ὁ δι’ αὐτοῦ κατ’ ἀρχὰς στερεώσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ θεμελιώσας αὐτὴν ἐπὶ τῆς θαλάσσης μὲ τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον, ἔπειτα κλίνας οὐρανοὺς κατέβης εἰς τὴν Ἁγίαν Παρθένον Μαρίαν καὶ γενόμενος ἄνθρωπος ὁ φιλάνθρωπος συνανεστράφης μὲ τοὺς παρανόμους Ἰουδαίους, ἐργαζόμενος σημεῖα καὶ τέρατα αὐτός, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ἐλέησον, ἐλεῆμον, καὶ τὸ ἐσκοτισμένον τοῦτο πλῆθος τῶν Ἑβραίων καὶ ἐπισκίασον αὐτὸ τῇ δυνάμει σου, ἄνοιξον τοὺς ἐσκοτισμένους ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, τοὺς ὁποίους ἐτύφλωσεν ὁ διάβολος, καὶ ἐμφανίσου εἰς αὐτοὺς κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ἵνα σὲ ἴδωσιν ὀφθαλμοφανῶς τὴν σήμερον καὶ πιστεύσουν εἰς σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀποστείλαντά σε Πατέρα καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον».
Καθὼς εἶπε ταῦτα ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ἐκύτταζον ἅπαντες, αἴφνης ἔγινε σεισμὸς μέγας καὶ βροντὴ πρὸς τὴν ἀνατολὴν μὲ κτύπον μεγάλον, τόσον ὥστε ἔπεσον κατὰ γῆς ἀπὸ τὸν φόβον των ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι. Ἐγερθέντες δὲ μετ’ ὀλίγον καὶ βλέποντες πρὸς τὴν ἀνατολήν, εἶδον σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ νεφέλην φωτεινὴν ἡπλωμένην ὡς πεδιάδα ἀρχομένην ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ φθάνουσαν ἕως αὐτούς· βλέποντες δὲ καλλίτερα, εἶδον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐρχόμενον ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς πρὸς αὐτούς, ἐπάνω τῆς νεφέλης καθήμενος, ἦτο δὲ εἰς τὸ κάλλος πολὺ ὡραῖος καὶ εὔμορφος. Ἐρχόμενος δὲ ἐστάθη εἰς τὸ ἄκρον τῆς νεφέλης πλησίον τοῦ συνεδρίου καὶ ἄνωθεν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὡσεὶ πήχεις διακοσίας, τὸν ἔβλεπον δὲ ὅλοι ἐνδεδυμένον μὲ νεφέλην κοκκίνην ὡραιοτάτην καὶ ἔνδοξον, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐξήρχοντο ἀκτῖνες θεότητος· εἰς δὲ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἦτο διάδημα εἰς τὸ κάλλος ἀμήχανον καὶ ἐξαστράπτον, τὸ ὁποῖον ἀκτινοβολοῦσε τοσοῦτον, ὥστε ἐφαίνετο ὡς ἀκάνθινος στέφανος, ἐκράτει δὲ εἰς τὴν ἀριστερὰν χεῖρα βιβλίον καὶ εἰς τὴν δεξιὰν ξίφος. Ἰδόντες λοιπὸν ὁ βασιλεύς, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ἄλλοι εὐσεβεῖς τὸν Δεσπότην εἰς τοιαύτην μορφὴν θαυμάσιον, ἐφοβήθησαν ὁμοῦ καὶ ἐχάρησαν καὶ ἐν τρόμῳ ἠγαλλιάσαντο, μὴ δυνάμενοι νὰ ὁμιλήσουν τελείως ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ φοβερώτατον θέαμα, μόνον τὸν ἔβλεπον μὲ πολλὴν εὐφροσύνην καὶ γλυκύτητα ὡς ἐκστατικοὶ καὶ θαυμάζοντες· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι μὲ τὸν Ἑρβάν, βλέποντες τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο μυστήριον, ἐφοβήθησαν περισσότερον καὶ δέροντες τὰ στήθη ἀπὸ τὸν φόβον των ἔστρεφον τὰ βλέμματά των δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ προσπαθοῦντες ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ εὕρωσι τρόπον νὰ φύγωσιν.