Οὕτω μᾶς παραγγέλλει ὁ Κύριος, ἀδελφοί. Δὲν μᾶς λέγει δὲ εἰς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἴπαμεν ἀνωτέρω, νὰ μὴ προσκαλοῦμεν εἰς τὴν φιλοξενίαν τοὺς ἰδικοὺς καὶ ἀδελφούς μας ἀδιακρίτως, ἀλλὰ νὰ μὴ τοὺς καλοῦμεν, ἂν εἶναι πλούσιοι, διὰ νὰ μὴ μᾶς ἀντικαλέσουν· ἂν ὅμως εἶναι καὶ αὐτοὶ πτωχοί, ἔχεις περισσότερον τὸν μισθὸν παρὰ εἰς τοὺς ξένους φιλοφρονούμενος. Ἐὰν δὲ δώσῃς τὴν ἐλεημοσύνην σου εἰς ξένους καὶ ὁ ἰδικός σου ὑστερεῖται καὶ ἀναστενάζει, ἔχεις μὲν τὸν ἕνα μισθόν, ἀλλὰ τὸν ἄλλον τὸν ἔχασες. Εἰς τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως ἡ ἐλεημοσύνη καυχᾶται· «κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως» (Ἰακ. β’ 13)· ἵστανται οἱ πτωχοὶ ὡς μεσῖται καὶ πρὸς χάριν μας φωνάζουν, δεικνύουν τὰ ἐνδύματα, τὰ φαγητὰ καὶ τὰς ἐλεημοσύνας καὶ ἁρπάζουν τοὺς ἐλεήμονας ἀπὸ τὸ πῦρ. Διότι, ὅπως ὁ ἥλιος εἰς τὸν καιρὸν τοῦ μεγάλου καύσωνος, ὅταν εὕρῃ ἢ κηρίον ἢ λίπος ἢ ἄλλο τι παχὺ πρᾶγμα, τὸ ἀναλύει, τοιουτοτρόπως καὶ ἡ ἐλεημοσύνη, ὅταν πέσῃ εἰς πτωχὰ ἢ ἄθλια πρόσωπα, πολλὰς ἁμαρτίας λύει καὶ ἀφανίζει.
Βλέπετε λοιπὸν τῆς ἐλεημοσύνης τὴν δύναμιν; Ἀπὸ τοῦτο φαίνεται, ὅτι εἶναι μεγαλυτέρα ἡ ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὴν παρθενίαν, ὡς τὸ μαρτυρεῖ ὁ Κύριος διότι, ὅταν ἔλθῃ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον, δὲν θέλει ζητήσει τὴν παρθενίαν, ἀλλὰ τὴν ἐλεημοσύνην. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἠκούσαμεν, ὅτι μακαρίζει ὁ Κύριος τοὺς ἐλεήμονας, ἂς κάμωμεν τὴν παραγγελίαν του κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, ἵνα τύχωμεν καὶ ἡμεῖς τῆς θείας Αὐτοῦ δωρεᾶς ὡς αἱ πέντε φρόνιμοι Παρθένοι, αἵτινες ἐκληρονόμησαν τὴν Βασιλείαν Του. Γένοιτο δὲ πάντας ἡμᾶς σωτηρίας ἐπιτυχεῖν τῇ τοῦ παναγάθου Θεοῦ Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ, ᾯ πρέπει δόξα καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.