καὶ δανείζουν τοὺς ἀδυνάτους κατὰ τὸ ψαλτήριον, τὸ λέγον, ὅτι ὁ δίκαιος «ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλεεῖ καὶ δανείζει» (Ψαλμ. λϛ’ 26), αὐτοὶ εἶναι εὔκολον νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὴν Βασιλείαν μου, διότι δέχονται τοὺς ξένους εἰς τὰς οἰκίας των καὶ ἐλαφρύνουν τῆς ὀρφανίας τὸ βάρος· διότι αὐτοὶ εἶναι οἱ κληρονομοῦντες τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Ἂν λοιπὸν αἱ Παρθένοι, μὲ τὸ νὰ μὴ εἶχαν τὴν φιλοπτωχίαν, ἐδιώχθησαν ἀπὸ τὸν φοβερὸν Κριτήν, ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ ποίαν ἐλπίδα ἔχομεν, οἵτινες οὔτε παρθενίαν ἔχομεν, οὔτε ἐλεημοσύνην; Ἂς φροντίσωμεν τὸ λοιπόν, ἐν ὅσῳ ἔχομεν ἀκόμη καιρόν, πρὶν κλεισθῇ ἡ θύρα τοῦ θείου ἐλέους. Ἂς ἴδωμεν τοῦ κόσμου τούτου τὰ καλά, πῶς ἀπομένουν ἐδῶ καὶ εἶναι ἡ ζωή μας ὡς νὰ ἔβλεπέ τις ὄνειρον. Ἂς ἀγοράσωμεν τώρα ἔλαιον, ὅπου ὑπάρχουν οἱ πωλοῦντες. Μὴ ἀναμείνωμεν νὰ διαλυθῇ ἡ πανήγυρις καὶ ἔλθωμεν εἰς κατάστασιν νὰ ζητῶμεν, ὡς αἱ μωραὶ Παρθένοι. Ἂς θεραπεύσωμεν τὸν Κριτὴν τώρα, διὰ νὰ μὴ εὑρεθῶμεν γυμνοὶ καὶ ἄμορφοι τότε, εἰς τὸ πάνδημον Κριτήριον. Διότι λέγει ὁ Κύριος εἰς τὸ θεῖον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον· «Ὅταν ποιήσῃς τράπεζαν ἢ δεῖπνον, μὴ καλῇς τοὺς φίλους σου, οὔτε τοὺς ἀδελφούς σου καὶ τοὺς συγγενεῖς σου, οὔτε γείτονας πλουσίους, μήπως καὶ αὐτοὶ θέλουν σὲ ἀντικαλέσει καὶ θέλεις λάβει τὴν χάριν ὀπίσω. Ἀλλ’ ὅταν παραθέτῃς τράπεζαν, κάλεσον τοὺς πτωχούς, τοὺς ἀδυνάτους, τοὺς τυφλοὺς καὶ τοὺς παραλύτους καὶ τότε θέλεις εἶσαι εὐτυχής» (Λουκ. ιδ’ 12-14). Ὁ πτωχὸς λαμβάνει καὶ ὁ Θεὸς ὑπογράφει συγχώρησιν· ἀγράφως ὁ πτωχὸς λαμβάνει, ὁ δὲ Θεὸς σοῦ προσφέρει τὸ χειρόγραφον, διὰ νὰ λάβῃς τὴν ἀνταπόδοσιν εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν.

Ἀκόμη καὶ ὁ σοφὸς Σολομών, λέγει· «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. ιθ’ 17). Καὶ ἀλλαχοῦ εἶναι γεγραμμένον· «Ὁ βαλὼν ἐν τῇ χειρὶ τοῦ πένητος, εὑρίσκει ἐν τῇ παλάμῃ τοῦ Κριτοῦ». Μὲ γνωρίζεις, λέγει ὁ Κύριος, ὅτι μέλλω νὰ εἶμαι ὁ Κριτὴς τοῦ σύμπαντος καὶ ἡ χείρ σου, ἥτις ἔδωσε χρήματα ἐλεημοσύνης εἰς τὸν πτωχόν, θέλει συναπαντήσει τὴν χεῖρά σου· καὶ ὅταν ἐπῆγες νὰ ἴδῃς τοὺς φυλακισμένους πρὸς βοήθειάν των, ἐγὼ σὲ ἐνεθάρρυνα ἀοράτως, ὅτι θέλεις μὲ εὕρει χρεώστην, ἕτοιμον πάντοτε. Ἄν ὑπάγῃς νὰ ἐπιμεληθῇς ἄρρωστον, ἀπὸ τὴν κλίνην του δὲν λείπω καὶ θέλω σὲ γνωρίζει. Εἰς ὅλας δὲ τὰς ἀνάγκας σου θὰ εὑρίσκωμαι πλησίον σου. Ἂν βάλῃς ξένον εἰς τὸν οἶκόν σου, ἐμὲ ἔβαλες. Ἀκόμη καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν σοῦ δίδω χαρίσματα δι’ αὐτό· αὐξάνω τὸ κέρδος σου, φυλάττω ἀπὸ πᾶν κακὸν τὸν οἶκόν σου καὶ σοῦ ἑτοιμάζω ἀνάπαυσιν εἰς τὸν οὐρανόν».