Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις ἔγραψε διαφόρους νόμους καὶ δόγματα καὶ οἱ ταῦτα παραβαίνοντες (τὰ τοῦ βασιλέως προστάγματα) ξίφει ἐφονεύοντο ἢ ἐβυθίζοντο εἰς τὴν θάλασσαν. Εἰς οὐδένα δὲ ἐχαρίζετο οὔτε εἰς πτωχὸν οὔτε εἰς ἄρχοντα ἵνα φυλάξῃ τὸν Νόμον τοῦ Κυρίου ἀπαρασάλευτα· οὐδέποτε δὲ ἐποίησέ τι εἰς οὐδεμίαν ὑπόθεσιν χωρὶς νὰ ἐπικαλεσθῇ τὴν μεσιτείαν τοῦ Ἁγίου, νὰ ἐρωτήσῃ τὸν Κύριον· τὸ δὲ παρὰ τοῦ Κυρίου προσταττόμενον ἐποίει κατὰ γράμμα. Ὅθεν ὅλα τὰ τῆς βασιλείας ἔβαινον κατ’ εὐχὴν καὶ οὐδὲν ἀπέβαινεν ἐναντίον, ἐπειδὴ οὗτος ἐποίει τὰ εἰς τὸν Θεὸν ἀρέσκοντα.
Βασιλεύσας λοιπὸν ὁ ἀξιομακάριστος ἐκεῖνος βασιλεὺς ἔτη τριάκοντα ἀπεδήμησεν εἰς οὐρανους ἐν καλῇ μετανοίᾳ. Διότι ὁ Ἅγιος προεφήτευσε τὴν ἡμέραν τῆς μεταστάσεώς του καὶ ἡτοιμάσθη ὡς ἔπρεπε, τελευτήσας ὁσιώτατα καὶ ἐνταφιασθεὶς ἐν τιμῇ καὶ εὐλαβείᾳ. Μετὰ ταῦτα παρέλαβε τὸ βασίλειον ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὀνόματι Ἔρδιδος, ὅστις ὑπετάσσετο καὶ αὐτὸς ὁμοίως, ὡς ὁ πατήρ του, εἰς τὸν Ἅγιον Γρηγέντιον, ὅστις ἐποίμανε τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ καλῶς καὶ θεαρέστως πολλὰ ποιήσας θαυμάσιά τε καὶ τεράστια ὄχι μόνον ὅταν εὑρίσκετο εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ὁσίαν αὐτοῦ κοίμησιν γενομένην τῇ ιθ’ (19ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 552 μ.Χ. ὄχι πολὺ ὕστερον ἀπὸ τὴν τοῦ βασιλέως κοίμησιν, ἐνταφιασθεὶς εἰς τὸ κοιμητήριον τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας. Τοσοῦτοι δὲ Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Διάκονοι καὶ Μοναχοὶ συνήχθησαν κατὰ τὸν ἐνταφιασμὸν αὐτοῦ, ὥστε δὲν ἐχώρεσεν αὐτοὺς ἡ Μητρόπολις, ἐθρήνουν δὲ ἅπαντες πικρῶς καὶ ὠδύροντο τοιούτου φιλανθρώπου Ποιμένος τὴν στέρησιν, διότι εἰς ὅλους ἦτο πατὴρ φιλόστοργος καὶ φιλότεκνος μεσιτεύων εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, παρακαλῶν καὶ δεόμενος συμπαθέστατα διὰ τὸ ποίμνιον καὶ διὰ τῆς θεαρέστου ἱκεσίας αὐτοῦ συνεχώρει τὰ πταίσματα αὐτῶν, ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.