ΟΤΑΝ βάλω κατὰ νοῦν τοῦ κόσμου τούτου τὰ πράγματα καὶ φέρω τὸν λογισμόν μου εἰς τὰ καλά του, τὸν πλοῦτον, λέγω, τὴν δόξαν τὴν πρόσκαιρον καὶ τὴν φθαρτὴν φαντασίαν, ὡς καὶ τὸν χρόνον πῶς γυρίζει καὶ τρέχει ὡς σκιὰ καὶ ἐνθυμηθῶ τὸ τέλος, τῆς συντελείας τὴν ἡμέραν καὶ τὸν φοβερὸν καὶ ἀκολάκευτον Κριτήν, ὅστις γεμίζει ἡμᾶς φόβου καὶ τρόμου· πῶς τότε ἀστράπτει ὁ Κριτὴς ἐξ οὐρανοῦ καταβαίνων, πῶς τότε ταρασσόμεναι αἱ Δυνάμεις προστρέχουσι, πῶς ὁ φοβερὸς ἑτοιμάζεται θρόνος, πῶς μετὰ ταῦτα ὁ οὐρανὸς τυλίσσεται ὡς χαρτίον, πῶς θέλουν κατακαῆ τὰ στοιχεῖα καὶ θέλουν λυθῆ εἰς τὸ μὴ ὄν, πῶς θέλει κλονισθῆ ἡ γῆ τρέμουσα· διότι ἔρχεται ὁ φοβερὸς Κριτής· πῶς θέλουν παίζει τὰς σάλπιγγας καὶ θέλουν ἀνοιχθῆ μὲ τὸν ἦχον τῆς θείας σάλπιγγος τὰ μνημεῖα, πῶς θέλουν τρέξει πάλιν αἱ ψυχαὶ εἰς τὰ ἰδικά των σώματα, διὰ νὰ ἀναστηθῇ τῶν τόσων χρόνων τὸ χῶμα ὡς νὰ ἐκοιμῶντο οἱ νεκροί, πῶς θέλουν τρέξει οἱ Δίκαιοι εἰς ἀπάντησιν τοῦ Νυμφίου, πῶς θέλουν ἀξιωθῆ οἱ Δίκαιοι τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Νυμφίου, πῶς θέλουν ἀξιωθῆ οἱ ἕτοιμοι τοῦ νυμφῶνος καὶ θέλει ἀποκλεισθῆ πρὸς τοὺς ὀκνηροὺς ὁ Νυμφίος. Ὅταν βάλω ὅλα αὐτὰ εἰς τὸν νοῦν μου, μακαρίζω ἐκείνας τὰς φρονίμους Παρθένους, περὶ τῶν ὁποίων λέγει πρὸς ἡμᾶς σήμερον τὸ θεῖον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, διότι κατεπολέμησαν τὸ πάθος τοῦ ὕπνου, διότι ἔβαλαν εἰς τὸν νοῦν των τὴν ζωὴν τὴν ἀπέραντον, διότι ἐφύλαξαν τὴν ὥραν τῆς παρουσίας, διότι ἐνεθυμήθησαν τὸν φόβον τοῦ Νυμφίου, ὅστις μέλλει νὰ ἔλθῃ, διότι κατεφρόνουν τὸ νυκτερινὸν σκότος καὶ ἐφρόντιζαν ἀκριβῶς διὰ τὸ φέγγος τῶν λύχνων. Ἂς ἑρμηνεύσωμεν ὅμως τὴν περὶ τῶν Δέκα Παρθένων περικοπὴν τοῦ θείου καὶ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον μᾶς παραθέτει σήμερον ὁ μακάριος Ματθαῖος ὁ Εὐαγγελιστής, ἐκ στόματος τοῦ Κυρίου λέγων.
«Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ Νυμφίου. Πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί· αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ’ ἑαυτῶν ἔλαιον» (Ματθ. κε’ 1-3).
Θέλων ὁ Κύριος νὰ δείξῃ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὅτι ἡ παρθενία εἶναι μέγα πρᾶγμα, ἀλλ’ ἔχει καὶ μέγαν κόπον, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ δείξῃ καὶ τῆς ἐλεημοσύνης τὸ μεγαλεῖον καὶ ὅτι αὕτη δὲν κατορθοῦται ἄνευ κόπου, ἔφερεν εἰς τὸ μέσον τὴν παραβολὴν ταύτην, λέγων ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν παρομοιάζει μὲ δέκα Παρθένους, ἤτοι παρωμοίασε ταύτην μὲ τὴν ἀρετὴν τῆς παρθενίας, ἥτις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀρετή.