Ἐπάνω δὲ ὅλων τούτων, νὰ ἔχωμεν νοῦν προσηλωμένον εἰς τὰ θεῖα· στόμα νὰ μὴ λέγῃ ἀργολογίας, γλῶσσαν νὰ λαλῇ καλοὺς λόγους, ὀφθαλμοὺς νὰ βλέπωσι τὰ ἀγαθά· χεῖρας νὰ μὴ εἶναι ἕτοιμαι εἰς ἀδινίας· πόδας νὰ μὴ τρέχωσιν εἰς τὰς ὁδοὺς τῆς ἁμαρτίας, ἀλλ’ εἰς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἔχωμεν ἐπίσης θυμὸν κατὰ τοῦ διαβόλου, νὰ μὴ παρασύρεται ὁ νοῦς εἰς μάταια πράγματα· νὰ ἐπιθυμοῦμεν τὰ μέλλοντα ἀγαθὰ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἀγαθά, μὲ τὰ ὁποῖα στολίζεται ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ γενόμενος ἄνθρωπος. Μὲ ταῦτα πρέπει νὰ εὐχαριστῶμεν τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἐπειδὴ εὐχαριστία πρέπουσα, λέγουν οἱ σοφοί, εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία γίνεται μὲ ἔργα καὶ ὄχι μὲ λόγους. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἀσθένεια τῆς φύσεώς μας καὶ ἡ ὀκνηρία τῆς διανοίας μας καθιστοῦν ἡμᾶς ὀκνηροὺς πρὸς τὸν κόπον τῆς ἀρετῆς καὶ ὀλίγον τὴν μεταχειριζόμεθα, διὸ καὶ πρὸς ἀπόδοσιν τῆς τοιαύτης εὐχαριστίας ἀδυνατοῦμεν· διὰ τοῦτο καὶ ἂς τὴν εὐχαριστήσωμεν τοὐλάχιστον μὲ λόγους. Ἂς ὑψώσωμεν λοιπὸν τὴν φωνήν μας καὶ τὴν διάνοιαν μας καὶ οὕτως ἄς εἴπωμεν.
«Σύ, μέν, ὦ Δέσποινα Θεοτόκε, τὴν φιλανθρωπίαν ἐκ φύσεως ἔχουσα, δὲν ἔλειψας ποτὲ προνοουμένη διὰ τὸ γένος μας· ἀλλ’ ὡς Μήτηρ τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν φιλόπαις καὶ φιλόστοργος, οὕτω πάντοτε χαρίζεις εἰς ἡμᾶς τὰς εὐεργεσίας καὶ διασῴζεις καὶ περισκέπεις καὶ φυλάττεις καὶ ἐλευθερώνεις ἡμᾶς ἐκ τῶν κινδύνων καὶ λυτρώνεις ἀπὸ μυρίους πειρασμούς. Ἡμεῖς δὲ διὰ ταῦτα Σὲ εὐχαριστοῦμεν, ψάλλομεν τὰς χάριτάς Σου, δὲν κρύπτομεν τὰς εὐεργεσίας Σου, τὴν πρόνοιάν Σου μεγαλύνομεν, τὴν προστασίαν Σου ὑμνοῦμεν, τὴν βοήθειάν Σου δοξολογοῦμεν καὶ τὰ θαυματά Σου ἐνθυμούμενοι, ὅτι ἐκ μεγάλων κινδύνων ἠλευθερώθημεν διὰ Σοῦ, ταύτην τὴν εὐχαριστήριον ὑμνῳδίαν ὡς χρέος ἀποδίδομεν. Ἀληθῶς δὲν εἶναι αὕτη ἀνταξία πρὸς τὰς εὐεργεσίας Σου, διότι ποία πρέπουσα εὐχαριστία δύναται νὰ ἀνταποδοθῇ εἰς αὐτάς; Ἀλλ’ ὅμως δέξου, ὡς Μήτηρ φιλόστοργος, τὰ τῶν τέκνων Σου ψελλίσματα. Εἰς δὲ τοὺς ἐνεστῶτας κινδύνους, παρακαλοῦντες τὴν ὀξυτάτην Σου βοήθειαν, δεόμεθα τῆς εὐσπλαχνίας Σου, ἀφάνισον τὰ ἐν μέσῳ ἡμῶν σκάνδαλα, διασκόρπισον τὸν νέφος τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὸ ὁποῖον σκοτιζόμενοι, ἀλληλοδιαπληκτιζόμεθα καὶ δὲν γνωρίζομεν οὔτε τοὺς συγγενεῖς μας, οὔτε εὐνοοῦμεν τοὺς ὁμοφύλους μας. Ταῦτα δὲ τολμῶμεν, τίνες; Οἱ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος υἱοί, οἱ τοῦ αὐτοῦ Χριστοῦ δοῦλοι, οἱ ἔχοντες τὴν αὐτὴν Πίστιν, τὸ αὐτὸ Βάπτισμα, τὴν αὐτὴν μίαν Ἁγίαν Ἑκκλησίαν, τὴν αὐτὴν θείαν Κοινωνίαν».