Λοιπὸν γνώριζε, ὅτι δὲν μεταβάλλω γνώμην οὐδέποτε καὶ μὴ κουράζεσαι νὰ μὲ δοκιμάζῃς». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ ἄρχων· «Καὶ νὰ ἀποθάνῃς διὰ τὸν Χριστόν, πάλιν δὲν λογίζεσαι Μάρτυς, διότι δὲν ἔχεις τὸ Βάπτισμα». Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίνατο· «Σὲ εὐχαριστῶ, διότι μοῦ ἐπροξένησας μεγάλην ὠφέλειαν, ἐνθυμήσας εἰς ἐμὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα».

Οὕτως εἰπὼν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν ἄρχοντα, στρέφει πρὸς τὸν λαὸν τὸ πρόσωπον καὶ λέγει μεγαλοφώνως ταῦτα· «Σᾶς παρακαλῶ, ἐὰν κανεὶς μεταξύ σας ὑπάρχῃ Χριστιανός, ὅστις νὰ μὴ φοβῆται τὸν θάνατον διὰ τὴν εὐσέβειαν, ἂς ἔλθῃ εὐθὺς νὰ μὲ βαπτίσῃ διὰ τὸν Κύριον». Ταῦτα εἰπὼν δὲν εἶδεν οὐδένα νὰ πλησιάσῃ, ἐκ τοῦ φόβου τοῦ ἄρχοντος. Ὅθεν στραφεὶς πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐδάκρυσε λέγων· «Δέσποτα Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὅστις μὲ ἐλύτρωσας ἀπὸ τὴν προτέραν πλάνην, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος, μὴ μὲ ἀφήσῃς ἀκοινώνητον τοῦ θείου Βαπτίσματος, ἀλλ’ ὡς θέλεις δεῖξόν μοι Ἱερέα καὶ ὕδωρ νὰ γίνω Χριστιανὸς τέλειος». Ταῦτα λέγων, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! κατέβη ἀπὸ τὸν ἀέρα νεφέλη μὲ ὕδωρ καὶ ἐβάπτισε τὸν Φιλήμονα. Ἔπειτα ἡ μὲν νεφέλη ἀνέβη εἰς ὕψος, ὁ δὲ βαπτιζόμενος εἶπε πρὸς τοὺς παρεστῶτας· «Βλέπετε ὅσοι εἶσθε Χριστιανοί, ὅτι ἀφοῦ δὲν ἐτόλμησε κανεὶς νὰ παρρησιασθῇ ἦλθεν αὐτὸς ὁ Δεσπότης Χριστὸς καὶ μὲ ἐβάπτισεν; Ἄφετε λοιπὸν πᾶσαν δειλίαν ναὶ παρρησιασθῆτε, νὰ λάβητε πλουσίαν ἀντάμειψιν· σὺ δέ, ὦ ἡγεμών, ἄφες τὴν ἀνωφελῆ μανίαν καὶ ἐννόησον, ὅτι πολεμεῖς ἀνωφελῶς κατὰ τοῦ Θεοῦ ἐκείνου ὅστις μέλλει, ὅταν κρίνῃ τὸν κόσμον, νὰ σὲ κατακρίνῃ εἰς ἀτελεύτητον κόλασιν».

Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου, ἀπεκρίθη, ὁ ἡγεμὼν καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἄφες αὐτὰ τὰ φλυαρήματα, ἐνθυμήσου τὴν ἑορτὴν καὶ λάβε τὴν λύραν καὶ τοὺς αὐλοὺς νὰ εὐφράνῃς τοὺς φίλους σου, εἰδεμὴ σὺ μὲν λαμβάνεις ὡς ἀπειθὴς τὸν προσήκοντα θάνατον, ἕτεροι δὲ θὰ παίξουν τοὺς αὐλούς σου, νὰ χαίρωνται». Τότε πάλιν ὁ Φιλήμων ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τοῦτο τὸ θέλημα, λέγων· «Ἐπάκουσον, Κύριε Βασιλεῦ, τῆς δεήσεώς μου καὶ καθὼς ἀπέστειλας εἰς ἐμὲ τὸ ὕδωρ καὶ μὲ ἐβάπτισας, οὕτω καὶ τώρα ἄς ἔλθῃ πῦρ νὰ κατακαύσῃ τοὺς αὐλούς μου, τοὺς ὁποίους ἔδωσα εἰς τὸν Ἀπολλώνιον, ὅταν ἦλθα εἰς τὸ Μαρτύριον, διὰ νὰ μὴ μείνῃ σημεῖόν τι τῆς προτέρας μου ἀγνωσίας καὶ ματαιότητος». Δὲν εἶχεν ἀκόμη τελειώσει τὴν εὐχὴν καὶ πῖπτον πῦρ οὐρανόθεν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Ἀπολλωνίου, τοὺς μὲν αὐλοὺς κατέκαυσε, τὰς δὲ χεῖρας αὐτοῦ οὐδόλως ἔβλαψεν [5].