Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς χρόνους ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ Μοναστήριον ἐπιθυμῶν νὰ ἡσυχάσῃ κατ’ ἰδίαν· διότι ἐγνώριζεν, ὅτι ἐκεῖνος ὅστις εὑρίσκεται εἰς ἡσυχίαν καὶ καταγίνεται εἰς τὴν προσευχήν, αὐτὸς δύναται νὰ γυμνωθῇ ἀπὸ τὴν ὕλην τοῦ κόσμου, μὲ τὸ νὰ γυμνώνωνται ἀπὸ αὐτὴν αἱ αἰσθήσεις του· ὅταν δὲ αἱ αἰσθήσεις γυμνωθοῦν ἀπὸ τὴν ὕλην, τότε καὶ ὁ νοῦς γυμνώνεται ἀπὸ τὰς αἰσθήσεις καὶ γυμνωθεὶς εἰσέρχεται γυμνὸς εἰς τὴν θεωρίαν τῶν νοητῶν· διὰ μέσου δὲ τῆς θεωρίας ταύτης, ἀναβαίνει εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ ἐντρυφᾷ καὶ χαίρεται εἰς τὴν δόξαν καὶ ὡραιότητα τοῦ Θεοῦ. Τοιουτοτρόπως, διὰ μέσου τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, αὐξάνει εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ μέσου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ νὰ θεωρῇ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ὥστε αὗται αἱ δύο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, εἶναι μητέρες καὶ θυγατέρες ἡ μία τῆς ἄλλης.

Ἀναχωρήσας λοιπὸν ἀπὸ τὸ Μοναστήριον μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφόν του, μετέβη εἰς χωρίον τι ἐκεῖ πλησίον, τὸ ὁποῖον ἦτο κατάλληλον δι’ ἡσυχίαν καὶ διατρίβων ἐκεῖ ἀρκετὸν καιρὸν καὶ ἐλευθερώνων ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὰς αἰσθήσεις του ἀπὸ τὴν ἔξωθεν ὀχλοκρατίαν, τὴν σύγχυσιν καὶ τὴν ταραχὴν τοῦ κόσμου, ἐζήτει ἀκόμη περισσοτέραν ἡσυχίαν. Διότι τοιαύτην συνήθειαν ἔχει ὁ νοῦς, ὅταν σχολάσῃ ἀπὸ τὰ ἔξω καὶ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ ἑνωθῇ, ζητεῖ περισσοτέραν ἡσυχίαν καὶ σχολήν, ἐπειδὴ διὰ μέσου τῆς σχολῆς ταύτης νοεῖ καθαρώτερα τὰ ἐλπιζόμενα ἀγαθὰ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Καὶ ὅσον ὁ νοῦς σχολάζει ἀπὸ ὅλα, τόσον ἀναβαίνει εἰς τὸν Θεόν, οὕτως ὥστε ἡ σχολὴ αὕτη καὶ ἡ ἡσυχία μεταβάλλεται εἰς κλίμακα ἀναβάσεως πρὸς τὸν Θεόν, καθώς, ἀντιθέτως, ἡ ταραχὴ καὶ ἡ φροντὶς εἶναι κατάβασις ἀπὸ τὸν Θεόν. Διὰ τοῦτο ὁ Ὅσιος ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται πλησίον τοῦ χωρίου καὶ ὀνομάζεται τοῦ Προφήτου Ἠλία· ἀναβὰς λοιπόν, μαζὶ μὲ τοὺς ἐγχωρίους καὶ εὑρὼν τοῦτο πολὺ κατάλληλον πρὸς ἡσυχίαν, ἀνεβόησε τὸ ρητὸν τοῦ ψαλμοῦ· «Αὕτη ἡ κατάπαυσίς μου εἰς αἰῶνα αἰῶνος· ὧδε κατοικήσω, ὅτι ἠρετισάμην αὐτήν» (Ψαλμ. ρλα’ 14).

Παρευθὺς, λοιπὸν ἔπηξε τὴν ἀσκητικήν του καλύβην καὶ κατῴκησεν ἐκεῖ, ὅπου, γυμνώσας τὸν νοῦν του ἀπὸ τὰς αἰσθήσεις, τὰς δὲ αἰσθήσεις γυμνώσας ἀπὸ τὴν ὕλην καὶ τὴν περιπλάνησιν εἰς τὰ γήϊνα, ἡνώθη μὲ τὸν Θεὸν ἀπὸ τὸν ὁποῖον δὲν ἐχωρίσθη ποτέ· καὶ ἀπομακρύνας τὸν νοῦν του ἀπὸ παντὸς εἴδους νοήματα, γίνεται φίλος Θεοῦ καὶ δεύτερος Μωϋσῆς καὶ βλέπων τὸν Θεὸν ἐκ τῶν ὄπισθεν ἐδιδάχθη τὶ πρέπει νὰ ζητῇ καὶ τὶ νὰ μὴ ζητῇ καὶ νὰ μὴ περιεργάζεται.