ὅτι τὸν σύζυγόν της νεκρὸν εἶχε καὶ ἔβλεπεν· ὅτι δὲν εἶχε τὸν βοηθοῦντα, καὶ ὅτι μόνη αὐτὴ δὲν ἐξῆλθεν εἰς προϋπάντησιν τοῦ ἁγίου λειψάνου. Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἷχε τί νὰ ποιήσῃ, καθήσασα πλησίον τοῦ νεκροῦ, ἐκόπτετο, ἀνεστέναζεν, ἔκλαιε καὶ ὥσπερ ζῶντα ἔλεγεν εἰς αὐτόν· «Ἔγειραι, ὦ καλέ μου σύζυγε, ἔγειραι, ὦ ἄνθρωπε, ἵνα ὑπαντήσωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν ἡμέτερον αὐθέντην καὶ κύριον, ὅστις ἔρχεται διὰ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου· ἔγειραι, ἵνα μὴ μόνον ἡμεῖς φανῶμεν ἀμελεῖς μηδὲ ρᾴθυμοι καὶ ἀχάριστοι». Ἀλλὰ καὶ τοῦ χιτῶνος αὐτοῦ βασταζομένη, καὶ ἄλλα τινὰ τοιαῦτα προσθέτουσα θλιβερὰ καὶ παρακινητικὰ λόγια, συνωμίλει μετὰ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ὥσπερ ζῶντος.
Ἐπειδὴ δὲ τὸ μαρτυρικὸν σῶμα ἐπλησίαζεν ἐνῷ ἔλεγε ταῦτα ἡ γυνή, αἴφνης, ὢ τοῦ θαύματος! ἀνέζησεν ὁ νεκρός, καὶ ρίψας τὰ νεκροσάβανα αὐτοῦ, ἐνεδύθη τὰ πρῶτα συνήθη ἱμάτιά του, καὶ περιζωσάμενος τὴν ὀσφύν, ἐξῆλθε δρομαῖος καὶ αὐτὸς μετὰ τῆς συζύγου του εἰς προϋπάντησιν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ δεσπότου αὐτῶν καὶ κυρίου. Ὅθεν διὰ τὸ ὑπερβάλλον τοῦ τοιούτου παραδόξου θαύματος, ἠννόησαν ἅπαντες τὴν πρὸς τὸν Θεὸν μεγάλην παρρησίαν τοῦ Ἁγίου, καὶ εἰς πάντων τὰς καρδίας ἤναψεν ὁ πρὸς αὐτὸν πόθος. Καὶ δὲν εἶναι δυσπαράδεκτον ἢ ἀμφίβολον τὸ γεγονός· διότι ἐκεῖνοι οἵτινες εἶδον αὐτὸν πρὸ ὀλίγου ἀποθανόντα καὶ περιέστειλαν αὐτὸν ὡς νεκρὸν καὶ τὸν τάφον ἡτοίμαζον, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶδον πάλιν αὐτὸν ἐν μέσῳ αὐτῶν ζῶντα. Ζήσας ὅθεν ὁ νεκραναστὰς οὗτος μετὰ ταῦτα χρόνους πλέον τῶν δεκαπέντε, μένων ἐν τῷ τάφῳ τοῦ Ἁγίου καὶ ἐναρέτως πολιτευόμενος, ἀπεβίωσε τελείως μετέπειτα.
Μετὰ ταῦτα ἐσκέπτοντο ἅπαντες οἱ συναθροισθέντες τὸ ποῦ ἄρα νὰ θάψωσι τὸ μαρτυρικὸν ἐκεῖνο σῶμα· καὶ ἐπειδὴ ἡ λύσις τῆς ἀπορίας ταύτης δὲν ἦτο εὔκολος, διὰ τοῦτο είς τὴν κρείττονα θείαν πρόνοιαν τὴν ψῆφον ἀνέθηκαν. Ὅθεν στέφανον ἐξ ἀνθέων πλέξαντες, ἔβαλον αὐτὸν ἐπάνω τοῦ ἁγίου λειψάνου· παρευθὺς δὲ ἀετός τις, ὥσπερ ὑπό τινος πεμφθείς, ἐφάνη πετῶν ἐπάνω τοῦ λειψάνου, ὅστις ἀετός, λαβὼν ἐκεῖνον τὸν στέφανον καὶ κινῶν ἡσύχως τὰ πτερά, ἐπέτετο ἀργῶς φεύγων. Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδόντες οἱ περὶ τὸ λείψανον καὶ νοήσαντες τὴν αἰτίαν, ἄραντες τὸ ἅγιον λείψανον ἠκολούθουν τὸν ἀετόν, ὁ δὲ ἀετὸς ὡς ὁδηγὸς αὐτῶν ἔμπροσθεν πετόμενος ἐπορεύετο, καὶ πρὸς τὸ ἐκεῖ πλησίον δάσος γενόμενος, ἀφῆκεν εἰς ἕνα τόπον τοῦ ὄρους τὸν στέφανον· εἶτα ταχύτερον πετῶν, ἔφυγεν εἰς τὰ ἴδια.