Διὰ τούτων τῶν λόγων ὁ Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, Σεβηριανὸς εὐθὺς τὸν πύργον τοῦ ἀσεβεστάτου Λυσίου ἔσεισεν· ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι παρ’ ἐλπίδα παρέστη πρὸς αὐτὸν μόνος, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι ἐπαρρησιάσθη μετὰ μεγάλης καὶ γενναίας τόλμης· διὰ τοῦτο καὶ ἐσιώπησεν ἐφ’ ἱκανὴν ὥραν. Εἶτα μετ’ ὀργῆς ἐμβλέψας εἰς τοὺς παρεστῶτας δημίους, καὶ διὰ τῆς χειρός του δείξας εἰς αὐτοὺς τὸν Μάρτυρα, εἶπεν ὀργιζόμενος· «Τοῦτον τὸν ἀλιτήριον μαστιγώσατε εὐθὺς δι’ ὠμῶν βουνεύρων, ἵνα διὰ τοῦ τοιούτου τρόπου γνωρίσῃ πόσον κακὸν γίνεται εἰς αὐτὸν ἡ ἄκαιρος καὶ ἀναιδὴς αὐτοῦ παρρησία». Κατόπιν τῆς προσταγῆς ταύτης μαστιγούμενος ὁ Μάρτυς, ἔχαιρεν ὅτι ὑπὲρ Χριστοῦ ἐβασανίζετο, καὶ ἔψαλλεν ὡς ᾠδὴν τὸ ψαλμικὸν ἐκεῖνο λόγιον, πρὸς παρηγορίαν του ἐπὶ τῇ θεωρίᾳ τῶν πληγῶν αὐτοῦ λέγων· «Ἐπὶ τὸν νῶτον μου ἐτέκταινον οἱ ἁμαρτωλοί, ἐμάκρυναν τὴν ἀνομίαν αὐτῶν»· τὸν δὲ ἐκ τῶν πληγῶν πόνον αὐτοῦ ὁ Ἅγιος μετέβαλεν εἰς ζῆλον τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης.
Βλέπων ὁ τύραννος τοὺς δημίους τοὺς δέροντας τὸν Μάρτυρα ἀποκαμόντας καὶ ἀπαυδήσαντας, αὐτὸν δὲ μαστιγούμενον χαίροντα, καὶ πάσχοντα καὶ βασανιζόμενον φαιδρότερον εἰς τὸ πρόσωπον φαινόμενον, διέταξε νὰ παύσωσι τὸ μαστίγωμα καὶ πρὸς τὸ πρᾳότερον μεταβαλὼν τὴν γνώμην καὶ τὸν λόγον, λέγει εἰς τὸν Μάρτυρα· «Ἐγὼ ἐνόμιζον, ὅτι ὑπάρχεις ὡς στρατιώτης δειλὸς καὶ ἄνανδρος, καὶ ὅτι διὰ τῆς πείρας τῶν βασάνων θὰ φοβηθῇς καὶ θὰ ἀλλάξῃς τὴν γνώμην σου· ἀλλὰ σὺ ὑπάρχεις ἀνδρεῖος καὶ γενναῖος καὶ πρὸς τὰς τιμωρίας ἄφοβος. Ὅμως γνώρισον καλῶς ἐκ τῶν τοιούτων μαστίγων, ὅτι ὁ Χριστός σου, εἰς τὸν ὁποῖον τόσον ἀδιστάκτως πιστεύεις, οὐδενὸς καλοῦ εἰς σὲ αἴτιος ἐγένετο, ἀλλὰ μᾶλλον τιμωρίας πρόξενος».
Πρὸς ταῦτα ὁ Ἅγιος Σεβηριανός, ἔτι ζῆλον μεγαλύτερον λαβών, καὶ τρόπον τινὰ ὡς ἠκονισμενην διὰ τῆς τῶν βασάνων πείρας τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ ποιησάμενος, λέγει εἰς τὸν ἄρχοντα· «Ἐὰν δὲν ἦσαν τῆς ψυχῆς σου τὰ ὄμματα ἐζοφωμένα ὑπὸ τοῦ σκότους τῆς ἀσεβείας, βεβαίως ἤθελον σοῦ παραστήσει πόσων ἀγαθῶν πρόξενος ἐγένετο εἰς ἐμὲ ἡ παρὰ σοῦ βάσανος αὕτη. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὑπάρχεις ἐσκοτισμένος ὑπὸ τῆς ἀσεβείας, εἶναι περιττὸν εἰς ἐμὲ καὶ ἀνωφελὲς ἵνα δείξω τὸ φῶς εἰς τυφλόν, καὶ ὁμιλήσω εἰς κωφόν· διότι, ὦ δικαστά, ἐὰν δὲν ἦσο τυφλός, θὰ ἔβλεπες καὶ θὰ ἐγνώριζες τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν χάριν τὴν ἰσχύουσαν καὶ ἐνδυναμοῦσάν με. Δύναται ἆραγε ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπομείνῃ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα βάσανα χωρὶς τῆς τοῦ Χριστοῦ χάριτος καὶ δυνάμεως; Ἐὰν δὲ καὶ οὕτω φρονῇς, ὥστε καὶ τὰ ἀναφανδὸν γενόμενα ἐνώπιόν σου νὰ μὴ δύνασαι νὰ γνωρίσῃς ἢ νὰ ἰδῇς, εἶναι φανερὸν ὅτι πάντα σου κωφὰ καὶ τυφλὰ εἶναι καὶ ὅμοια μὲ τοὺς θεούς σου».