ὁ δαίμων. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐθαύμασε λέγων· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν, κατ’ ἀλήθειαν». Καὶ μεθ’ ἡμέρας τρεῖς ἀπέθανε νέος τις καὶ λέγει ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἀνάστησον τὸν νεκρὸν τοῦτον, ἐὰν δύνασαι». Ποιήσας τότε προσευχὴν ὁ Ἅγιος ὥραν πολλήν, ἀνέστη ὁ νεκρός· ὅθεν πολλοὶ ἀπὸ τὸν ὄχλον ἐπίστευσαν· ὁ δὲ ἔπαρχος Κρῖσπος εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· «Θανάτωσον τοῦτον τὸν ἄνθρωπον, διότι μὲ μαντείας κάμνει τοιαῦτα τερατουργήματα».

Εὐθὺς τότε ὁ Σεβῆρος μεταβαλὼν γνώμην λέγει πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, Χαράλαμπες, νὰ ἀπαλλαγῇς τῶν κολαστηρίων». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Ὅσον μὲ βασανίσῃς περισσότερον, τόσον μᾶλλον ἡ ψυχή μου εὐφραίνεται». Τότε, ὀργισθεὶς ὁ βασιλεύς, ἐπρόσταξε νὰ συντρίψουν μὲ λίθους τὰς σιαγόνας του καὶ νὰ καύσουν μὲ λαμπάδας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ τὸ γένειον. Τὸ πῦρ ὅμως, ὡς νὰ εἶχε λογικὴν δύναμιν, πηδῆσαν ἔκαυσε τοὺς περιεστῶτας ὑπηρέτας. Θαυμάζων εἰς ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἠρώτα τοὺς ἄρχοντας τὶς εἶναι ὁ Χριστός, ὅστις κάμνει τοιαῦτα τερατουργήματα· λέγει ὁ Κρῖσπος ὅστις ἦτο ἕπαρχος· «Ἀπὸ ἁμαρτίαν ἐγεννήθη