Εἰς ὅλας τὰς τιμωρίας καὶ τὰς βασάνους, τὰς ὁποίας ἀνεφέραμεν ὅτι ἐδοκίμασεν ἡ Μάρτυς Βαρβάρα, ἦτο παρὼν ὁ αἱμοβόρος πατὴρ αὐτῆς καὶ τὰς ἔβλεπεν ὁ ἄσπλαγχνος. Δὲν ἐπόνεσε δὲ ὁ ἀσεβὴς καὶ παμμίαρος, οὔτε ποσῶς ἐλυπήθη τὴν θυγατέρα του, οὔτε ἐχόρτασεν εἰς τόσας παιδεύσεις καὶ ξεσχισμοὺς ὅσους αὐτὴ ἔπαθεν, ἀλλ’ ἐνόμιζεν ἀκόμη ὁ ἄφρων, ὅτι ἤθελον κατηγορήσει αὐτὸν ὡς ἄνανδρον καὶ ἀσθενῆ κατὰ τὴν ψυχήν, ἄν ἄφηνε νὰ τὴν φονεύσῃ ἄλλος. Ὅθεν ἅμα ὁ δικαστὴς ἐξέδωκε τὴν κατ’ αὐτῆς καταδικαστικὴν ἀπόφασιν, εὐθὺς ἥρπασεν αὐτὴν ὡς τίγρις λυσσῶσα, διὰ νὰ τὴν θανατώσῃ μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας ὁ κακοῦργος! Λοιπὸν ὁ μὲν Διόσκορος ἔλαβε τὴν κόρην του, ἀλλος δὲ δήμιος ἔλαβε τὴν Ἰουλιανὴν καὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὸ ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον ἀπεκεφαλίσθη ἡ Βαρβάρα ὑπὸ τοῦ πατρός της. Ἀλλ’ ἐνῷ ἐπορεύοντο εἰς τὸν τόπον τοῦ θανάτου αὐτῶν αἱ δύο Μάρτυρες, ἀντὶ νὰ λυπῶνται καὶ νὰ θρηνοῦν, ἀπ’ ἐναντίας μάλιστα ἔχαιρον καὶ ηὐχαριστοῦντο, ὡς νὰ ἦσαν προσκεκλημέναι εἰς γάμον ἢ ἄλλην τινὰ διασκέδασιν φιλικὴν καὶ χαρμόσυνον.

Ἡ δὲ Ἁγία Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Βαρβάρα ἐδέετο πάλιν πρὸς τὸν Κύριον, λέγουσα· «Ἄναρχε Θεέ, ὁ ποιήσας τον οὐρανὸν ὡσεὶ θόλον καὶ θεμελιώσας τὴν γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων· ὁ προστάσσων τὸν ἥλιον νὰ φωτίζῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ τὰ νέφη νὰ βρέχωσιν· ὁ χαρίζων τοσαῦτα ἀγαθὰ εἱς δικαίους καὶ ἁμαρτωλοὺς καὶ εὐεργετῶν καλοὺς καὶ κακοὺς ὡς ἀνεξίκακος καὶ πανάγαθος αὐτὸς καὶ νῦν, Βασιλεῦ πλουσιόδωρε, ἐπάκουσόν μου τῆς δούλης σου δεομένης. Ναί Κύριέ μου, παρακαλῶ σε ἐκ βάθους καρδίας μου, ὅστις μνημονεύει τὸ Μαρτύριόν μου εἰς δόξαν τοῦ Ἁγίου σου Ὀνόματος, ἀξίωσον αὐτὸν νὰ μὴ ἐγγίσῃ οὐδέποτε εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ λοιμώδης νόσος, οὔτε λώβη, οὔτε καμμία ἄλλη θανατηφόρος ἀσθένεια νὰ λυπήσῃ αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειάν του. Διότι σύ, Κύριέ μου, γινώσκεις τὸ ἀσθενὲς τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ηὐδόκησας νὰ πλάσῃς κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν ἰδικήν σου».

Ἐνῷ δὲ ἡ Ἁγία προσηύχετο τοιουτοτρόπως, αἴφνης ἠκούσθη οὐρανόθεν φωνή, ἡ ὁποία προσεκάλει αὐτήν τε καὶ τὴν Ἰουλιανὴν εἰς ἐκείνην τὴν αἰώνιον καὶ ἀνεκλάλητον ἀγαλλίασιν καὶ ὑπέσχετο εἰς αὐτὴν ὅτι θὰ πραγματοποιήσῃ ὅσα ἐζήτησε διὰ τῆς προσευχῆς της. Ταύτην τὴν γλυκυτάτην φωνὴν ἀκούσασα ἡ Μάρτυς Βαρβάρα ἐνεθαρρύνθη περισσότερον καὶ ἀγαλλομένη ἔτρεχε νὰ φθάσῃ τὸ ταχύτερον εἰς τὸν τόπον τῆς τελειώσεως, ὅπου φθάσασα ἔκλινε τὴν ἱερὰν αὐτῆς κεφαλὴν καὶ ἐδέχθη τὸ Μαρτύριον. Ἀπεκεφάλισε δὲ αὐτὴν ὁ ἄσπλαγχνος καὶ αἱμοβόρος πατήρ της, τὴν δὲ Ἰουλιανὴν ἀπεκεφάλισεν ὁ δήμιος.