Ἀλλὰ καὶ ἁλιεῖς ἀπήλαυσαν ἀπὸ τὸν Ὅσιον εὐεργεσίαν, οἱ ὁποῖοι ρίψαντες πολλάκις τὰ δίκτυά των εἰς τὴν θάλασσαν, τὰ ἔσυρον κενά· ἐνεθυμήθησαν ὅμως τὸν Ὅσιον καὶ ἐπικαλεσθέντες τὸ ὄνομά του μετὰ πίστεως, ἔρριψαν τὰ δίκτυα εἰς τὴν θάλασσαν καί, ὤ τοῦ θαύματος! τόσον πολλοὺς ἰχθῦς ἡλίευσαν, ὥστε δὲν ἠδύναντο νὰ σύρουν ἔξω τὰ δίκτυα, ἕως ὅτου ἦλθαν καὶ ἄλλοι ἁλιεῖς καὶ τοὺς ἐβοήθησαν, διὰ νὰ τὰ σύρουν ἔξω πλήρη ἰχθύων. Οὕτω, δοξάζοντες τὸν Ἅγιον, ἐκήρυττον τὸ θαῦμα πανταχοῦ.
Ἀκούσατε ἀκόμη καὶ ἄλλο θαυμάσιον. Εἰς περίφημόν τινα καὶ πλουσίαν γυναῖκα, πολὺ ἐλεήμονα καὶ ἐνάρετον, δὲν γνωρίζω πῶς καὶ πόθεν, ἔτυχε καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὰ σπλάγχνα της ὄφις, ὅσον δὲ παρήρχοντο αἱ ἡμέραι τόσον ἡ κοιλία τῆς γυναικὸς διωγκοῦτο, διότι, ὡς φαίνεται, ηὔξανεν ὁ ὄφις μέσα εἰς τὴν κοιλίαν της. Αὕτη λοιπόν, καταφρονήσασα τελείως τὰς τέχνας τῶν ἰατρῶν, προσέτρεξεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ προσπίπτουσα εἰς τοὺς πόδας του τὸν παρεκάλει μετὰ θερμῶν δακρύων καὶ πίστεως νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸ κακὸν ὅπου τῆς συνέβη. Εὐσπλαγχνισθεὶς τότε αὐτὴν ὁ Ὅσιος, ὕψωσε τὰς χεῖρας του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν μὲ πολλὴν ταπείνωσιν καὶ συντριβὴν καρδίας ὥραν ἱκανὴν καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἐθανατώθη ὁ ὄφις καὶ ἐξῆλθε νεκρός. Οὕτως ἠλευθερώθη ἡ γυναῖκα ἀπὸ τὸν κίνδυνον καὶ ηὐχαρίστει τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν καὶ ἄρκτος τις ἐξήρχετο ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς δικαιοσύνης ἀδικοῦσα καὶ ζημιώνουσα τοὺς πλησιοχώρους. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐπιτιμῶν αὐτὴν ἀπεδίωξεν ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα. Μὲ τὴν ἄρκτον δὲ ταύτην ὁμοιάζουν καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες φεύγουν ἀπὸ τὸ δίκαιον καὶ παραβαίνουν τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ καὶ βλάπτουν καὶ ἀδικοῦν τοὺς πλησίον, τοὺς ὁποίους ἐσωφρόνισεν ὁ Ὅσιος μὲ τὰς ἐνθέους νουθεσίας του, κατορθώσας νὰ τοὺς πείσῃ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὰς ἀδικίας.
Ἐπειδὴ δὲ συνεπλήρωσε τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας ὁ Ὅσιος καί, κατὰ τὸ γεγραμμένον «Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακροὺς» (Σοφ. Σολ. δ’ 13), γενόμενος πεντήκοντα ἐτῶν, ἐπόθει νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὸν κόσμον τοῦτον καὶ νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν Χριστόν. Ὅθεν, ἀσθενήσας καὶ κοιτόμενος, παρήγγειλεν εἰς τοὺς μαθητάς του νὰ φυλάττουν ἀπαρασάλευτον τὴν καλὴν παρακαταθήκην τῆς Πίστεως καὶ νὰ μὴ ἐγκαταλείψουν οὐδὲ ἐπὶ στιγμὴν τὴν ἄσκησιν, τὴν σταύρωσιν ὁμοῦ καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς σαρκός, τὴν ὁποίαν ὑπεσχέθησαν εἰς τὸν Θεὸν νὰ φυλάττουν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Ἀφοῦ δὲ καὶ ἄλλας πολλὰς τοιαύτας παραγγελίας πνευματικὰς εἶπε πρὸς αὐτούς, ἀσπασάμενος αὐτούς, ἀφῆκε τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐγκαταλείψει καὶ πρότερον εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν καὶ ἀπῆλθε πρὸς Ὃν ἐπόθει Χριστόν· ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.