Τῇ Ι’ (10ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ.

Σελίδα 4 από 10

Συνήγοντο τότε πρὸς τὸν Ἅγιον ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Μαγνησίας καὶ τῶν πέριξ καὶ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν ἐβαπτίζοντο· πολλὰ δὲ θαύματα καὶ ἰάματα ἐτέλει καθ’ ἑκάστην ὁ Ἅγιος εἰς τοὺς ἀσθενεῖς. Τυφλοὶ ἀνέβλεπον, χωλοὶ ἐπεριπατοῦσαν, δαίμονες ἔφευγον, νεκροὶ ἀνασταίνοντο καὶ πᾶσα νόσος καὶ ἀσθένεια ἰατρεύετο. Ταῦτα βλέπων ὁ ἡγεμὼν ἀπῆλθεν εἰς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ ἀνήγγειλε διὰ τὸν Ἅγιον ἅπαντα τὰ γενόμενα, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν. Ὁ δὲ ἀσεβὴς Σεβῆρος, ταῦτα ἀκούσας, ἐθυμώθη καὶ ἔλεγε· «Διὰ τί ἀμελεῖτε, θεοὶ αἰώνιοι, καὶ δὲν ἐξολοθρεύετε ἀπὸ τὴν γῆν τοὺς ἀσεβεῖς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς ὑβρίζουσι;». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ἀπέστειλεν εὐθὺς τριακοσίους στρατιώτας, προστάξας αὐτοὺς νὰ καρφώσουν εἰς ὅλην τὴν ράχιν τοῦ Μάρτυρος καρφία, καὶ ἔπειτα νὰ τὸν σύρωσιν ἀπὸ τὴν Μαγνησίαν ἕως τὴν Ἀντιόχειαν [2]. Οἱ δέ, ἀπελθόντες, ἐκάρφωσαν τοὺς ἥλους μὲ πολλὴν ἀσπλαγχνίαν εἰς ὅλον τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος καὶ δέσαντες αὐτὸν ἀπὸ τὴν γενειάδα, τὸν ἐτραβοῦσαν ἀνηλεῶς οἱ ἀπάνθρωποι. Εἶτα τὸν ἐκάθισαν ἐμπαικτικῶς ἐπάνω εἰς ἵππον, ἀφοῦ δὲ ἐβάδισαν δέκα πέντε στάδια [3] ἐλάλησε ταῦτα μεγαλοφώνως ὁ ἵππος, λέγων· «Ὦ τρισκατάρατοι στρατιῶται, ὑπηρέται τοῦ βασιλέως διαβόλου, δὲν βλέπετε ὅτι μαζὶ μὲ τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Λύσατέ τον, σκληροτράχηλοι, διὰ νὰ λυθῆτε καὶ σεῖς ἀπὸ δεσμὰ ἀόρατα».

