Ἐπειδὴ δὲ τὸ ρητὸν τοῦτο ἐλέχθη διὰ τὸν Χριστόν, ἐπὶ τοῦ ὁποίου καὶ ἐπραγματοποιήθη, διὰ τοῦτο ἂς μιμηθῶμεν καὶ ἡμεῖς τὸν Χριστόν, κατὰ τὴν παραγγελίαν τοῦ εἰπόντος· «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. ια’ 1). Μὴ καταφρονοῦμεν λοιπὸν καὶ τὴν μικρὰν ἀγαθοεργίαν, ἵνα καὶ ὡς ὁ προφητικὸς δίκαιος χρηματίσωμεν καὶ εὐαγγελικὸς μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ κατασταθῶμεν. Διατί τοῦτο λέγω; Διότι δὲν μᾶς ὠφελεῖ νὰ κάμνωμεν νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, παρθενίας καὶ προσευχὰς καὶ ἄλλας μεγάλας ἀρετάς, νὰ πικραίνωμεν δὲ καὶ νὰ βαρύνωμεν τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἔχωμεν ἔχθραν κατὰ τοῦ ὁμοπίστου μας, νὰ εἴμεθα πλεονέκται καὶ ἅρπαγες καὶ νὰ κρατῶμεν τὸν κόπον τῶν πτωχῶν. Ὅσα καλὰ καὶ ἂν κάμνῃ ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν ἔχῃ ἔχθραν ἢ ἂν κρατῇ τὸν κόπον τοῦ πτωχοῦ, ὅλα τὰ ἔχασε, διότι λέγει καὶ ὁ Προφήτης Δαβίδ, ὅτι ὁ πτωχὸς ἀνεστέναξε καὶ ὁ ἀναστεναγμός του ἔφθασεν εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου (Ψαλμ. λγ’ 7). Πρὸς τούτοις ἂς εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἐκ μέρους τοῦ πλουσίου καὶ εὐπόρου εἶναι ἀκοπίαστος, ὡς τὸ γνωρίζομεν, ἡ δὲ στέρησις τοῦ πτωχοῦ καὶ ἀπόρου, ὅστις λαμβάνει τὰ χρειώδη του, εἶναι λίαν ἐπίμοχθον καὶ ἀνυπόφορον πρᾶγμα. Ὅθεν εἶναι πολὺ ἀναγκαία εἰς αὐτὸν ἡ ἐλεημοσύνη. Ἀλλ’ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, ὁπόθεν τὸν ἀφήκαμεν.

«Αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν· χρονίζοντος δὲ τοῦ Νυμφίου, ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον» (αὐτ. 4-5).

Ἐνεθυμήθησαν αἱ φρόνιμοι τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, ὅστις λέγει, καλλίτερον θέλω ἐλεημοσύνην παρὰ θυσίαν. Λέγει δὲ τοῦτο διὰ τὴν θυσίαν, τὴν ὁποίαν ἔκαμνον οἱ Ἰσραηλῖται, οἵτινες ἔκαιον τὰ κρέατα καὶ ὄχι διὰ τὴν ἀναίμακτον θυσίαν, κατὰ τὴν ὁποίαν θυσιάζεται ὁ Κύριος. Διότι καὶ αὐτὴ ἡ θυσία ἐλεημοσύνη λέγεται, σημαίνουσα, ὅτι ὁ Χριστὸς παρέδωκε τὸ Σῶμά Του εἰς θάνατον καὶ ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Διαβόλου. Αὐτὸ καὶ αἱ φρόνιμοι Παρθένοι ἐνεθυμήθησαν καὶ ἐγέμισαν τὰ ἀγγεῖά των ἔλαιον. Ποῖα ἀγγεῖα; Τὰς κοιλίας τῶν πτωχῶν, τὴν ἔνδυσιν τῶν γυμνῶν, τὴν παραμυθίαν τῶν ὀρφανῶν. Ἐνεθυμήθησαν, ὅτι «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β’ 26). Διότι ὁ ἀετὸς μὲ ἓν πτερὸν δὲν δύναται νὰ πετάξῃ εἰς ὕψος· διὰ τοῦτο ἔκαμαν μεσίτας, πρὸς τὸν Κύριον τοὺς πτωχούς. Οἱ πεινῶντες ἐτρέφοντο καὶ αἱ λαμπάδες τῶν λύχνων ἦσαν πολὺ ἀναμμέναι. Οἱ πτωχοὶ ηὐχαρίστουν καὶ ὁ Νυμφίος ἤρχετο. Ἡ ἐλεημοσύνη ἐσπείρετο καὶ ὁ Νυμφίος, τὸν ὁποῖον ἀνέμενον, ηὐτρεπίζετο.