αὔριον τέλος πάντων ἔρχεται ὁ θάνατος, καὶ ἄλλοι μὲν παραλαμβάνουσι τὸν πλοῦτόν σου, ἴσως ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους μισεῖς καὶ ἀποστρέφεσαι, ὡς καπνὸς δὲ ἐξουθενοῦνται τὰ ἀξιώματά σου, ἄπρακτοι δὲ διαμένουσιν ὄχι μόνον οἱ προστάται καὶ φίλοι, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ συγγενεῖς σου. Ἔρχεται ὁ θάνατος, καὶ τότε, κἄν ἔχῃς τοῦ Κροίσου τὰ τάλαντα, κἂν ἔχῃς βασιλικὰ ἀξιώματα, κἂν ἔχῃς πᾶσαν τὴν δόξαν τοῦ κόσμου τούτου, ἓν μόνον σάβανον μένει σοι καὶ τρεῖς πήχεις γῆς διὰ τὸν τάφον σου· «διότι πᾶσα σὰρξ ὡς χόρτος, καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος, καὶ τὸ ἄνθος αὐτοῦ ἐξέπεσε» (Α’ Πετρ. α’ 24). Ἐὰν ταῦτα στοχάζησαι, καταβιβάζεις τὰ ὄμματά σου κάτω εἰς τὴν γῆν καὶ πληροῖς τὸν νοῦν σου ταπεινοφροσύνης.
Ἄνθρωπε, διατὶ ὑπερηφανεύεσαι καὶ κατακρίνεις τοὺς ἄλλους ὡς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀπηλπισμένους; Διότι ἀπέχεις ἀπὸ τὰς κτηνώδεις καὶ σαρκικὰς ἁμαρτίας; Διότι νηστεύεις καὶ προσεύχεσαι καὶ ἐλεεῖς τοὺς πτωχούς; Ἀλλὰ στρέψε τὰ ὄμματά σου εἰς τὸν ἐσωτερικὸν ἄνθρωπον, ὅπου ἡ ἀρετὴ θεμελιοῦται· ἐὰν ἐξετάσῃς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεώς σου, τότε βλέπεις τὰς ἀκαθαρσίας τοῦ νοός σου, τὸν βόρβορον τῆς καρδίας σου καὶ τοὺς μολυσμοὺς τῆς ψυχῆς σου· τότε βλέπεις πόσα λείπουσιν εἰς ἀναπλήρωσιν τοῦ χριστιανικοῦ χρέους σου· τότε βλέπεις ὅτι πᾶσαν ὥραν καὶ πᾶσαν στιγμὴν ἀναβαίνει διὰ τῶν θυρίδων σου (Ἱερεμ. θ’ 21), ἢτοι διὰ τῶν αἰσθήσεών σου, ὁ θάνατος εἰς τὴν ψυχήν σου ἐὰν ἐρευνήσῃς ἀκριβῶς τὰς προσβολὰς τῆς ἁμαρτίας, τοὺς συνδυασμούς, τὰς πάλας, τὰς συγκαταθέσεις εἰς τὴν ἀνομίαν καὶ τὰς ἀκαθάρτους ἐπιθυμίας τῆς καρδίας σου, τότε βλέπεις τὸν ἑαυτόν σου βεβυθισμένον εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἀνομιῶν σου· ὅθεν ἀντὶ νὰ μεγαλορρημονῇς, ὡς ὁ Φαρισαῖος, τύπτεις τὸ στῆθος ὡς ὁ Τελώνης, καὶ ἐν ταπεινοφροσύνῃ καὶ μετανοίᾳ κραυγάζεις· «ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. ιη’ 13).
Τότε λοιπὸν γινόμεθα ταπεινόφρονες, ὅταν στοχαζώμεθα τὰ πράγματα ὡς πρέπει, ὅταν συλλογιζώμεθα συχνῶς τὴν ὥραν τοῦ θανάτου καὶ εἰς τὶ καταντῶμεν μετὰ θάνατον, ὅταν διακρίνωμεν ὅτι εἴ τι καὶ ἄν ἔχωμεν, δὲν εἶναι ἰδικόν μας, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ, ὅταν μνημονεύωμεν ὅτι χωρὶς τῆς ταπεινοφροσύνης οὐδεὶς δύναται νὰ σωθῇ, ὅταν τέλος πάντων ἔχωμεν ἔμπροσθεν μὲν τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου τὸ παράδειγμα, ἔνδον δὲ εἰς αὐτὸ τὸ κέντρον τῆς καρδίας ἡμῶν ταῦτα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν τὰ θεῖα λόγια· «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Αὐτ. 14).