Ἐφυλάκισαν ὅθεν τὸν Ἅγιον, αὐτὸς δὲ εὗρεν ἐκεῖ ἑτέρους τεσσαράκοντα Χριστιανοὺς ἐγκεκλεισμένους· προσευχηθεὶς δὲ εἰς τὸν Θεὸν ἐλύθησαν τὰ δεσμά των, καὶ ἠνεῴχθησαν αἱ θύραι τῆς φυλακῆς, ἐκεῖνοι δὲ ἔφυγον ἄνευ τινὸς κόπου· ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινε μόνος εἰς τὴν φυλακήν, ἐνισχυόμενος ὑπὸ θείου Ἀγγέλου διὰ τοὺς ἀγῶνας, εἰς τοὺς ὁποίους ἔμελλεν εἰσέτι νὰ ἀποδυθῇ. Κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο ἐκαύθη καὶ ἡ κάμινος. Ὁ δὲ ἡγεμών, ἀφήνων ὅλας τὰς ἄλλας του φροντίδας, ἐκάλεσε πάλιν τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ κριτήριον καὶ τοῦ εἶπε· «Βεβαίως αἱ φροντίδες, τὰς ὁποίας ἔχομεν εἰς ἄλλας ὑποθέσεις, καὶ ὁ χρόνος, ὅστις παρῆλθε, θὰ σοῦ ἔδωσαν τὴν εὐχέρειαν νὰ ἀναλογισθῇς τὸ συμφέρον σου· εἰ δὲ καὶ δὲν ἐσυνετίσθης, βλέπε τὴν κάμινον, εἰς τὴν ὁποίαν ριπτόμενος κατὰ πολὺ θέλεις κλαύσει ἀνωφελῶς». Ὁ δὲ γενναῖος Μάρτυς εἶπεν· «Ἐγώ, ὦ ἡγεμών, καὶ πρότερον σοῦ ἀπεκάλυψα τὴν ἀπόφασίν μου· τί κοπιᾷς ὅθεν ἄνευ λόγου; ἤρχισας, δῶσε τέλος καὶ μὴ βραδύνῃς νὰ ἐκτελέσῃς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἠπείλησας». Ἀκούσας ταῦτα ὁ ἡγεμών, τὸν ἔρριψεν εὐθὺς εἰς τὴν κάμινον.
Ὁ Πανάγαθος ὅμως Θεός, ὅστις ἐδρόσισε τὴν κάμινον τῶν τριῶν Παίδων, ἐκεῖνος ἦτο καὶ ὧδε παρὼν ἀφανίζων τοῦ πυρὸς την ἐνέργειαν. Ὁ δὲ Μάρτυς συνανεστρέφετο μὲ τὴν φλόγα ὡσὰν νὰ εὑρίσκετο εἰς πολυανθῆ καὶ δροσόλουστον κῆπον· ὅθεν καθ’ ὅλον τὸ διάστημα, κατὰ τὸ ὁποῖον ἦτο εἰς τὴν κάμινον, ὑμνολόγει καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ἀφοῦ δὲ ἐμαράνθη ἡ φλὸξ καὶ ἐγένοντο καὶ οἱ ἄνθρακες στάκτη, προσέταξε τοὺς δημίους ὁ ἡγεμὼν νὰ ἐξαγάγουν ἐκ τῆς καμίνου, ἐὰν ἀπέμεινε κανὲν λείψανον μαρτυρικόν. Φθάσαντες δὲ αὐτοὶ εἰς τὴν κάμινον, ἤκουσαν τὸν Μάρτυρα δοξολογοῦντα μεγαλοφώνως τὸν Θεόν· ἐπιστρέψαντες δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα, τοῦ ἀνήγγειλαν τὸ ὑπερφυὲς ἐκεῖνο θαῦμα· ἐκεῖνος ὅμως ὁ ἐσκοτισμένος τὴν διάνοιαν εἶπεν· «Μάρτυς μου ὁ μέγας Σέραπις καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θεοί, τοῦτο εἶναι φανερὰ μαγεία». Τοσαύτην μωρίαν εἶχεν ὁ ἀναίσθητος! Τὸ δὲ πλῆθος, βλέπον τὸν ἀθλητὴν ὅλως ὑγιᾶ καὶ ἀβλαβῆ, ἐδόξαζον, ὅσοι ἦσαν δεκτικοὶ φωτὸς καὶ ἀληθείας, τὸν Θεόν, τὸν ποιοῦντα τοιαῦτα θαυμάσια. Ὁ δὲ κατὰ πάντα ἀνόητος ἡγεμών, βλέπων εἰς τὸ κριτήριόν του τὸν Μάρτυρα ἱστάμενον ἀπαθῆ καὶ μὴ ἔχοντα οὔτε τρίχα τῆς κεφαλῆς του κεκαυμένην, τὸν ὠνόμαζε μάγον καὶ ἀπατεῶνα. Ὁ δὲ Μάρτυς οὐδὲ κἂν ἠθέλησε νὰ τοῦ ἀποκριθῇ.