Ὡς ἔπαυσεν ὁ Ἅγιος λέγων ταῦτα, μεγάλως γελάσας ὁ τύραννος, λέγει πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Πολὺ μακρὰν ἀπέχω ἐγὼ ἀπὸ τοῦ νὰ ἀκούσω τοὺς λόγους σου καὶ νὰ καταπεισθῶ· ἐγὼ μάλιστα προσπαθῶ, ἵνα σὲ φέρω εἰς τὸ καλλίτερον διὰ τῶν τοιούτων βασάνων καὶ νὰ μεταβάλω τὴν γνώμην σου». Καὶ ὁ Μάρτυς πάλιν λέγει· «Ἐκ τῶν λόγων σου τούτων ἀποδεικνύεται εἰς πόσην μεγάλην ἀνοησίαν εὑρίσκεσαι· πλὴν ἐπειδὴ εἰς τὰς βασάνους ἔχεις τὸ θάρρος σου, καὶ δι’ αὐτῶν νομίζεις ὅτι θὰ μεταβάλῃς τὴν γνώμην μου, ἰδοὺ ἔμπροσθέν σου εἶμαι, ἰδοὺ καὶ οἱ δήμιοι παρόντες, καὶ ἐγὼ αὐτοθελήτως ἐπαρρησιάσθην· καὶ κατὰ τὸν δίκαιον Ἰὼβ «διὰ τὴν ἀνάγκην τοῦ πνεύματός μου οὐ φείσομαι τῷ στόματί μου, λαλήσω ἐν ἀνάγκῃ ἄν ἀνοίξω πικρίαν ψυχῆς μου συνεχόμενος» καὶ τότε θέλεις μὲ ἴδει στερεώτερον παντὸς ἀνδριάντος, καὶ ἀνώτερον τῶν παθῶν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως· καὶ αὕτη ἡ χάρις δὲν εἶναι ἰδική μου, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ μου, ὅστις μὲ ἐνεδυνάμωσε καὶ θέλει μὲ ἐνδυναμώσει· ὅτι πρὸς αὐτὸν τὴν ἐλπίδα ἀνέθηκα, παρὰ τοῦ ὁποίου καὶ ἡ βοήθεια ταχέως μοῦ δίδεται».
Τούτους τοὺς λόγους ὁ Λυσίας ἀκούσας, λέγει πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Τραχὺς καὶ αὐθάδης διδάσκαλος ἐφάνης πρὸς ἡμᾶς, ὥστε οὐχὶ μόνον καθ’ ἡμῶν πολλὰ φλυαρεῖς, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν θεῶν πολλὰ λέγεις ὑπερηφανευόμενος· διότι τοιαῦτα πράττων, δὲν ἔχεις βέβαια εἰς τὸν νοῦν σου ὅτι μετὰ ἐξουσιαστοῦ ὁμιλεῖς τοῦ κατεξουσιάζοντός σου τῆς κεφαλῆς, καὶ ὅτι ἀνὴρ ὑπάρχει οὗτος ἐπὶ κεφαλῆς τῶν πολλῶν συναριθμούμενος εἰς τὰ στρατιωτικὰ τάγματα». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος πρὸς ταῦτα λέγων· «Οὐχὶ ὅτι ἀγνοῶν ταῦτα πρὸς σὲ λέγω, ἀλλὰ τὸ πρὸς Χριστὸν σέβας μὲ θαρρύνει καὶ τὴν παρρησίαν μοῦ δίδει· πολὺ δὲ λυποῦμαι, ὅτι δὲν κρίνεις συνετῶς καὶ ἀπαθῶς τὰ περὶ ἡμῶν. Διότι ἐάν, ὦ Λυσία, ἐγνώριζες τὴν δύναμιν τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ, ταχέως ἤθελες καταφρονήσει τοὺς ψευδωνύμους θεούς. Διὰ ποῖον δὲ πρᾶγμα μεγαλοφρονεῖς; διότι εἶσαι ἐξουσιαστής; βεβαίως τοῦτο καὶ ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ἄνθρωπος θνητὸς ὑπάρχεις καὶ εἰς φθορὰν ὑποκείμενος, ἐξουσιάζεις ἡμῶν μόνον κατὰ τὸ σῶμα, καθὼς μὲ διδάσκουσι τὰ θεῖα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου λόγια· «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ», ἥτις γέεννα θὰ δεχθῇ καὶ σὲ τὸν ἀμέτρως ὑπερηφανευόμενον, ἔνθα θὰ κολάζεσαι αἰωνίως ὁμοῦ μὲ τοὺς θεούς σου καὶ τοὺς δαίμονας».