Θαυμάζων ὁ Λυσίας ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ τοῦ ἀνδρὸς ὑπομονῇ ἀπεκρίνατο εἰς αὐτὸν ταῦτα· «Ἐγώ ἐνόμιζον, ὦ Σεβηριανέ, ὅτι ἰδιώτης ὑπῆρχες καὶ ἀγράμματος· καὶ ὅτι καθὸ στρατιωτικός, τὰ περὶ τοῦ πολέμου μόνον πράγματα γυμναζόμενος γνωρίζεις· ἀλλ’ ὡς βλέπω, πολὺς ὑπάρχεις κατὰ τὸ λέγειν καὶ κατὰ τὸ ὁμιλεῖν ὡς ρητορικώτατος». Διακόψας δὲ ὁ Ἅγιος τὸν λόγον τοῦ δουκός, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ὁ Θεός, τὸν ὁποῖον ἐγὼ πιστεύω, εἶναι παντοδύναμος καὶ ἐὰν εἰς αὐτὸν προσδράμῃ ἰδιώτης, εὐθὺς σοφὸς γίνεται· ἐὰν δειλός, γίνεται ἀνδρεῖος, ἐὰν μογυλάλος καὶ βραδύγλωσσος, γίνεται καλλίφωνος καὶ γλυκύλαλος». Ταῦτα εἶπεν ὁ Μάρτυς καὶ ὀλίγον διασείσας τὰς χεῖρας, ηὐχήθη οὕτως· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε ὁ Θεός μου, ὅτι ἐνίσχυσάς με καὶ ἔθου τόξον χαλκοῦν τοὺς βραχίονάς μου καὶ ἐρρύσω τὴν ψυχήν μου ἀπὸ ἀσεβοῦς ρομφαίας, ἀπὸ ἐχθρῶν τῆς χειρός σου, καὶ ἀπὸ τῶν ἐπανισταμένων ἐπ’ ἐμὲ ὕψωσάς με· καὶ νῦν εἰς τὰς αὐλάς σου, Δέσποτα, καὶ εἰς τὰ ἀγαθὰ τοῦ οἴκου σου κατασκήνωσόν με, ἔνθα εὐφραινομένων πάντων ἡ κατοικία ἐν σοί». Ταύτην ὅθεν τὴν εὐχὴν ἀναπέμψας ὁ μακάριος Σεβηριανός, εὐθὺς πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν ἀπεδήμησε τὸ πνεῦμα του κατὰ τὴν ἐνάτην τοῦ Σεπτεμβρίου μηνὸς ἐν ἔτει τκβ’ (322).
Τῇ ἐπαύριον τινὲς τῶν εὐσεβῶν, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σεβηριανὸς εἶχε παραγγείλει τὰ περὶ τῆς ταφῆς πρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους, ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνελθόντες, καὶ τὸ μαρτυρικὸν ἐκεῖνο σῶμα νεκροπρεπῶς περιστείλαντες, καὶ ὅσα εἰς αὐτὸ χριστιανικὸς διατάττει νόμος ἐπιτελέσαντες, παρέλαβον αὐτὸ διὰ μέσης τῆς νυκτός, καὶ πρὸς τὴν πατρίδα αὐτοῦ μετεκόμιζον· φθάσαντες δὲ οὗτοι εἰς ἓν χωρίον πλησίον τῆς πόλεως, ἀπέστειλαν ἐκεῖθεν εἴδησιν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ, ὅτι ἔρχεται τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου καὶ ἑτοιμασθέντες νὰ ἐξέλθωσιν εἰς προϋπάντησιν. Τούτου γενομένου, ἕκαστος ἐξήρχετο εἰς προϋπάντησιν, ἐξελθόντες ὅλοι ὁμοῦ σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, καὶ οὐδεὶς ἔμεινεν εἰς τὴν οἰκίαν κἂν ἀσθενής, κἂν φύσει ἀκίνητος ἦτο, ἀλλ’ ἕκαστος ἐπροθυμοποιεῖτο ἵνα προφθάσῃ καὶ λάβῃ πρῶτος τὴν εὐλογίαν.
Κατ’ αὐτὴν ὅθεν τὴν ὥραν, ὅτε ἐξήρχετο ὁ λαὸς εἰς προϋπάντησιν τοῦ ἁγίου λειψάνου, ἐνήργησεν ὁ Θεὸς εἰς τιμὴν καὶ δόξαν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σεβηριανοῦ τοιοῦτον παράδοξον καὶ γλυκύτατον θαῦμα. Ἔτυχε τότε ἵνα ἀποθάνῃ εἷς δοῦλος τοῦ Ἁγίου ἔχων γυναῖκα, ἥτις μὴ δυναμένῃ ἕνεκα τοῦ νεκροῦ, ἵνα ἐξέλθῃ μετὰ τῶν ἄλλων εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἁγίου, ἔκλαιε πικρῶς καὶ ἐλυπεῖτο διὰ τρία τινά: