Καθὼς δὲ οἱ Αἰγύπτιοι, τὸ πάλαι, διώκοντες τοὺς Ἰσραηλίτας, ἐβυθίσθησαν εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν, οὕτω καὶ οἱ Σαρακηνοί, φεύγοντες ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν τὰ ὅμοια ἔπαθον. Διότι ἐπιστρέφοντες εἰς τοὺς τόπους των, ἔξωθεν τῶν κάτω Νεοκάστρων, εἰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος, ἠγέρθη τρικυμία μεγάλη καὶ ἔπεσε χάλαζα ἰσχυρά. Ὅπως δὲ ὁ σίδηρος, ὅστις εἶναι ψυχρός, ὅταν τεθῇ εἰς τὸ πῦρ γίνεται θερμός, τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ τὴν χάλαζαν. Διότι πίπτουσα εἰς τὴν θάλασσαν, ἔκαμνε ταύτην νὰ ἀναβράζῃ, ἀπὸ δὲ τὸν βρασμὸν τῆς θαλάσσης ἀνέλυσεν ἡ πίσσα τῶν πλοίων. Τοιουτοτρόπως ἅπαντες οἱ ἀσεβεῖς κατεποντίσθησαν· δεκατρία μόνον πλοῖα ἐσώθησαν καὶ ἐπέστρεψαν μετ’ αἰσχύνης εἰς τοὺς τόπους των, διηγούμενοι τὴν συμφοράν των. Αἱ δὲ νῆσοι καὶ τὰ παραθαλάσσια, τὰ ὁποῖα εἶναι πρὸς νότον τῆς Καλλιπόλεως ἕως τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπληρώθησαν ἀπὸ πτώματα τῶν πνιγέντων Ἀγαρηνῶν. Ταῦτα πάντα πρέπει νὰ διηγούμεθα ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ εἰς γενεὰς γενεῶν καὶ ἕκαστος ἐξ ἡμῶν ἂς λέγῃ μετὰ τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ· «Σύ, Κύριε, συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος» (Ψαλμ. ογ’ 13)· ὁμοίως καὶ μετὰ τῆς Προφήτιδος Μαριὰμ ἂς ψάλῃ τὴν ᾠδὴν τῆς Ἐξόδου· «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται» (Ἐξ. ιε’ 21).
Ἐξ ὅλων τούτων ὅσα ἄχρι τοῦδε διηγήθημεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἐκ τοῦ ὕψους τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ καὶ Δεσπότου ἡμῶν καὶ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τὰ ὁποῖα μανθάνομεν, ἄφωνος ἐξ ἐκπλήξεως γίνεται πᾶς εὐσεβής, μὴ εὑρίσκων λόγους ἱκανοὺς νὰ ὑμνήσουν ἀνταξίως τὴν Θεοτόκον. Διότι ποία γλῶσσα δύναται μεγαλοφώνως νὰ ἐπαινέσῃ ἀξίως τὴν Παρθένον Θεοτόκον; Πῶς νὰ ὑμνήσῃ τὴν παράδοξον αὐτῆς χάριν; Πῶς νὰ δοξάσῃ τὴν βρύσην τῆς φιλανθρωπίας της καὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσῃ, ὡς εἶναι τὸ πρέπον; Διότι μᾶς ἔπρεπε νὰ δώσωμεν πρὸς τὴν Θεομήτορα τὴν ἀπὸ τῶν ἔργων εὐχαριστίαν, ἐπειδὴ περισσότερον εὐφραίνεται εἰς αὐτὴν τὴν εὐχαριστίαν καὶ αὐτὴ καὶ ὁ Μονογενής της Υἱός, παρὰ εἰς μελῳδίας ὀργάνων μουσικῶν. Αὕτη δὲ ἡ ἀπὸ τῶν ἔργων εὐχαριστία εἶναι τὸ νὰ ἔχωμεν ἀγάπην ἀληθινήν, ἡ ὁποία εἶναι τὸ κεφάλαιον τοῦ Νόμου καὶ τῶν Προφητῶν· νὰ ἔχωμεν φιλαδελφίαν ἀνόθευτον, συμπάθειαν πρὸς τοὺς πταίσαντας εἰς ἡμᾶς, παρθενίαν θεάρεστον, σωφροσύνην ἀκαταγώνιστον, δικαιοσύνην εἰς πάντας, ἀνδρείαν κατὰ παθῶν, φρόνησιν εὔτακτον, ἐλεημοσύνην χριστομίμητον, ἐγκράτειαν ἀνυπερήφανον καὶ ταπείνωσιν εὐκατάνυκτον.