Τοιοῦτος καλλίνικος καὶ γενναῖος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ ἐστάθη ὁ σήμερον ἑορταζόμενος καὶ τιμώμενος, ὁ Ἱερομάρτυς καὶ Μεγαλομάρτυς Χαράλαμπος, ὁ ὁποῖος, ὡς εἴπομεν, ἦτο πρότερον Ἱερεὺς ἐννομώτατος εἰς τὴν ἐπαρχίαν Μαγνησίας. Μετὰ δὲ ταῦτα, ὅταν ἐβασίλευσεν εἰς τὴν Ρώμην ὁ δυσσεβὴς Σεβῆρος, εἰς δὲ τὴν Μαγνησίαν ἦτο ἡγεμὼν ὁ ἀπηνὴς καὶ ἀνήμερος Λουκιανός, ὅστις ἐβασάνιζε πολλοὺς Χριστιανοὺς διὰ νὰ ἀρνηθῶσι τὴν εὐσέβειαν καὶ νὰ προσκυνήσωσι τὰ ἀναίσθητα εἴδωλα, τότε καὶ ὁ μακάριος Χαράλαμπος συνελήφθη ἀπὸ τὸν μιαρὸν Λουκιανόν, ὅστις πληροφορηθείς, ὅτι ἐκεῖ εἰς τὴν πόλιν τῆς Μαγνησίας ἦτο Ἱερεὺς τῶν Χριστιανῶν ὁ Χαράλαμπος, ὅστις ἐξουθένει τοὺς θεούς, διδάσκων παρρησίᾳ τὸν λαὸν νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστόν, ἐθυμώθη καὶ ἔστειλε στρατιώτας νὰ τὸν φέρωσι πρὸς αὐτόν. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν τὸν ἠρώτησε διατί, κατεφρόνει τὰ εἴδωλα καὶ τὰ βασιλικὰ δόγματα. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ ὑπακούω εἰς τὰ δίκαια καὶ σωτήρια προστάγματα τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, ὁ δὲ Σεβῆρος γράφει μάταια καὶ ἀσύνετα λόγια, ἐπειδὴ προστάζει νὰ προσκυνῶμεν διὰ θεοὺς ἀναίσθητα καὶ ἄψυχα εἴδωλα καὶ παραδίδει τὰς ψυχάς σας εἰς θάνατον· ὁ Δεσπότης μου ὅμως Χριστὸς δίδει ζωὴν αἰώνιον καὶ μακαριότητα εἰς τοὺς δούλους του καὶ ὅστις ἐπικαλεσθῇ τὸ παντοδύναμον αὐτοῦ ὄνομα, φεύγουν οἱ δαίμονες, τοὺς ὁποίους προσκυνεῖτε ὡς ἀνίσχυροι καὶ πᾶσα ἀσθένεια ἀνίατος θεραπεύεται». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ ἄρχων· «Ἄφες τὴν περιττολογίαν, γέρον, καὶ κάμε ὡς φρόνιμος τὸ συμφέρον σου· προσκύνησον τοὺς θεοὺς πρὶν δοκιμάσῃς σκληρὰ βασανιστήρια». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐὰν δὲν βασανισθῶμεν ἐδῶ πρόσκαιρα, δὲν κληρονομοῦμεν τὰ αἰώνια ἀγαθά».

Ταραχθέντες τότε οἱ ἄρχοντες ἔφερον τὰ δεινότερα κολαστήρια, λέγοντες· «Θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, κακὴ κεφαλή». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Μὴ γένοιτο νὰ γίνω τόσον μωρὸς καὶ ἀνόητος, νὰ προσκυνήσω τοὺς ἀναισθήτους δαίμονας, τοὺς ὁποίους σέβεσθε σεῖς καὶ οἱ ὁποῖοι φοβούμενοι τὴν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ φεύγουσιν ἀπ’ αὐτοῦ». Τότε ἐγύμνωσαν αὐτὸν καὶ λαβόντες χειράγρας κατεξέσχιζον ἀπὸ κεφαλῆς ἕως ποδῶν τὰς σάρκας του· ὁ δὲ μακάριος ὑπομένων γενναίως αὐτὴν τὴν ἀβάστακτον βάσανον καὶ εἰς ὅλον τὸ σῶμα δεινῶς σπαραττόμενος ἔλεγε· «Εὐχαριστῶ σας, ἀδελφοί, ὅτι βασανίζοντές μου τὸ σῶμα προξενεῖτε εἰς τὴν ψυχήν μου, εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα, αἰωνίαν μακαριότητα». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ἁγίου, οἱ ὑπηρέται ἐθαύμαζον