Καὶ αὐτὸς μὲν ἐπορεύθη εἰς τὴν χαρμόσυνον ἐκείνην δόξαν τε καὶ λαμπρότητα, διὰ τοὺς ὑπερβολικοὺς κόπους καὶ ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ἐνταῦθα ἐτέλεσε· τοὺς δὲ συναγωνιστάς του, μάλιστα τὸν προδηλωθέντα Μελέτιον, ἀφῆκεν εἰς λύπην ἄφατον, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὸν ἐνεταφίασεν, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων.

Ὅταν δὲ ἔφθασεν ὁ καιρὸς τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου, ἐπῆγεν ὁ Μελέτιος εἰς τὴν νῆσον ἐκείνην καὶ ἔκαμε την ἀνακομιδήν· βλέπων δὲ τὴν θείαν Χάριν, τὴν ὁποίαν εἶχον τὰ ἅγια αὐτοῦ λείψανα, ἐπῆρε τὴν σεβασμίαν του κάραν, καὶ τὴν σιαγόνα, καὶ τὰς ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του, ἔνθα τὰς ἀπεθησαύρισεν καὶ ὅπου ἕως τὴν σήμερον διαφυλάττονται τιμώμεναι καὶ προσκυνούμεναι, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος Ἱερόθεος ὄχι μόνον ἔτι ζῶν ἠξιώθη νὰ λάβῃ παρὰ Χριστοῦ τὴν δύναμιν τῶν ἰαμάτων, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν κοίμησίν του τὰ λείψανά του πλεῖστα ἐνεργοῦσι θαύματα καὶ εὐωδίαν ἐκπέμπουσιν ἀνείκαστον. Τρεῖς μάλιστα μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου, δύο Ἱεροδιάκονοι καὶ εἷς λαϊκός, μεταβάντες εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἰβήρων καὶ ζητήσαντες ἀπὸ τὸν σεβαστὸν Μελέτιον, τὸν μαθητὴν τοῦ Ἁγίου, νὰ προσκυνήσουν τὴν τιμίαν κάραν τοῦ ἀοιδίμου γέροντός του, εὐθὺς ὡς οὗτος ἐξήγαγεν αὐτὴν ἀπὸ τὴν θήκην της, ὢ τῆς ἐξαισίου Χάριτος! κατὰ ἀλήθειαν ὅλον τὸ κελλίον ἐπληρώθη εὐωδίας τόσον λεπτῆς καὶ τόσον γλυκείας, ὥστε οἴκοθεν ἐγνωρίζετο ὅτι εἶναι δῶρον τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ δὲ μαθηταὶ ἐκεῖνοι, ἐξιστάμενοι εἰς τὸ παράδοξον τοῦ θαύματος, αὐτὸ εἶχον πολλάκις ἐπὶ στόματος καὶ αὐτὸ ἐκήρυττον πανταχοῦ καὶ πάντοτε, λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἄλλοτε ἠσθάνθησαν τοιαύτην εὐωδίαν. Σημεῖα δὲ ὀλίγα τῆς δοθείσης εἰς αὐτὸν Χάριτος εἶναι τὰ ἑξῆς ρηθησόμενα.

Κατὰ τὴν νεότητά του, ὅταν ἠγωνίζετο τὸν καλὸν ἀγῶνα, φιλοκατήγορός τις Μοναχός, ἐπειδὴ εἰς τὴν σωφροσύνην αὐτοῦ φθονερῶς καὶ ἐπιβούλως τὸν κατέκρινεν, εὐθὺς ἐδοκίμασε τὴν θείαν ἀγανάκτησιν, καὶ ἐπρήσθη τὸ σῶμα του, τὰ δὲ χείλη ἐκεῖνα, ὢ τῶν κριμάτων σου, Κύριε! τὰ λαλήσαντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν, ἐκλείσθησαν τόσον, ὥστε οἱ γνωστοί του δὲν ἠδύναντο οὔτε φαγητὸν οὔτε ποτὸν νὰ βάλωσιν εἰς τὸ στόμα του, ἀλλὰ ἀνοίγοντες αὐτὸ μὲ μάχαιραν, ἔχυναν μέσα ὀλίγον χυλόν, καὶ οὕτω μόλις ἔζη· ἕως ὅτου μαθὼν τοῦτο ὁ ἀνεξίκακος Ὅσιος ἦλθε πρὸς αὐτὸν αὐτόκλητος, καὶ προσευξάμενος ὑπὲρ αὐτοῦ, τὸν ἐθεράπευσε. Τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ εἰς ἄλλον Μοναχόν, ὁ ὁποῖος τὴν αὐτὴν συκοφαντίαν ἔκαμε κατὰ τοῦ Ἁγίου, καὶ τὴν αὐτὴν ὀργὴν παρὰ Θεοῦ ἐδοκίμασεν, ἀλλὰ καὶ τὴν θεραπείαν τοιουτοτρόπως ἀπὸ τὸν Ὅσιον ἔλαβεν.