Εἰς τούτους τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου ὁ Λυσίας περισσότερον ὀργισθείς, διέταξε νὰ τανύσωσι τὸν Ἅγιον εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον καὶ νὰ καταξεσχίζωσι τὸ σῶμα αὐτοῦ μὲ σιδηροῦς ὄνυχας. Ὡς δὲ ὁ Ἅγιος ᾐσθάνθη δριμυτέραν τὴν βάσανον (διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ οἰκονομικῶς ἀφῆκεν αὐτὸν νὰ πονέσῃ ὀλίγον διὰ περισσότερον μισθὸν) ἀνεβόησε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μόνος ποιῶν ἐξ αἰῶνος θαυμάσια, ὁ ἐπὶ Σταυροῦ κρεμασθεὶς καὶ τὸν ὑπερήφανον ἐχθρὸν καταβαλών, ὁ μέχρι καὶ νῦν διὰ τὰ παράδοξα ἔργα σου μεγαλυνόμενος, ἐλθὲ καὶ σῶσόν με, καὶ σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ· τὰ δὲ λελυμένα μου ἄρθρα σύσφιγξον, Ἀγαθέ, καὶ δός μοι δύναμιν νὰ διανύσω τὸν ἀγῶνα τοῦτον τοῦ μαρτυρίου· λῦσον δὲ καὶ τὴν ἐπικειμένην ἐπὶ παντὸς τοῦ ποιμνίου σου σκοτόμαιναν». Καὶ ταῦτα μὲν ὁ Μάρτυς κρεμάμενος ηὔχετο· ὁ δὲ τύραννος, δριμυτέρας κατ’ αὐτοῦ ἐτεχνεύετο τὰς ὀδύνας διὰ τῶν δημίων. Ἀλλὰ βλέπων τὸν Μάρτυρα χαίροντα εἰς τὰς βασάνους περισσότερον ἢ εἰς τὰς τρυφάς, ἀφήσας τὰς τιμωρίας, προσέταξε νὰ φυλακίσωσιν αὐτόν.

Πορευόμενος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ Ἅγιος, διέβαινε διὰ μέσου τῆς πόλεως καὶ σεμνυνόμενος εἰς τὰς πληγάς του ἐβόα πρὸς τοὺς ὁρῶντας· «Ὅσοι βλέπετε τὰς πληγὰς τῶν Ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐννοεῖτε καὶ τὰς δι’ αὐτοὺς προητοιμασμένας ἀμοιβὰς καὶ βραβεῖα· καθότι οὔτε νοῦς δύναται νὰ χωρήσῃ οὔτε λόγος νὰ εἴπῃ ὅσα ἀγαθὰ ἀνταποδίδει ὁ ἀθάνατος Βασιλεὺς εἰς τοὺς ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχοντας καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωῆν καὶ μετὰ θάνατον εἰς τοὺς οὐρανούς· καὶ αὐτὸ δὲ τὸ νὰ πάσχῃ τις ὑπὲρ αὐτοῦ εἶναι γλυκύ· τὸ δὲ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ νὰ ἀποθάνῃ εἶναι ὅ,τι καὶ αὐτὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἔπαθε καὶ ἀπέθανε κατὰ τὸ ἀνθρώπινον». Οὕτως ὅθεν ὁ Μάρτυς ἐδίδασκε τὸν λαὸν πορευόμενος, ἕως οὗ ἦλθεν εἰς τὴν φυλακήν.

Μετὰ δὲ πέντε ἡμέρας πάλιν παρέστησε τὸν Μάρτυρα ἔμπροσθέν του ὁ Λυσίας, ὅστις προσποιούμενος πραότητα, ἐμηχανᾶτο νὰ μεταβάλῃ τὸν τῆς εὐσεβείας Ἀθλητήν· δι’ ὃ καὶ λέγει· «Μάρτυρές μου εἶναι ἅπαντες οἱ θεοί, Σεβηριανέ, ὅτι πολὺ ἐκπλήττομαι καὶ θαυμάζω, λέγων κατ’ ἐμαυτόν, διὰ ποῖον ἆραγε λόγον οὗτος ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν μὲν τῇ θεωρίᾳ καὶ ἀνδρεῖος, μαθηματικὸς δὲ καὶ διὰ τῆς δοκιμῆς τῶν πραγμάτων ἔμπειρος, διατί, λέγω, προτιμᾷ τὸν θάνατον μᾶλλον ὑπὲρ τὰ ἡδέα τῆς παρούσης ζωῆς;