Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σαββάτῳ τῆς Ε’ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἑορτάζομεν τὸν ΑΚΑΘΙΣΤΟΝ ΥΜΝΟΝ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ, διὰ τὴν παράδοξον ἐν Κωνσταντινουπόλει θαυματουργίαν Αὐτῆς.

ΕΙΚΟΝΑ
Χεὶρ Φωτίου Κόντογλου.

ΠΑΝΤΟΤΕ μὲν χρεωστοῦμεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, νὰ ὑμνοῦμεν καὶ νὰ εὐχαριστοῦμεν τὴν Δέσποιναν ἡμῶν Θεοτόκον, διὰ τὴν εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν ἔκαμεν εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος, σωματώσασα τὸν Θεὸν Λόγον· ἐξαιρέτως δὲ τὴν σήμερον ἡμέραν, διὰ τὸ θαῦμα τὸ παράδοξον, ὅπερ ἐποίησεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Διὰ τοῦτο λοιπὸν καὶ οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἐθέσπισαν νὰ ποιῶσι τὴν ἀνάμνησιν καὶ εὐχαριστίαν τούτου τοῦ θαύματος σήμερον, οὐχὶ μόνον ὅσοι κατοικοῦσιν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κατοικοῦσιν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην Χριστιανοί, ἐπειδὴ δύναται ἡ αὐτὴ καὶ πάντοτε νὰ ἐλευθερώνῃ τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτὴν Χριστιανοὺς ἀπὸ πάντα πειρασμὸν αἰσθητὸν καὶ νοητόν. Διὰ τοῦτο καὶ πᾶσα Ἐκκλησία Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ποιεῖ τὴν ἑσπέραν ταύτην ὁλονύκτιον Ἀκολουθίαν καὶ εὐχαριστεῖ καὶ δέεται τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Εὐχαριστεῖ μὲν διὰ τὴν εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν ἔκαμε τότε, δέεται δὲ νὰ εἶναι ἕτοιμος βοηθὸς εἰς πάντας ἡμᾶς τοὺς Χριστιανούς. Ἀλλὰ πρέπον εἶναι νὰ διηγηθῶμεν πρῶτον πῶς ἔγινε τὸ τοιοῦτον παράδοξον θαῦμα παρὰ τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ δεύτερον διατὶ ὀνομάζεται ἡ Ἀκολουθία αὕτη Ἀκάθιστος, ἵνα γνωρίσητε καὶ ὑμεῖς, ὅτι πρέπει καὶ τώρα καὶ πάντοτε νὰ τὴν ὑμνοῦμεν καὶ τὴν εὐχαριστοῦμεν δι’ ὅλων ἡμῶν τῶν δυνάμεων.

Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως τοῦ Βυζαντίου Ἡρακλείου (610-641), ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης Β’ (590-628) ἀπέστειλε στρατηγόν του τινά ὀνόματι Σάρβαρον μὲ δύναμιν πολλὴν καὶ στράτευμα ἱκανόν, ἵνα ὅλον τὸ Ἀνατολικον μέρος, ὅσον ἦτο εἰς τὴν ἐξουσίαν τῶν Χριστιανῶν, κυριεύσῃ καὶ αἰχμαλωτίσῃ καὶ ὡς ἀστραπὴ νὰ κατακαύσῃ καὶ ἀφανίσῃ. Διότι καὶ πρότερον οὗτος ὁ Χοσρόης ἠχμαλώτισεν ἑκατὸν χιλιάδας Χριστιανούς, τοὺς ὁποίους ἐξαγόρασαντες οἱ Ἑβραῖοι τοὺς ἐθανάτωσαν. Οὗτος λοιπὸν ὁ Σάρβαρος εὑρὼν εὐκαιρίαν μεγάλην, λόγῳ τοῦ ὅτι κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἡ δύναμις τῶν Χριστιανῶν ἦτο πολὺ τεταπεινωμένη ἀπὸ τὴν βαρυτάτην καὶ θηριώδη γνώμην τοῦ προβασιλεύσαντος τυράννου Φωκᾶ τοῦ ἀπὸ στρατιωτῶν (602-610), ἐπέδραμε κατὰ τῆς Ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας καὶ λεηλατῶν αὐτὴν ἔσφαζεν ὅσους Χριστιανοὺς εὕρισκεν ἔμπροσθέν του καὶ οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ ἀντιταχθῇ κατ’ αὐτοῦ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ἐκτενῆ περὶ τούτου ἐπεξήγησιν ἐν τῇ ὑποσημ. τῶν σελ. 370-377.