Μετὰ δὲ τὴν τοῦ Ὁσίου κοίμησιν, Καλλίνικος ὁ Ἰβηρίτης, εὑρισκόμενος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, εἶχε μέρος ἐκ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου· ὅταν δὲ μία γυνή, παθοῦσα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀπὸ κακὸν χυμόν, ὄχι μόνον ἐσκοτίσθη, ἀλλὰ καὶ πόνους δριμυτάτους ὑπέφερε, τὴν ἰάτρευσε παραδόξως διὰ τοῦ τεμαχίου τοῦ Ἁγίου λειψάνου, καὶ ἐδόξαζεν ἡ πτωχὴ τὸν Θεόν, καὶ ηὐχαρίστει τὸν Ὅσιον, διότι δαπανήσασα πρότερον πολλὰ εἰς πολλοὺς ἰατροὺς κανὲν ὄφελος δὲν εἶχεν ἴδει. Καὶ ἄλλη πάλιν γυνὴ κατέκειτο τρία ἔτη ἀσθενὴς μετὰ πολλῶν πόνων, ὁ αὐτὸς δὲ Καλλίνικος, διὰ τοῦ αὐτοῦ ἁγίου λειψάνου, καὶ ἀπὸ τοὺς πόνους τὴν ἠλευθέρωσε καὶ ἀπὸ τὸν κράββατον τὴν ἤγειρε. Βρέφος δέ τι κλαῖον ἀκαταπαύστως καὶ τρίζον τοὺς ὀδόντας του ἔτος ὁλόκληρον, δι’ αὐτοῦ τοῦ θείου λειψάνου, ὡσαύτως ἐθεραπεύθη. Καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος ἐθεράπευσέ τινας ἐνοχλουμένους ὑπὸ σαρκικῶν παθῶν καὶ ἄλλους ὑπὸ ὀδοντοπόνων κατατρυχομένους. Τοσοῦτον ἰσχύει δέησις δικαίου καὶ μάλιστα μετὰ θάνατον, ὅταν εὐπαρρησιάστως κάμνῃ τὰς δεήσεις του πρὸς Κύριον δι’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐπικαλοῦνται μετὰ πίστεως θερμῆς καὶ ζήλου κατ’ ἐπίγνωσιν.

Οὗτος εἶναι, ἀδελφοί, ὁ βίος τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱεροθέου· τοιουτοτρόπως ἐπάλαισε, τοιουτοτρόπως ἐκοπίασε καὶ οὕτως ἐνίκησεν, ὥστε μετὰ πλειοτέρας παρρησίας καὶ αὐτὸς δύναται νὰ λέγῃ κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον· «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὁ δίκαιος κριτής»· ἐπειδὴ καὶ Μάρτυς ἀναίμακτος ὑπῆρξε τῇ προαιρέσει, παραδώσας ἑαυτὸν διὰ Χριστόν, ἀλλὰ καὶ ὡς Ὅσιος πολλὴν καὶ ἄκραν σκληραγωγίαν καὶ κακοπάθειαν ὑπέμεινε, γενόμενος τοῖς πᾶσιν ἀληθῶς κανὼν καὶ τύπος τῆς ἀρετῆς, καθὼς ὁ Κύριος κελεύει λέγων· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τῷ ὄντι κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τῆς σκοτεινῆς δουλείας ἐτίμησε τὸ γένος του τὸ Ὀρθόδοξον, ἐτίμησε τὴν πατρίδα του· ἐτίμησε τὸ Μοναστήριόν του ἐτίμησε τὸν ἴδιον τὸν Θεόν· δὲν ἔχουσι τώρα στόμα οἱ ἀμελεῖς καὶ φιλόσαρκοι νὰ λέγωσιν, ὅτι παρῆλθον ἐκεῖνοι οἱ παλαιοὶ καιροί, ὅτε ἐγίνοντο Ἅγιοι, ὅτε ἕδιδεν ὁ Θεὸς τὴν Χάριν του, ὅτε ἀνθίσταντο μέχρις αἵματος οἱ εὐσεβεῖς κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ κατὰ τῶν ἀσεβῶν.