ἄλλοτε μὲν εἰς τὰς δύο ἢ τρεῖς ἡ μέρας ἔτρωγε μίαν φορὰν τὸν ἐπιούσιον ἄρτον του, ἄλλοτε δὲ εἰς τὰς τέσσαρας, καὶ αὐτὸν ἀνάλατον καὶ κρίθινον ἢ ἐκ πιτύρων· καὶ ἄλλοτε μὲν ἀντὶ ἄρτου ἔτρωγε φακῆν πολυήμερον καὶ βρωμεράν, ὥστε μόλις καὶ μετὰ βίας τὴν κατέπινεν, ὅθεν καὶ ἐλεγχόμενός ποτε παρὰ τοῦ γνησίου του μαθητοῦ Μελετίου, ὅτι ἐγίνετο αὐτοφονεύς, τῷ ἀπεκρίθη· «Ὄχι! αὐτοφονεὺς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις δὲν τρώγει τίποτε καὶ ἀποθνῄσκει ἐκ πείνης, ἀλλ᾽ ἐγώ, λέγει, δίδω εἰς τὴν κοιλίαν μου, ἀδιαφορῶν ἂν τῆς ἀρέσῃ ἢ οὔ». Ὅθεν καὶ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστὴν μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε, προθυμοποιούμενος νὰ ὑπερβῇ καὶ αὐτοὺς τοὺς παλαιοὺς Ἀσκητάς, τοὺς ὁποίους ἐν πολλοῖς καὶ ὑπερέβη νηστεύων καὶ ἕως δεκαπέντε ἡμέρας συνεχῶς.
Ἐν δὲ τῇ κοινοβιακῇ τραπέζῃ καθήμενος ἔτρωγεν ἀπὸ ὅλα ὅσα εἶναι συγκεχωρημένα εἰς τους Μοναχούς, καὶ διὰ νὰ μὴ φαίνηται εἰς τοὺς ἄλλους ἡ ἀρετή του, καὶ διὰ νὰ ταπεινώνηται τὸ κέρας τῆς ὑπερηφανείας, κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν συγγραφέα τῆς Κλίμακος, ἀλλὰ καὶ τότε μετὰ μεγάλης ἐγκρατείας. Ἀναλόγως δὲ μετελάμβανε καὶ τοῦ ὕπνου, ἔχων τύπον καὶ ὑπογραμμὸν τοῦ μεγάλου Ἀρσενίου τὴν γνώμην, ὅστις λέγει· «Ἀρκετὸν τῷ Μοναχῷ ἵνα κοιμᾶται μίαν ὥραν» (τὸ ἡμερονύκτιον δηλαδή), ἐὰν εἶναι ἀγωνιστής. Ἐπετηδεύετο δὲ ταῦτα διὰ νὰ δύναται μὲ αὐτὰς τὰς δύο ἀρετάς, ὡς μὲ δύο πτέρυγας, νὰ ἀναβαίνῃ εὐκόλως καὶ εἰς τὰς ἄλλας ὑψηλοτέρας ἀρετάς· ὅτε δὲ ἐβιάζετο πολὺ ἀπὸ τὸν ὕπνον, ἐγύριζε τὴν νύκτα μόνος του εἰς τὸ Μοναστήριον προσευχόμενος μετὰ δακρύων πολλῶν καὶ στεναγμῶν τὴν προσευχὴν ταύτην· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», καὶ προσπαθῶν ἄνευ διαλείμματος καὶ διακοπῆς, ἂν ἦτο τρόπος καὶ ἐὰν δὲν ἠμποδίζετο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἑκάστοτε, νὰ μὴ τὴν ἀφήνῃ οὔτε ἀπὸ τὸν νοῦν του οὔτε ἀπὸ τὸ στόμα του.
Ἀπὸ τοὺς ὑπερβολικοὺς ὅθεν τούτους ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως εἰς τόσην ἀδυναμίαν κατήντησεν, ὥστε ἐν ᾧ φύσει ἦτο ἀνδρεῖος πολὺ καὶ ταχὺς εἰς τοὺς πόδας, ὕστερον ἠναγκάζετο ἐξ ἀδυναμίας τὸ διάστημα τὸ μικρὸν καὶ ὁμαλώτατον ἀπὸ τὸν αἰγιαλὸν εἰς τὸ Μοναστήριον νὰ τὸ κάμνῃ δύο καὶ τρεῖς καὶ τέσσαρας σταθμούς· ἔφθασε δὲ ἐκ τούτων καὶ εἰς τὸ μακάριον πένθος καὶ εἰς τὰ χαροποιὰ δάκρυα, καὶ εἰς τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν καὶ εἰς τὴν καταφρόνησιν ἑαυτοῦ· τέλος δὲ ἀνέβη καὶ εἰς τὴν θεομίμητον ἀγάπην.