καὶ ὄχι μόνον ἁπλῶς λογικοί, ἀλλὰ ἄνθρωποι, οἵτινες μὲ τὸ ὑλικὸν τοῦτο σῶμα ἀγωνίζονται νὰ μιμηθῶσι τῶν ἀσωμάτων καὶ ἀΰλων Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν, καὶ παρομοιάζουσι μὲ τὴν παρεμβολὴν ἐκείνην τῶν Ἀγγέλων, τὴν ὁποίαν εἶδεν ὁ Πατριάρχης Ἰακὼβ καὶ εἶπε· «Παρεμβολὴ Θεοῦ αὕτη» (Γεν. λβ’ 2)· διὰ τὴν ὁποίαν προσφυῶς εἶπε καὶ ὁ Ἅγιος Εφραὶμ ὁ Σύρος· «Ὥσπερ Ἀγγέλων παρεμβολὴ Ἁγίων· οὕτω Μοναχῶν πλῆθος ἐπὶ τὸ αὐτό, διὰ παντὸς ἐχόντων τὴν διάνοιαν πρὸς Θεόν».
Οὗτοι οἱ θεῖοι Πατέρες, ὡς εὔοσμα κρίνα καὶ ὡς ἄνθη τερπνά, καὶ ὡς ἀγλαόκαρπα δένδρα ἐδῶ βλαστήσαντες, ἄλλον νοητὸν Παράδεισον τὸν τόπον τοῦτο ἀπέδειξαν. Οὗτοι ὡς Ἄγγελοι, εἰς τὰ σπήλαια, καὶ εἰς τὰς τρώγλας, καὶ εἰς τὰς κοιλάδας, καὶ πεδιάδας, καὶ λόφους, καὶ παραθαλασσίους τόπους τοῦ Ὄρους τούτου ἀσκήσαντες, δεύτερον οὐρανὸν τοῦτο ἀποκατέστησαν. Ὅθεν δι’ αὐτῶν, ἐδῶ ὅπου πρότερον ἠκούοντο μόναι αἱ φωναὶ τῶν ἀγρίων ζῴων, τώρα ἀκούονται καὶ λαλοῦνται πανταχοῦ ὕμνοι ἀγγελικοὶ καὶ οὐράνιοι, εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ ζωοποιὸν καὶ ὑπερούσιον Τριάδα ἀναφερόμενοι. Καὶ διὰ νὰ εἴπω μὲ συντομίαν, οὗτοι οἱ τρισόλβιοι Ὅσιοι, ὡς φιλόπαιδες Πατέρες τὰς διδασκαλίας καὶ τύπους καὶ διατάξεις αὐτῶν παρέδωκαν εἰς ἡμᾶς, ὡς κληρονομίαν πατρικήν τε καὶ ἀναφαίρετον, καὶ μὲ αὐτὰς ὡδήγησαν μὲν ἔτι ζῶντες πλήθη Μοναχῶν εἰς τὰς εὐθείας τρίβους τῆς σωτηρίας, ὁδηγοῦσι δὲ καὶ μετὰ θάνατον πάντας ἡμᾶς, τὰ πνευματικὰ αὐτῶν τέκνα, εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον, καὶ ὡς Ποιμένες ἀληθινοὶ μεριμνῶσι δι᾽ ἡμᾶς τὴν Ποίμνην αὐτῶν, καὶ μᾶς φυλάττουσιν ἀπὸ πᾶσαν ἀνάγκην καὶ ἐναντίαν περίστασιν, μὲ τὰς πρὸς Θεὸν ἀενάους πρεσβείας των.
Ὅθεν ἔπρεπε κατὰ πᾶν δίκαιον, ἔπρεπε, (λέγω καὶ τρίτον) ἔπρεπε· καθὼς ὅλοι οὗτοι οἱ θεῖοι Πατέρες καὶ Ὅσιοι, εἰς ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ἱερὸν τοῦτον τόπον ἠγωνίσθησαν, καὶ εὐηρέστησαν τῷ Θεῷ, καὶ ἡγίασαν, οὕτω καὶ εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν πανήγυριν νὰ πανηγυρίζωνται, καὶ μὲ τὰ αὐτὰ ἐγκώμια καὶ πνευματικὰ ᾄσματα νὰ ἐγκωμιάζωνται, καὶ εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν εἰκόνα νὰ ἐξιστορῶνται, ὡς ἀδελφοὶ κατὰ Πνεῦμα καὶ ὁμόσχημοι καὶ ὁμότροποι· οἱ Ἱεράρχαι καὶ Ὅσιοι οἱ Ὁμολογηταὶ καὶ Μάρτυρες· οἱ Ἱερομάρτυρες καὶ Ὁσιομάρτυρες· οἱ μυροβλύται καὶ πάντες οἱ λοιποὶ Ὀνομαστοὶ καὶ Ἀνώνυμοι· οἵ τε ἐν Κοινοβίοις, καὶ ἐν ἡσυχίᾳ κατὰ διαφόρους καιροὺς καὶ τρόπους εἰς τὸ Ὄρος τοῦτο τὴν ζωὴν τελειώσαντες, καὶ διὰ τοῦτο Ἁγιορεῖται καλούμενοι. Ἐπειδὴ κατὰ τὸν θεῖον Δαβίδ, «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;» (Ψαλμ. ρλβ’ 1).