Προσέταξεν, ὅθεν ὁ ἀσεβὴς τύραννος νὰ ρίψουν τὸν Ἅγιον εἰς τὰ θηρία διὰ νὰ τὸν κατασπαράξωσιν· ὁ δὲ Μάρτυς ἐβάδιζε καὶ εἰς αὐτὴν τὴν δοκιμασίαν μειδιῶν, ὅτε δὲ εἰσῆλθον εἰς τὸ στάδιον ἀφῆκαν μίαν πάρδαλιν καὶ μίαν ἄρκτον διὰ νὰ ἐπιτεθῶσιν ἐναντίον αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἡ μὲν ἄρκτος πλησιάσασα τὸν προσεκύνει καὶ ἐκυλίετο εὐλαβῶς ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν του, ἡ δὲ πάρδαλις ἐλαφρῶς, ἠρέμως καὶ ἀνενοχλήτως πηδήσασα εἰς τοὺς ὤμους του ἐσπόγγιζε καὶ ἔλειχε μὲ τὴν γλῶσσάν της τοὺς ἱδρῶτας αὐτοῦ. Οὕτω τὰ τοῦ ἡγεμόνος θηρία συμπεριεφέρθησαν εἰς τὸν Μάρτυρα, τὸ δὲ πλῆθος βλέποντες τὴν θείαν δύναμιν τοῦ Μάρτυρος ἐδοξολόγουν τὸν ἀληθῆ τούτου Θεόν. Ταῦτα τὰ θαυμάσια ἀρκετὰ ἦσαν καὶ λίθους νὰ μαλάξουν, ὁ ἡγεμὼν ὅμως ἐπὶ τοσοῦτον ἐσκληρύνετο. Ὅθεν ἐξαπέλυσεν ἐναντίον τοῦ Ἁγίου ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος ὅσον ἄλλοτε ἐξηγριώνετο ἐναντίον τῶν ἀσεβῶν καὶ τοὺς ἔδιδε πικρὸν θάνατον, τόσον ἠρέμως καὶ ταπεινῶς ἐπλησίασεν εἰς τὸν Ἅγιον Μάρτυρα.
Ἀπελπισθεὶς ὅθεν ὁ ἡγεμών, προσέταξεν ἀνδρεῖον τινὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους του νὰ θανατώσῃ τὸν Ἅγιον, ἐκεῖνος δὲ λαβὼν μὲ τὰς δύο του χεῖρας ἓν ἀκόντιον φέρον τρίλογχον σιδηρᾶν περόνην διεπέρασε διὰ ταύτης ἀπὸ τοῦ ἑνὸς μέρους μέχρι τοῦ ἑτέρου τὰ σπλάγχνα τοῦ Ἁγίου. Ὁ δὲ τρισόλβιος Μάρτυς ἐβάστασε διὰ τῶν χειρῶν του τὰ σπλάγχνα του, τὰ ὁποῖα ἐξεχύθησαν ὁμοῦ μὲ τὸ αἷμά του, μία δὲ γυνὴ εὐσεβὴς ἔδραμε καὶ ἔλαβεν εἰς δοχεῖον ἐκ τοῦ μαρτυρικοῦ ἐκείνου αἵματος. Ἐβάδισε δὲ ὁ Μάρτυς οὕτω κρατῶν μὲ τὰς χεῖράς του τὰ σπλάγχνα του ἕως δύο στάδια. Φθάσας δὲ εἰς ἓν σπήλαιον, ἐπειδὴ ἦτο πλέον καιρὸς νὰ δράμῃ εἰς τὸν ἀγωνοθέτην Χριστὸν καὶ νὰ ἀναπαυθῇ ἐκ τῶν κόπων, παρέδωκεν ἐκεῖ τὴν ἁγίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἠκούσθη δὲ τότε καὶ θεία φωνὴ καλοῦσα ἄνωθεν τὸν ἀθλητὴν εἰς τὰς ἀϊδίους ἐκείνας σκηνὰς καὶ εἰς τὴν ἐκεῖθεν λαμπρότητα καὶ τρυφήν, εἰς τὰς ὁποίας καὶ διέβη τῇ δευτέρᾳ τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός, ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ’ οὗ τῷ Πατρί, ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμή, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.