Τοιουτοτρόπως αἰχμαλωτίζων ὁ Σάρβαρος ἔφθασε καὶ εἰς τὴν Χρυσόπολιν, ἥτις καὶ Σκούταρι ὀνομάζεται καὶ ἔστησε τὸ στράτευμά του εἰς τὴν πόλιν Χαλκηδόνα, ἥτις εἶναι κατέναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὸ μέρος τῆς Ἀνατολῆς· ἡτοίμαζε δὲ ὅσα εἶναι ἐπιτήδεια πρὸς πόλεμον, σκεπτόμενος νὰ ἀποκλείσῃ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι αὐτὴ ἦτο ἡ ἀπόφασίς του καὶ αὐτὸ ἐσπούδαζε κατὰ πάντα τρόπον, πῶς δηλαδὴ νὰ κυριεύσῃ τὴν Κωνσταντινούπολιν.
Βλέπων ταῦτα ὁ τότε βασιλεὺς Ἡράκλειος, ὅστις πρὸ ὀλίγου χρόνου εἶχεν ἀναλάβει τὴν βασιλείαν ἀπὸ τὸν τύραννον Φωκᾶν καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἐναντιωθῇ εἰς τὸν Σάρβαρον, διὰ τὴν ὀλιγότητα τῶν στρατιωτῶν καὶ τοῦ βασιλικοῦ θησαυροῦ, ἔλαβε τὰ σκεύη τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κατέκοψεν αὐτὰ εἰς νομίσματα χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ, ὑποσχόμενος νὰ δώσῃ περισσότερα μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του. Ἔπειτα ἄφησε τὰ βασίλεια πολὺ λυπούμενος καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰ μέρη τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ἤτοι τῆς Μαύρης Θαλάσσης. Ἐκεῖ λοιπὸν συναθροίσας ὀλίγον στράτευμα τῶν Χριστιανῶν ὅσον εὑρίσκετο, αἴφνης χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν οἱ Πέρσαι, ἐπορεύθη εἰς τὴν Περσίαν καὶ ἤρχισε νὰ καταλαμβάνῃ τοὺς τόπους τοῦ Χοσρόη, ἔχων κατὰ νοῦν, ὅτι θέλει φοβηθῆ ὁ Χοσρόης τὸν πόλεμον τοῦ βασιλέως καὶ θέλει ἀνακακαλέσει ὀπίσω τὸν Σάρβαρον νὰ ἐπιστρέψῃ μὲ τὸ στράτευμά του. Ὁ μὲν λοιπὸν βασιλεὺς Ἡράκλειος τοιοῦτον ἔχων σκοπόν, κατέστρεφε τὸν τόπον καὶ τὰς χώρας τῆς Περσίας
Ὁ δὲ ἡγεμὼν τῶν Μυσῶν (Βλάχων) καὶ Σκυθῶν (Τατάρων), Χαγάνος ὀνόματι, μαθὼν ὅτι ὁ βασιλεὺς ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ὅτι αὕτη εἶναι ἔρημος, ἔχων δὲ καὶ πρότερον ἀπόφασιν νὰ τὴν καταλάβῃ, ἠθέλησε καὶ αὐτὸς νὰ ἐκτελέσῃ τότε τὸ σχέδιόν του. Ὅθεν παρευθὺς τὴν μὲν ξηρὰν ἐπλήρωσε διὰ πεζῶν καὶ ἱππέων στρατιωτῶν, τὴν δὲ θάλασσαν διὰ πλοίων τοῦ τύπου ἐκείνου, τὰ ὁποῖα, μὲ τὸ νὰ ἦσαν κατεσκευασμένα ἀπὸ ἓν ξύλον μακρὺ καὶ μεγάλον, τὰ ὠνόμαζον μονόξυλα. Ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν τῶν φοβερῶν γεγονότων εὑρισκόμενος ὁ λαὸς τῆς Κωνταντινουπόλεως, ἐπαρηγορεῖτο καὶ ἐστερεώνετο ἀπὸ τὸν Πατριάρχην τοῦ καιροῦ ἐκείνου Σέργιον (610-638), ὅστις τοὺς ἐνουθέτει νὰ μὴ ἀπογινώσκωνται, οὐδὲ νὰ φοβῶνται τὸν κίνδυνον. Ἔλεγε δὲ οὗτος πρὸς αὐτούς· «Θαρρεῖτε, τέκνα, καὶ μόνον εἰς τὸν Θεὸν ἂς ἔχωμεν τὴν ἐλπίδα μας καὶ πρὸς αὐτὸν τὰς χεῖρας μας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς μας ἐξ ὅλης ψυχῆς ἂς σηκώσωμεν, αὐτὸς δὲ θέλει διαλύσει τὰ κακά, τὰ ὁποῖα μᾶς περιεκύκλωσαν καὶ ὅλα τὰ σχέδια τῶν βαρβάρων συντόμως θέλει διασκορπίσει».