Τότε οἱ στρατιῶται, φοβηθέντες, τὸν ἐπῆγαν μὲ ἄνεσιν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν διὰ νὰ μὴ παραβοῦν τὸ πρόσταγμα. Ὁ δὲ διάβολος μετεσχηματίσθη εἰς εἶδος γέροντος καὶ ἐφάνη εἰς τὸν Σεβῆρον, λέγων· «Οὐαί μοι, βασιλεῦ, ἐγὼ εἶμαι ὁ βασιλεὺς τῶν Σκυθῶν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα μου μάγος τις Χαραλάμπης καλούμενος καὶ μοῦ ἐπῆρεν ὅλους τοὺς στρατιώτας· ὅθεν ἦλθον νὰ σοῦ τὸ εἰπῶ, νὰ φυλαχθῇς μὴ πάθῃς ὅμοιον». Τότε ἔφερον ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ τὸν Ἅγιον καὶ προστάσσει νὰ καρφώσουν σούβλαν μεγάλην εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ, ἔπειτα νὰ φέρωσι ξύλα καὶ νὰ ἀνάψωσι πυράν, εἰς τὴν ὁποίαν νὰ καίωσι τὸν Ἅγιον ἕως νὰ ξεψυχήσῃ. Διεπέρασαν λοιπὸν τὴν σούβλαν εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ ὥραν πολλὴν τὸν κατέκαιον, ἀλλὰ ποσῶς δὲν ἐβλάβη ὑπὸ τοῦ πυρός, διότι αὐτὸ μὲν ἔσβυσεν, οἱ δὲ δορυφόροι ἐκουράσθησαν. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀνέθαλλε καὶ ἵστατο ὡς ρόδον εὔοσμον· ὅθεν ὁ βασιλεὺς εἶπε νὰ τὸν λύσουν καὶ νὰ τὸν φέρουν πλησίον του· τούτου δὲ γενομένου λέγει πρὸς αὐτὸν προφασιζόμενος· «Ὁ βασιλεὺς τῶν Σκυθῶν μὲ ἔκαμε καὶ σὲ ὕβρισα, ἀλλὰ μὴ μνησικακεῖς καὶ εἰς ὅσα σὲ ἐρωτήσω δός μοι ἀπόκρισιν· καὶ πρῶτον εἰπέ μου πόσων χρόνων εἶσαι». Ἀπήντησε τότε ὁ Ἅγιος, ὅτι ἦτο ἑκατὸν δέκα τριῶν χρόνων. Λέγει δὲ πρὸς τὸν Ἅγιον ὁ βασιλεύς·

Ὑποσημειώσεις

[1] Μαγνησία· τὸ ὄνομα τοῦτο ἔφερον ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος περιοχὴ τῆς Θεσσαλίας καὶ δύο πόλεις ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ. Μαγνησία ἐν Θεσσαλίᾳ ἐκαλεῖτο τὸ πάλαι τὸ νοτιοανατολικὸν τμῆμα αὐτῆς τὸ περιλαμβάνον τὴν μεταξὺ Αἰγαίου πελάγους καὶ Παγασητικοῦ κόλπου χερσόνησον καὶ ἔτι περαιτέρω, χωρὶς νὰ εἶναι ἐπακριβῶς καθωρισμένα τὰ ὅρια αὐτῆς. Ὡς ἡ ἀρχαία Μαγνησία δύναται νὰ θεωρηθῇ ὁλόκληρος ἡ περιφέρεια τοῦ σημερινοῦ νομοῦ Μαγνησίας. Ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ ἰδίᾳ κατὰ τοὺς μετὰ τὴν Ἐπανάστασιν χρόνους ἔλαβε τὸ ὄνομα Θετταλομαγνησία, πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Μαγνησίας, ὅπερ ὅμως δὲν ἐπεκράτησεν. Αἱ ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ ἐκαλοῦντο, πρὸς διάκρισιν, ἡ μὲν μία Μαγνησία ἡ πρὸς Μαιάνδρῳ, ἡ δὲ ἑτέρα Μαγνησία ἡ πρὸς Σιπύλῳ. Καὶ ἡ μέν, ἧς ἐρείπια μόνον σῴζονται, ἔκειτο μεταξὺ Ἀϊδινίου πρὸς ἀνατολὰς καὶ τῶν ἔναντι τῆς Σάμου Μικρασιατικῶν παραλίων πρὸς δυσμὰς ἐπὶ τοῦ Μαιάνδρου ποταμοῦ, ἡ δὲ παρὰ τοὺς πρόποδας τοῦ Σιπύλου ὄρους καὶ περὶ τὰ 50 χ.λ.μ. βορειονατολικῶς τῆς Σμύρνης. Αὕτη ὀνομάζεται νῦν ὑπὸ τῶν Τούρκων Μάνισσα.

