Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου καὶ Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ.

Οἱ Ἰσραηλῖται διαμείναντες ἓν ἔτος εἰς τὴν ἔρημον Σινᾶ ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν καὶ ἔφθασαν εἰς τὰ μεθόρια τῆς γῆς Χαναὰν εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ δευτέρου ἔτους. Τότε ὁ Μωϋσῆς ἐκλέξας δώδεκα ἄνδρας, ἀνὰ ἕνα ἐξ ἑκάστης φυλῆς, τοὺς ἔστειλε τὰ κατασκοπεύσωσι τὴν γῆν Χαναάν. Οἱ ἄνδρες οὗτοι ἐπέστρεψαν μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ ὡς δεῖγμα τῆς εὐφορίας τοῦ τόπου ἔφερον μεταξὺ ἄλλων κλῆμα μετὰ σταφυλῶν, τὸ ὁποῖον ἐβάσταζον δύο ἄνδρες ἐπάνω εἰς ξύλον. Εἶπον ὅτι εἶναι γῆ ρέουσα μέλι καὶ γάλα, ἀλλ’ ὅτι ἔχει κατοίκους ρωμαλέους καὶ πόλεις μεγάλας καὶ ἰσχυράς· ὅτι δὲ κατοικοῦσιν ἐκεῖ καὶ γίγαντες, πρὸς τοὺς ὁποίους αὐτοὶ συγκρινόμενοι φαίνονται ὡς ἀκρίδες. Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ ᾽Ισραηλῖται ἤρχισαν νὰ κλαίωσι καὶ νὰ γογγύζωσι πάλιν κατὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ νὰ ζητῶσι νὰ ἐκλέξωσιν ἀρχηγὸν διὰ νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν Αἴγυπτον. Ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Χάλεβ, οἱ ὁποῖοι ἐζήτουν νὰ τοὺς ἡσυχάσωσιν, ἐκινδύνευσαν νὰ λιθοβοληθῶσι.

Ὁ Θεὸς εἰσακούσας τὰς δεήσεις τοῦ Μωϋσέως δὲν ἠθέλησε νὰ καταστρέψῃ τὸν ἀχάριστον καὶ ἀσεβῆ λαόν. Κατεδικάσθησαν ὅμως ὅλοι ἐκτὸς τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ Χάλεβ ν’ ἀποθάνωσιν εἰς τὴν ἔρημον πρὶν ἴδωσι τὴν γῆν Χαναάν. Ὁ Ἀαρὼν κατεδικάσθη νὰ μὴ εἰσέλθῃ εἰς τὴν γῆν Χαναάν, διότι ἐν τῇ ἀγανακτήσει του κατὰ τοῦ ἀχαρίστου λαοῦ ἔδειξέ ποτε ὀλιγοπιστίαν καὶ ὁ Μωϋσῆς παρώξυνεν ὡς ἄνθρωπος τὸν Θεόν, διότι ἀποκρινόμενος πρὸς τὸν λαόν, ὅστις τὸν ἐστενοχώρει, εἶπε μὲ δισταγμόν· «Ἀκούσατέ μου, οἱ ἀπειθεῖς· μὴ ἐκ τῆς πέτρας ταύτης ἐξάξομεν ὑμῖν ὕδωρ;» (Ἀριθμ. κ’ 10) διὰ τοῦτο δὲν εἰσῆλθε καὶ αὐτὸς εἰς τὴν Γῆν τῆς ᾽Επαγγελίας.

Τεσσαράκοντα ὅλα ἔτη ἔμειναν οἱ Ἰσραηλῖται εἰς τὴν ἔρημον. Καθ’ ὅλον δὲ τὸ μακρὸν τοῦτο διάστημα ἐγόγγυζον διαρκῶς ἐναντίον τοῦ Μωϋσέως καὶ ἠνώχλουν αὐτὸν καὶ ἐλύπουν. Ὁ Κορέ, ἐκ τῆς φυλῆς Λευΐ, ὁ Δαθὰν καὶ Ἀβειρών, ἐκ τῆς φυλῆς Ρουβὴν καὶ 250 ἐκλεκτοὶ ἄνδρες ἐστασίασάν ποτε ἐναντίον τοῦ Μωϋσέως, ἀλλ’ ἐτιμωρήθησαν πάντες παρὰ τοῦ Θεοῦ διὰ θανάτου. Καὶ ὅλος δὲ ὁ λαός, ὑπομένων διαφόρους κακουχίας καὶ στερήσεις ἐξηγείρετο ἐναντίον τοῦ Μωϋσέως καὶ Ἀαρών, ἀλλ’ ἐτιμωρεῖτο διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτοῦ καὶ ἀχαριστίαν. Ἐν τούτοις ἔφθασαν οἱ Ἰσραηλῖται εἰς τὰ σύνορα τῆς Παλαιστίνης.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν. Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν· οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν. Θεὸς τοῦ πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν … Ἅρματα Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἔρριψεν εἰς θάλασσαν … Ἡ δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται ἐν ἰσχύϊ, ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἔθραυσεν ἐχθρούς … Τίς ὅμοιός σοι ἐν θεοῖς, Κύριε, τίς ὅμοιός σοι … « (Ἐξόδ. ιεʹ 1-11).

[2] Αἱ δέκα ἐντολαὶ εἶναι αἱ ἑξῆς ἐν συνόψει: (αʹ) «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. Οὐκ ἔσονταί σοι Θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ». (βʹ) «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα· ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω, καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω, καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς». (γʹ) «Οὐ λήψῃ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ». (δʹ) «Μνήσθητι τὴν ἡμέραν τῶν Σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν. Ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου». (εʹ) «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς». (ϛʹ) «Οὐ φονεύσεις». (ζʹ) «Οὐ μοιχεύσεις». (ηʹ) «Οὐ κλέψεις». (θʹ) «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ». (ιʹ) «Οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα τῷ πλησίον σού ἐστι».

[3] Σημείωσαι ὅτι κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐφέρθη ἡ θαυματουργὸς ράβδος τοῦ Προφήτου Μωϋσέως εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς πεζὸς καὶ προϋπήντησεν αὐτήν· κτίσας δὲ Ναὸν τῆς Θεοτόκου ἔβαλεν εἰς αὐτὸν τὴν ράβδον, εἶτα ὅμως μετέφερεν αὐτὴν εἰς τὸ παλάτιον, ὡς λέγει Γεώργιος ὁ Κωδινὸς (ὅρα σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου).