Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σαββάτῳ τῆς Ε’ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἑορτάζομεν τὸν ΑΚΑΘΙΣΤΟΝ ΥΜΝΟΝ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ, διὰ τὴν παράδοξον ἐν Κωνσταντινουπόλει θαυματουργίαν Αὐτῆς.

Ἀλλὰ καὶ τρίτην φορὰν πάλιν, ἀφοῦ παρῆλθε, χρόνος ἱκανός, ἐνεδυναμώθησαν οἱ ἀσεβέστατοι Ἀγαρηνοὶ καὶ συνήθροισαν πολλὰ στρατεύματα ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν. Καὶ πρῶτον μὲν κατέλαβον τὸ βασίλειον τῶν Περσῶν, ἔπειτα τὴν Αἴγυπτον, μετὰ ταῦτα τὴν Λιβύην καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν Βερβερίαν καὶ τὴν Τυνησίαν. Ὅπου δὲ ἐπήγαιναν, ὑπέσχοντο εἰς τοὺς Χριστιανούς, ὅτι δὲν θὰ τοὺς βιάσωσι νὰ ἀρνηθῶσι τὴν Πίστιν των, ὅπερ ὅμως δὲν ἐφύλαξαν ἕως τέλους, διότι πολλοὺς ἀνέδειξαν Μάρτυρας. Ὄχι δὲ μόνον ὅσα ἔθνη προείπομεν κατέλαβον, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ τὰς Ἰνδίας, τὴν Αἰθιοπίαν, ὁλόκληρον τὴν Βόρειον Ἀφρικήν, ἔτι δὲ καὶ αὐτὴν τὴν Ἰσπανίαν καὶ ἄλλα πολλὰ ἔθνη. Ἀκολούθως ἦλθον καὶ πάλιν κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τότε ὁ βασιλεὺς τοῦ καιροῦ ἐκείνου Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος (717-741), ὁ εἰκονομάχος, νεωστὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας βασιλεύσας, φοβηθεὶς τὴν δύναμίν των, ὑπεσχέθη νὰ δώσῃ εἰς αὐτοὺς φόρον. Ἐκεῖνοι δὲ ἀπῄτησαν ὅπως θέσουν καὶ ἰδικούς των ἀνθρώπους εἰς φύλαξιν τῶν τειχῶν, διότι εἶχον πεποίθησιν εἰς τὸ πλῆθος τοῦ στρατοῦ των καὶ τοῦ στόλου των, ἐκ πλοίων χιλίων ὀκτακοσίων (1800) ἀποτελουμένου, καθὼς λέγουν οἱ χρονογράφοι.

Ἐκεῖ δὲ ὅπου εἶχον ἀγκυροβολήσει τὸν στόλον των, πλησίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δὲν ἐμάχοντο, ἀλλ’ ὡς νὰ εὑρίσκοντο εἰς τοὺς οἴκους των, οὕτω διῆγον ἥσυχοι κτίζοντες οἴκους καὶ ἀγροικίας εἰς τὰ προάστια, καὶ σπείροντες τοὺς ἀγρούς, διότι ἐνόμιζον ὅτι ὅταν θὰ κυριεύσουν τὴν Πόλιν, θὰ κατοικήσωσιν ἐν αὐτῇ. Τοῦτο ὅμως ἦτο πρόνοια τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία τοὺς ἐμώρανε νὰ μὴ πειράζουν τὸν λαόν της καὶ τὴν κληρονομίαν της, ἀλλὰ νὰ ἀσχολοῦνται εἰς μάταια πράγματα. Καὶ οἱ μὲν χριστιανομάχοι Ἀγαρηνοὶ οὕτω ματαίως ἠγωνίζοντο, ὁ δὲ εὐσεβὴς λαός, ὅστις ἦτο εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, μετὰ δακρύων ποιοῦντες εὐχὰς καὶ ἱκεσίας πρὸς τὸν Θεόν, περιήρχοντο τὰ τείχη φέροντες τὸ Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Ξύλον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τὴν Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὁδηγητρίας βοῶντες καὶ λέγοντες· «Ἀνάστηθι, Κύριε, καὶ μὴ καταισχύνῃς τὸν λαόν σου εἰς τέλος, ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί Σου ἴσχυσαν καὶ οἱ μισοῦντές Σε ἐσήκωσαν κεφαλήν, μὴ δώσῃς τὴν κληρονομίαν Σου εἰς ὄνειδος διὰ νὰ μὴ κυριεύσωσιν ἔθνη ἄπιστα, ἵνα μὴ εἴπωσι ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς αὐτῶν; ἀλλ’ ἂς γνωρίσωσιν ὅτι ὀνομάζεσαι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν».


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ἐκτενῆ περὶ τούτου ἐπεξήγησιν ἐν τῇ ὑποσημ. τῶν σελ. 370-377.