Ὁ δὲ Μάρτυς, θείου Πνεύματος πλησθείς, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, λέγει εἰς τὸν παράνομον δικαστήν· «Ἡμεῖς, ὦ δικαστά, δὲν ἀποβλέπομεν εἰς τὰ βλεπόμενα πρόσκαιρα ταῦτα ἀγαθά, ἀλλ’ εἰς τὰ μὴ βλεπόμενα αἰώνια· μέλλει δὲ νὰ ἔλθῃ συντόμως ὁ δυνάμενος νὰ σῴζη τοὺς διὰ τὸ ὄνομά του τὸ ἅγιον ἀγωνιζομένους, ἀποδεικνύων τὰς πρὸς ἐμὲ βασάνους σου κενὰς καὶ ματαίας, καθὼς καὶ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι».

Τούτους τοὺς λόγους τοῦ Μάρτυρος ἀκούσας ὁ τύραννος, στραφεὶς πρὸς τοὺς περιεστῶτας εἶπεν· «Ἐπειδὴ ὁ Σεβηριανὸς ἐπιθυμεῖ εὐχαρίστως τὰς ἀντιδόσεις τῶν παρόντων κακῶν, κρεμάσατε αὐτὸν πάλιν ἐπὶ τοῦ ξύλου καὶ ἀφανίσατε τὰς πλευρὰς αὐτοῦ ξέοντες· δράμετε δὲ ἀρκετοὶ ἵνα μὴ παύῃ ἡ βάσανος, καὶ ἵνα χάριτος ἔχω ἀπ’ αὐτοῦ, καθὼς οὗτος οὕτω φρονεῖ». Ταῦτα εἶπεν ὁ τύραννος χλευάζων τὸν Μάρτυρα· δήμιοι δὲ ἀρκετοὶ ἀκούσαντες τὸ πρόσταγμα τοῦ ἄρχοντος, δραμόντες μετὰ προθυμίας ἐποίουν τὸ προστασσόμενον. Ὁ δὲ Μάρτυς ἔλεγε· «Μίαν μόνην γνωρίζω ἐπώδυνον πληγήν, τὸν ἀπὸ Χριστοῦ χωρισμόν· αὐτὰς δὲ τὰς πληγάς, ἡδονὴν μᾶλλον λογίζομαι· διότι ὁ διατεμνόμενος ὑπὲρ Χριστοῦ, μὲ τὸν Χριστὸν τὸν μόνον Θεὸν συνάπτεται». Πρὸς ταῦτα ὁ μὲν δοὺξ πάλιν ἔλεγε· «Θῦσον εἰς τοὺς θεούς, Σεβηριανέ, ἵνα φύγῃς τὰ βάσανα»· ὁ δὲ Μάρτυς μηδὲν τῶν ἐκείνου λόγων φροντίζων, δὲν ἔδωκεν ἀπόκρισιν εἰς αὐτόν, πρὸς ἑαυτὸν δὲ μόνον ἔλεγεν· «Οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι ἡμῖν».

Τὴν σιωπὴν ταύτην τοῦ Ἁγίου Σεβηριανοῦ ὡς περιφρόνησιν δι’ ἑαυτὸν νομίσας ὁ τύραννος, καθὼς καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἦτο, βαρύτερα κατ’ αὐτοῦ ἐπενόησε βάσανα. Ὅθεν καταβιβάσας αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ξύλου, ἀνεβίβασεν εἰς ἓν τεῖχος μέγα καὶ ὑψηλόν· καὶ δέσας εἰς αὐτὸν δύο μεγάλας πέτρας, τὴν μὲν μίαν ἐκ τοῦ τραχήλου, τὴν δὲ ἑτέραν ἑκ τῶν ποδῶν, εἶτα δὲ ζώσας διὰ σχοινίου ἀπὸ τὴν μέσην, ἀφῆκεν αὐτὸν οὕτω κρεμάμενον ἀπὸ τοῦ τείχους, ὅπως ἐκ τοῦ βάρους τῶν πετρῶν διασπασθῶσι τὰ μέλη τοῦ σώματος αὐτοῦ, καὶ οὕτως ἀποθάνῃ βιαίως. Ἀλλ’ ὄντως· «Ἐπὶ σοί, Κύριε, ἤλπισεν ὁ δοῦλος σου καὶ οὐ κατῃσχύνθη». Διότι ἡ μὲν διάπλασις τῶν μελῶν αὐτοῦ ἐξήρχετο τῆς ἰδίας ἁρμονίας, καὶ τὰ ὀστᾶ ἐφαίνοντο γυμνωθέντα, ἡ δὲ τούτου προαίρεσις ἦτο ὅλως ἀπαθής. Καὶ ὁ μὲν τύραννος ἐχλεύαζε τὸν Ἅγιον, λέγων· «Ὑπόμεινον, Σεβηριανέ, ὅτι παρὰ τοῦ Χριστοῦ σου μεγαλύτερον μισθὸν θέλεις λάβει»· ὁ δὲ Μάρτυς, καίτοι λιποθυμῶν καὶ εἰς τὰς τελευταίας ὑπάρχων ἀναπνοάς, λέγει εἰς τὸν τύραννον· «Ἐὰν ἐγνώριζες, ἄθλιε, ποῖα ἀγαθὰ μοῦ προξενεῖς διὰ τῶν τοιούτων βασάνων, ἤθελες ἐπιθυμήσει καὶ σὺ τὰ τοιαῦτα βάσανα».