Ἀλλ’ ἐνῷ οἱ ἄδικοι φόνοι ἐξετελοῦντο, ἡ θεία δίκη, ἄγρυπνος πάντοτε, ἐτιμώρησεν ἀμέσως τὸν ἀσεβῆ ἐκεῖνον καὶ αἱμοβόρον παιδοκτόνον παραδειγματικώτατα· διότι μόλις οὗτος ἤρχισε νὰ καταβαίνῃ ἐκ τοῦ ὄρους, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε πράξει τὸν ἀπάνθρωπον ἐκεῖνον φόνον, αἴφνης κεραυνὸς καταπεσὼν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατέκαυσεν αὐτὸν καὶ ἐκ τοῦ σώματός του οὐδὲ ἴχνος κἂν ἐφάνη. Οὕτως ὁ ἄθλιος ἐκεῖνος καὶ βδελυρὸς ἄνθρωπος ἐστερήθη καὶ τῆς παρούσης καὶ τῆς μελλούσης ζωῆς, διότι ἦτο ἀνάξιος καὶ εἰς τὴν μία νὰ ζῇ καὶ τὴν ἄλλην νὰ ἀπολαύσῃ. Ἡ θεία δὲ αὕτη ὀργὴ δὲν περιωρίσθη εἰς μόνην τὴν τιμωρίαν τοῦ παιδοκτόνου Διοσκόρου, ἀλλὰ καὶ μέχρις αὐτοῦ τοῦ ἡγεμόνος Μαρκιανοῦ ἔφθασεν ἡ λάμψις τοῦ κεραυνοῦ ἐκείνου ὡς προειδοποίησις ἀψευδὴς καὶ συμβολικὴ τοῦ ἀσβέστου ἐκείνου πυρός, ἐκ τοῦ ὁποίου ἔμελλε νὰ κολάζεται αἰωνίως.
Ἄνθρωπος δέ τις εὐσεβὴς Χριστιανός, Οὐαλεντῖνος ὀνομαζόμενος, ἔλαβε τὰ ἱερὰ σώματα τῶν δύο Μαρτύρων καὶ τιμήσας αὐτὰ μὲ ψαλμῳδίας καὶ πνευματικοὺς ὕμνους, τὰ μετέφερεν εἰς τὸ χωρίον Γελασσόν· ἐκεῖ δὲ ὅταν ἔφθασε, τὰ ἐνεταφίασεν ἱεροπρεπῶς. Τὸ Μαρτύριον αὐτῶν ἄς εἶναι ἴασις νόσων, ψυχῶν ἀγαλλίασις καὶ φιλοθέων ἀνδρῶν ἐντρύφημα πολυέραστον. Ἂς εἶναι εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, εἰς τὸν ὁποῖον πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή, κράτος, μεγαλωσύνη καὶ μεγαλοπρέπεια, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.