Περὶ τοῦ ποία ἐκ τῶν τριῶν τούτων ὑπῆρξεν ἡ πατρὶς τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους δὲν εἶναι ἀπολύτως ἐξηκριβωμένον, διότι ἐν τῷ Χειρογράφῳ Βίῳ δὲν διασαφίζεται περὶ ποίας ἐκ τῶν τριῶν πρόκειται. Ἐρίζουν περὶ τούτου καὶ αἱ τρεῖς, κυρίως δὲ ἡ Θεσσαλικὴ καὶ ἡ πρὸς Σιπύλῳ, δὲν ἀποκλείεται ὅμως καὶ ἡ πρὸς Μαιάνδρῳ, ἂν κρίνωμεν ἀπὸ τὴν ἀναφερομένην κατωτέρω Ἀντιόχειαν (βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 258). Ἡ Θεσσαλικὴ Μαγνησία εὐνοεῖται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐν αὐτῇ διατηρεῖται ἀκμαία ἡ πρὸς τὸν Ἅγιον εὐλάβεια καὶ διασῴζονται ἀρκετὰ τεμάχια τοῦ ἱεροῦ τούτου λειψάνου, ὧν σπουδαιότερον τυγχάνει ἡ Ἁγία αὐτοῦ Κάρα, ἥτις εἶναι ἀποτεθησαυρισμένη ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῶν Μετεώρων, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καὶ Σταγῶν.

Ἐπίσης σεβαστὰ ἄλλα τεμάχια τοῦ ἱεροῦ λειψάνου εὑρίσκονται καὶ ἐν ταῖς λοιπαῖς Ἱεραῖς Μοναῖς τῶν Μετεώρων Βαρλαάμ, Μεταμορφώσεως, Ἁγίου Στεφάνου καὶ ἐν πολλαῖς ἄλλαις Μοναῖς καὶ Ναοῖς. Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου διαφαίνεται τρανῶς ἡ πρὸς τοῦτον ἰδιαιτέρα εὐλάβεια τῶν τέκνων τῆς Ἑλλάδος, ἐπανειλημμένως ταύτης ἀναφερομένης, ὡς ἐπὶ παραδείγματι· «Σύμπασα ἡ Ελλὰς…», «τῆς Ἑλλάδος παῖδες», «Εὐφραίνεσθε ἐν Κυρίῳ πόλεις τῆς Ἑλλάδος», «Ἁβρύνεται σήμερον Ἑλλάς», «τὴν καθαρότητα Μάρτυς τοῦ Βίου σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τοῦ Μαρτυρίου σου, καταπλαγεῖσα ἡ Ελλάς», «Οἱ τῆς Ἑλλάδος νῦν παῖδες», «Λαμπροφανὴς καὶ πανένδοξος ἀνατέταλκεν ἐν τῇ Ἑλλάδι πάσῃ ἡ πανέορτος μνήμη τοῦ θείου Χαραλάμπους» κ.τ.λ.

[2] Ἄγνωστον περὶ ποίας Ἀντιοχείας γίνεται ἐνταῦθα λόγος, δεδομένου ὅτι 28 πόλεις ἔφερον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα τὸ ὄνομα τοῦτο. Ἐὰν πατρὶς τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ὑπῆρξεν ἡ Μαγνησία ἡ πρὸς Μαιάνδρῳ, τότε πλησίον αὐτῆς ἔκειτο Ἀντιόχεια ἡ πρὸς Μαιάνδρῳ καθὼς ἐπίσης καὶ αἱ Τράλλεις, αἵτινες εἶχον πρὸς καιρὸν λάβει τὸ ὄνομα Ἀντιόχεια (βλέπε σχετικὴν ὑποσημείωσιν τῆς σελίδος 243 τοῦ αὐτοῦ τόμου). Πλησίον τῶν ἑτέρων δύο διεδικητριῶν πόλεων δὲν ὑπάρχει γνωστὴ πόλις φέρουσα τὸ ὄνομα Ἀντιόχεια.

[3] Ἕκαστον στάδιον ἀντιστοιχεῖ πρὸς 185 μέτρα περίπου, ἤτοι ἐν συνόλῳ 2.775 μέτρα.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