Ἐὰν δὲ περιερευνήσῃς τὰ πράγματα ὡς πρέπει, βλέπεις φανερὰ ὅτι ὁ μὲν ὑπερήφανος εἶναι μωρός, ὁ δὲ ταπεινὸς εἶναι φρόνιμος. Πάντα τὰ ἀγαθὰ δι’ ὅσα ὁ μὲν ὑπερήφανος ὑψηλοφρονεῖ, ὁ δὲ ταπεινὸς ταπεινοφρονεῖ, μερίζονται εἰς τέσσαρα εἴδη· εἰς ἀγαθὰ φυσικά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ εὐφυΐα, ἡ ὡραιότης, ἡ ἄνδρεία καὶ τὰ ὅμοια· εἰς ἀγαθὰ κτητά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ ἐπιστήμη, ἡ σοφία, ἡ τέχνη καὶ τὰ ὅμοια· εἰς ἀγαθὰ τυχηρὰ λεγόμενα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, τὰ ἀξιώματα καὶ τὰ ὅμοια· καὶ εἰς ἀγαθὰ προαιρετικά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὑπομονή, ἡ ὑπακοὴ καὶ αἱ λοιπαὶ προαιρετικαὶ ἀρεταί. Διὰ τὰ τοιαῦτα πράγματα πᾶς ἄνθρωπος ἢ ὑπερηφανεύεται ἢ ταπεινοῦται. Βλέπε δὲ πῶς ὁ μὲν ὑπερηφανευόμενος εἶναι μωρός, ὁ δὲ ταπεινούμενος εἶναι φρόνιμος.

Ἐάν τις πλούσιος καὶ ἔνδοξος ἄνθρωπος ἐνεχείριζεν εἰς ἄλλον τινὰ πρὸς καιρὸν μέρος τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ, ἐκεῖνος δέ, ὁ παραλαβὼν αὐτά, ἀμνημονήσας παντελῶς ὅτι τὰ παραδοθέντα εἰς αὐτὸν εἶναι ξένα πράγματα, ἐλογίζετο αὐτὰ ἴδια, καί, περιερχόμενος ἔνθεν κἀκεῖθεν, ἐκαυχᾶτο ἐπὶ τὰ ξένα πράγματα, ὥσπερ ἐὰν ἦσαν ἴδια αὐτοῦ κτήματα, πρὸς τούτοις δὲ ἀντὶ τοῦ νὰ οἰκονομῇ αὐτὰ κατέφθειρε πρὸς μόνην ἰδίαν χρῆσιν, τότε τί ἐνόμιζες τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον, φρόνιμον ἢ μωρόν; Ἀναμφίβολον εἶναι ὅτι ἐνόμιζες αὐτὸν μωρότατον καὶ ἐγέλας ἐπὶ τῇ μωρίᾳ αὐτοῦ καὶ ἀφροσύνῃ. Ἐὰν δὲ ὁ παραλαβὼν τὰ ξένα ἀγαθὰ ἐλογίζετο αὐτὰ πάντοτε ξένα καὶ οὐχὶ ἴδια, ἐκήρυττε δὲ πανταχοῦ ὅτι, ὅσα αγαθὰ ἔχω, δὲν εἶναι ἰδικά μου, ἀλλὰ ξένα εἶναι, τοῦ δεῖνος, ὅστις ἐνεχείρισέ μοι αὐτὰ πρὸς καιρόν, καὶ ᾠκονόμει δι’ αὐτὰ κατὰ τὴν παραγγελίαν τοῦ παραδόντος αὐτὰ εἰς τὰς χεῖρας αὑτοῦ, τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον φρόνιμον ἔλεγες ἢ μωρόν; Βέβαια ἔκρινες αὐτὸν φρόνιμον καὶ ἐθαύμαζες αὐτὸν ἐπὶ τῇ φρονήσει καὶ συνέσει αὐτοῦ. Ὁ πρῶτος λοιπὸν τούτων τῶν δύο ἀνθρώπων εἶναι ὁ ὑπερήφανος, ὁ δὲ δεύτερος εἶναι ὁ ταπεινός. Διότι πάντα τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ φυσικὰ καὶ τὰ κτητὰ καὶ τὰ τυχηρὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι, καὶ ἐξ αὐτοῦ καὶ δι’ αὐτοῦ δίδονται εἰς τοὺς ἀνθρώπους· «ὅτι ἐξ αὐτοῦ καὶ δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» (Ρωμ. ια’ 36). Αὐτὰ εἶναι τὰ τάλαντα, καὶ αὐτὸς διανέμει αὐτὰ κατὰ τὴν ἑκάστου δύναμιν (Ματθ. κε’ 15) ἵνα, πρὸς καιρὸν καλῶς αὐτὰ οἰκονομήσαντες, λάβωμεν τὸν διὰ τὴν καλὴν οἰκονομίαν ἄφθαρτον στέφανον. Καὶ αὐτὰ δὲ τὰ ἀγαθὰ τῆς προαιρέσεως ἤτοι τῆς ἀρετῆς τὰ κατορθώματα τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἐπειδὴ χωρὶς αὐτοῦ οὐ δυνάμεθα ποιεῖσαι οὐδὲν (Ἰωάν. ιε’ 5), καὶ ἐπειδὴ «ὁ Θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν» (Φιλιπ. β’ 13).