Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου καὶ Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ.

Τὸν τρίτον μῆνα, μετὰ τὴν ἀναχώρησιν αὐτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, οἱ Ἰσραηλῖται ἐστρατοπέδευσαν ἀντικρὺ τοῦ ὄρους Σινᾶ. Ὁ Μωϋσῆς ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος καλέσας δὲ ἔπειτα τοὺς Ἰσραηλίτας ἀνήγγειλεν εἰς αὐτοὺς ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐὰν ὑπακούωσιν εἰς τὴν φωνὴν τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάττωσι τὴν Διαθήκην του, θὰ εἶναι λαὸς αὐτοῦ περιούσιος καὶ ἐκλεκτός, ἱερὸν βασίλειον καὶ ἔθνος ἅγιον. Ὁ λαὸς ἐδέχθη καὶ ὁ Μωϋσῆς παρήγγειλεν εἰς αὐτὸν νὰ καθαρισθῇ καὶ νὰ προετοιμασθῇ. Τὴν τρίτην ἡμέραν ἠκούσθησαν ἀπὸ πρωΐας βρονταί, ἀστραπαὶ καὶ νεφέλη σκοτεινὴ ἐφαίνοντο ἐπὶ τοῦ ὄρους Σινᾶ, φωνὴ σάλπιγγος ἤχησε καὶ ὁ λαὸς ὅλος ἔγινε περιδεὴς καὶ ἔντρομος. Τότε ὁ Μωϋσῆς ὡδήγησε τὸν λαὸν κάτωθι τοῦ ὄρους, αὐτὸς δὲ ἀνελθὼν ἐπ᾽ αὐτοῦ ἔλαβε παρὰ τοῦ Θεοῦ τὰς δέκα ἐντολάς, αἱ ὁποῖαι ἦσαν γεγραμμέναι ἐπὶ δύο πλακῶν καὶ περιεῖχον συντόμως τὰ καθήκοντα τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον [2].

Ἐπειδὴ ὅμως, ὁ Μωϋσῆς ἔμεινεν ἐπὶ τοῦ ὄρους Σινᾶ τεσσαράκοντα ἡμέρας, ὁ λαός, νομίσας ὅτι δὲν ἐπιστρέφει, πλέον, ἐζήτησε παρὰ τοῦ Ἀαρὼν θεούς, οἱ ὁποῖοι νὰ τὸν ὁδηγῶσιν. Ὁ δὲ Ἀαρὼν ἀναγκασθεὶς συνέλεξε τὰ χρυσᾶ ἐνώτια τοῦ λαοῦ καὶ κατεσκεύασε χρυσοῦν μόσχον, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ λαὸς ἐθυσίαζε καὶ πέριξ τοῦ ὁποίου ἔτρωγε καὶ ἔπινε καὶ ἐχόρευεν. Ὅταν δὲ ὁ Μωϋσῆς κατέβη ἀπὸ τὸ ὄρος κρατῶν εἰς τὰς χεῖρας του τὰς δύο πλάκας τοῦ Νόμου, καὶ εἶδε τὸν χρυσοῦν μόσχον, ὠργίσθη καὶ ἔρριψε κατὰ γῆς τὰς πλάκας τοῦ Νόμου καὶ τὰς συνέτριψε, κατέκαυσε δὲ καὶ τὸν χρυσοῦν μόσχον. Ἔπειτα ἐτιμώρησε βαρύτατα τοὺς πρωταιτίους καὶ ἐπέπληξεν αὐστηρῶς τὸν λαόν, ὁ ὁποῖος μετενόησε διὰ τὴν ἀσέβειάν του καὶ ἐλάτρευσε πάλιν τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς ἐδέχθη τὴν μετάνοιαν τοῦ λαοῦ καὶ συνεχώρησεν αὐτόν. Τότε ὁ Μωϋσῆς ἀνέβη καὶ πάλιν εἰς τὸ ὄρος καὶ ἔγραψεν ἐπὶ δύο ἄλλων πλακῶν τὰς δέκα ἐντολὰς καθ’ ὑπαγόρευσιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰς ἔδωκεν εἰς τὸν λαὸν διὰ νὰ τὰς φυλάττῃ.

Ἀφοῦ ὁ Μωϋσῆς ἔδωκε τὰς δέκα ἐντολάς, διέταξε τὸν λαὸν καὶ ἔφερε πρὸς αὐτὸν πᾶν ὅ,τι εἶχε χρυσοῦν καὶ πολύτιμον, ἐξ αὐτῶν δὲ κατεσκεύασε τὴν Κιβωτὸν τῆς Διαθήκης ἐκ ξύλου περιχρυσωμένου ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν καὶ καλυπτομένου διὰ χρυσῶν Χερουβίμ. Κατεσκεύασε δὲ καὶ πολύτιμον σκηνήν, τὴν λεγομένην Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου, ἡ ὁποία ἐχρησίμευεν ὡς κινητὸς ναός.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν. Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν· οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν. Θεὸς τοῦ πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν … Ἅρματα Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἔρριψεν εἰς θάλασσαν … Ἡ δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται ἐν ἰσχύϊ, ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἔθραυσεν ἐχθρούς … Τίς ὅμοιός σοι ἐν θεοῖς, Κύριε, τίς ὅμοιός σοι … « (Ἐξόδ. ιεʹ 1-11).

[2] Αἱ δέκα ἐντολαὶ εἶναι αἱ ἑξῆς ἐν συνόψει: (αʹ) «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. Οὐκ ἔσονταί σοι Θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ». (βʹ) «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα· ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω, καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω, καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς». (γʹ) «Οὐ λήψῃ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ». (δʹ) «Μνήσθητι τὴν ἡμέραν τῶν Σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν. Ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου». (εʹ) «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς». (ϛʹ) «Οὐ φονεύσεις». (ζʹ) «Οὐ μοιχεύσεις». (ηʹ) «Οὐ κλέψεις». (θʹ) «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ». (ιʹ) «Οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα τῷ πλησίον σού ἐστι».

[3] Σημείωσαι ὅτι κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐφέρθη ἡ θαυματουργὸς ράβδος τοῦ Προφήτου Μωϋσέως εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς πεζὸς καὶ προϋπήντησεν αὐτήν· κτίσας δὲ Ναὸν τῆς Θεοτόκου ἔβαλεν εἰς αὐτὸν τὴν ράβδον, εἶτα ὅμως μετέφερεν αὐτὴν εἰς τὸ παλάτιον, ὡς λέγει Γεώργιος ὁ Κωδινὸς (ὅρα σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου).