Ὅθεν δὲν εἶχε φόβον εἰς τὸ ἑξῆς νὰ ἐκπέσῃ, κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον, διότι «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει»· διὰ τοῦτο καὶ ὅταν τοῦ ἐζήτει πτωχός τις ἐλεημοσύνην, ἐπειδὴ δὲν εἶχεν ἀργύριον ἢ χρυσίον νὰ τοῦ δώσῃ, ἐξέβαλλε τὸ ράσον του καὶ τοῦ τοῦ τὸ ἔδιδε, ἐνίοτε δὲ ἔδιδε καὶ τὸ νυκτερινόν του σκέπασμα· τὸ δὲ Μοναστήριον μανθάνον τοῦτο ἔδιδεν εἰς αὐτὸν ἄλλα, τὰ ὁποῖα πάλιν ἐμοίραζεν ὁ Ἅγιος εἰς τοὺς πτωχούς.
Αὕτη ἡ ἀγάπη τὸν ἔκαμε νὰ ὑποκύψῃ εἰς τὰς παρακλήσεις τῶν Σκοπελιτῶν, εἰς τῶν ὁποίων τὴν νῆσον μεταβὰς μὲ ἄλλους πολλοὺς Μοναχούς, ἐξ αἰτίας μεγάλου θανατικοῦ, διέμεινεν ὀκτὼ ἔτη, διδάσκων μαθήματα εἰς τὸ σχολεῖον, κηρύττων λόγους ἐπ’ ᾽Εκκλησίαις, δεχόμενος λογισμοὺς ἐξομολογουμένων καὶ ἐφαρμόζων ἐντελέστατα τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο ρητόν· «Ὁ ἐξάγων ἄξιον ἐξ ἀναξίου, ὡς τὸ στόμα μου ἔσται». Ἀπ’ αὐτὰς λοιπὸν τὰς σωματικὰς καὶ ψυχικὰς ἀρετάς του ὑψώθη εἰς τὴν θεωρίαν τῶν οὐρανίων, μὴ θέλων παντελῶς νὰ τιμᾷ τὰ γήϊνα· καὶ καθ’ ἑκάστην ὥραν καταλαμπόμενος μὲ τὰς ἀΰλους καὶ θεαυγεῖς ἐννοίας, ἔχαιρε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ τὰ θεῖα κάλλη θεωρῶν ἐθεώνετο κατὰ χάριν ὁ ἀξιοΰμνητος, ὤν ἀκόμη εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν μετὰ σώματος· καὶ ὅταν ἔπαυεν ἀπὸ τὴν προσευχὴν καὶ τὴν νοερὰν τοῦ Θεοῦ θεωρίαν, τὸν διεδέχετο ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν· ὅταν δὲ ἄφηνε τὴν μελέτην, κατεγίνετο εἰς τὴν παράδοσιν μαθημάτων καὶ εἰς ἠθικὴν διδασκαλίαν, ἀρκούντως ἠρτυμένην.
Μεθ’ ὅλα ταῦτα, θέλων νὰ ἔχῃ βαθεῖαν τὴν ἡσυχίαν, διὰ νὰ σχολάζῃ εἰς τὰς θείας θεωρίας καὶ να συνενώνηται μετὰ τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου αὐτῶν τελειότερον, ἢ καὶ προβλέπων τὸν σύντομον θάνατον, διὰ νὰ μὴ δοξασθῇ, παραλαβὼν τὸν ἀγαπητότατόν του μαθητὴν Μελέτιον Ἱερομόναχον, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε καὶ αὐτὸς ὄχι ὀλίγον εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἦτο ὡς ἐκτύπωμα τῶν κατορθωμάτων ἐκείνου τοῦ μάκαρος, ἀναχωρεῖ εἰς ἓν ἐρημονήσι, Γιοῦρα λεγόμενον, τὸ ὁποῖον οἱ βασιλεῖς εἶχον τόπον ἐπιτήδειον εἰς ἐξορίαν· καὶ ἐκεῖ συνασκούμενος ὀλίγον καιρὸν ὁμοῦ μετ’ ἄλλων δύο ἀδελφῶν, Ἰωάσαφ καὶ Συμεών, ἠσθένησεν ὀλίγας ἡμέρας ἐπὶ ποδός, χωρὶς νὰ καταπέσῃ εἰς κλίνην καὶ τῇ δεκάτῃ τρίτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου μηνὸς ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ ͵αψμε’ (1745) ἀφῆκε τὴν πρόσκαιρον ζωὴν καὶ μετέβη εἰς τὴν αἰώνιον, ζήσας ἐπὶ γῆς ἔτη πεντήκοντα ἐννέα.